Σε καλώς ορίζουμε στη σελίδα μας Full-time.gr
Ξεκινώντας την συζήτηση με τους καλεσμένους μας κάνουμε μια μικρή διαδρομή κάτι σαν παιχνίδι και έτσι μαθαίνουμε μερικά πράγματα για εκείνον/ην. Σας δίνουμε μια λέξη και την συνεχίζετε
Γεννήθηκα και μεγάλωσα Αθήνα. Συγκεκριμένα οι πρώτες μου εικόνες προέρχονται από την Πετρούπολη,
την περιοχή που μεγάλωσα και ζω ακόμη και την Κυψέλη.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν
Ενδιαφέροντα. Σαν παραμύθι. Του Άντερσεν.
Αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το θέατρο
Μάλλον η πιο δύσκολη ερώτηση, από ότι καταλαβαίνω τελευταία, το έκανα γιατί στη δουλειά μας, αν έχεις καταφέρει να είσαι επάνω στη σκηνή (αλλά και στη ζωή γιατί είναι αλληλένδετα) αρκετά άξιος και πρωταθλητής, ανθεκτικός, αρκετά άγιος και αμαρτωλός, αυτή η δουλειά ή εργασία γιατί και τα δύο είναι πιστεύω, τότε σου επιτρέπει να γίνεις παιδί (πραγματικά, όχι να το παριστάνεις), έστω και για δύο δευτερόλεπτα.
Άνθρωποι που με στιγμάτισαν.
Πολλοί. Ας αναφέρω ενδεικτικά. Eco, Dostoyevsky, όλοι οι κλασσικοί μουσικοί, Phillip Seymour Hoffman, Poe, Layne Staley, Aphex Twin, Pacino, De Niro, Nicholson, Νίκος Χατζηνικολάου, Ανδρέας Παπανδρέου, Clint Eastwood, Tarantino, οι δάσκαλοι μου στο θέατρο and the list goes on.
Στο Θέατρο έχεις δουλέψει με πολλούς και αξιόλογους ανθρώπους ποιους ξεχωρίζεις;
Τι δύσκολη ερώτηση. Θα πέσει φωτιά να με κάψει. Βασικά θα σου πω το εξής, τους αγαπώ όλους. Από όλους αν θες ξεχωρίζω αυτούς που αγαπάνε τη δουλειά τους περισσότερο και αυτοί ξέρουν ποιοί είναι. Έστω κι αν αυτοί είναι μόνιμα εκεί ή ανέβηκαν στην σκηνή πρόσφατα, προερχόμενοι από έναν άλλο χώρο, ή αν ανέβηκαν προσωρινά, για