Συνέντευξη στον Δημήτρη Αντωνιάδη
Από τον Βασίλη Χάγιο
Συναντήσαμε τον ταλαντούχο ηθοποιό Δημήτρη Αντωνιάδη και μας μίλησε για την παράσταση «Το Αίνιγμα», στην οποία συμμετέχει και παίζεται κάθε Τετάρτη στις 21.00 στο Θέατρο «Βαφείο – Λάκης Καραλής». Επίσης, μας μίλησε για τον ρόλο του, αλλά και για την συνεργασία του με τον συγγραφέα και συμπρωταγωνιστή του Νικόλα Πανταζή.
-Σας βρίσκουμε στο θέατρο «Βαφείο- Λάκης Καραλής» στη παράσταση «Το Αίνιγμα». Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο, αλλά και για τον ρόλο σας στην παράσταση.
Κατ’ αρχήν το έργο είναι ένα νέο ελληνικό έργο. Είναι ένα ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα ψυχολογικού χαρακτήρα, γραμμένο με δραματουργική οικονομία και με μια ακατέργαστη απλότητα. Και βεβαίως, λέω, ρεαλιστικό καθώς η υπόσταση της ψυχολογίας των υποκειμένων προβάλει μέσα από τις κοινωνικές συνθήκες και πώς αυτές εκφράζονται ακόμα και μέσα από την οικογένεια.
Από την σκοπιά του ηθοποιού το πολύ σημαντικό για μένα είναι πως η γραφή του έργου αφήνει περιθώρια στον ηθοποιό να δοκιμαστεί. Πολύ δύσκολα βρίσκει κανείς νέα Ελληνικά έργα με τέτοια πατήματα.
Τώρα όσον αφορά τον συγκεκριμένο ρόλο, θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, καθώς αν προσεγγιστεί με μονομέρεια και σε λάθος κατεύθυνση να μην μπορέσουν να ξεδιπλωθούν οι αρετές και οι πραγματικές διαστάσεις και του ίδιου του έργου, που προκύπτουν ακριβώς από την ίδια την κοινωνία σαν αφετηρία και όχι από αυτό καθ’ αυτό το άτομο…
Ελπίζω να τα καταφέραμε…
-Συμπρωταγωνιστής σας είναι ο Νικόλας Πανταζής, ο οποίος είναι και ο συγγραφέας του θεατρικού έργου «Το Αίνιγμα». Πως προέκυψε η συνεργασία σας;
Με τον Νικόλα γνωριστήκαμε σε αυτήν την προσπάθεια, στην οποία μας συνένωσε ο Κώστας Δελακούρας.
-Ο τίτλος «Το Αίνιγμα», τι σηματοδοτεί για την παράσταση; Τι νόημα κρύβει αυτός ο τίτλος;
Ακριβώς όπως αναφέρεται και στο έργο, όλοι μας έχουμε να λύσουμε κάποιο αίνιγμα… και το βάρος δεν πέφτει ειδικά στις πλάτες αυτού του ρόλου που επωμίστηκε να το κουβαλήσει. Ζητήματα που αφορούν στην οπτική απέναντι στο “θείο”, προβλήματα που προκύπτουν από λάθος διαπαιδαγώγηση σε κρίσιμες ηλικίες, οικογένειες καταδικασμένες από μια κοινωνία που δεν βλέπει, ζητήματα συνολικότερα που καλούνται να βρουν λύση, να ξεριζωθούν… Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο αίνιγμα. Να βρεις τη ρίζα και να την ξεριζώσεις.
-Στο έργο με τον Νικόλα Πανταζή είστε αδέρφια. Ποιο είναι το… αίνιγμα που επιζητούν τα δύο αδέρφια να επιλύσουν;
Εδώ βλέπουμε το ενδιαφέρον κοινωνικών αντιθέσεων που εκφράζονται μέσα από πρότυπα και συμπεριφορές. Από τη μία ο ένας προσπαθεί να βρει τη λύση μέσα από τη φυγή, από την αρπαχτή, μέσα από την μοναδική επιλογή που το σύστημα του άφησε. Και από την άλλη ο αδερφός που προσπαθεί να κάνει την πραγματικότητα όνειρο.
Και οι δύο προσπαθούν να ζήσουν.
-Τι μηνύματα θα αποκομίσει ο θεατής στο τέλος της παράστασης;
Σίγουρα θα προβληματιστεί, πολλοί θα βάλουν τον εαυτό τους μέσα στην κατάσταση και πολλοί όπως διαπίστωσα, θα αναγνωρίσουν καταστάσεις.
Πάντως δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από τη βία, στο έργο, το όνειρο καταστέλλεται…
Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει.
-Μιλήστε μας για την συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη της παράστασης Κώστα Δελακούρα. Πως προέκυψε η συνεργασία σας;
Ενώ γνωριζόμασταν αρκετά χρόνια και καλλιτεχνικά, δεν είχε συμβεί να συνεργαστούμε. Ωστόσο προέκυψε τώρα, όπου μιλήσαμε τηλεφωνικά και είπαμε να προχωρήσουμε.
Επιβεβαιώθηκε όχι μόνο μια προσωπική εκτίμηση, αλλά και μια κοινή ματιά απέναντι στο θέατρο. Και εννοώ στην πράξη. Η ανάγνωση που έγινε στο έργο από τον Κώστα ανέδειξε τις πραγματικές του πλευρές και το ίδιο συνέβη και με την αξιοποίηση του υλικού των ηθοποιών.
Δεν είναι εύκολο να αναπνέεις στο θέατρο… Πολλές φορές πνίγεσαι…
-Με ποια κριτήρια επιλέγετε μια συνεργασία; Ποιες συνεργασίες ονειρεύεστε για το μέλλον;
Το ζήτημα των κριτηρίων για τις συνεργασίες απορρέει από την ίδια τη φύση κάθε φορά της συνεργασίας με βάση τις πραγματικές συνθήκες. Και αυτό το λέω γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε καλλιτέχνες και ταυτόχρονα και επαγγελματίες ηθοποιοί. Και όλο αυτό μέσα σε συνθήκες κατάργησης των όρων εργασίας μας, της συλλογικής μας σύμβασης, της αξιοπρέπειάς μας, καθώς είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε δυο και τρεις δουλειές παράλληλα για να επιβιώσουμε. Καλούμαστε ταυτόχρονα να γίνουμε αποδοτικοί και ανταγωνιστικοί προκειμένου να παραμείνουμε στο χώρο, με ότι συνεπάγεται σε σχέση με τη ζωή μας και τις οικογένειές μας. Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή την τάση.
Συνεπώς είναι διαφορετικά τα κριτήρια όταν μπαίνουν συγκεκριμένα οικονομικά ζητήματα στη μέση και πώς αυτά επηρεάζουν και τα καλλιτεχνικά κριτήρια.
Σίγουρα πάντως σε μια πορεία ο κάθε καλλιτέχνης, βρίσκοντας τα βήματά του, μαθαίνοντας από το παρελθόν του, συγκεκριμενοποιεί τα κριτήρια.
Η τέχνη πρέπει να αφυπνίζει την καταπιεσμένη πλειοψηφία. Αυτό ονειρεύομαι για το μέλλον.
– Άλλες ασχολίες εκτός από το θέατρο; Τι είναι αυτό που σας γεμίζει τον ελεύθερό σας χρόνο;
Η πιο σημαντική ασχολία μου, είναι η ενασχόλησή μου με τα κοινά. Είμαι αντιπρόεδρος στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και παλεύω μαζί με τους συνάδελφούς μου να ξαναβρούμε τη θέση που αξίζει στους ανθρώπους του μόχθου του πολιτισμού. Βεβαίως αυτό δεν είναι απλά ένα ζήτημα που αφορά μόνο εμάς. Περνάει μέσα από το μεγαλύτερο μέτωπο που τα βάζει με το ίδιο το σύστημα. Με την αναγκαιότητα αυτό να αλλάξει.
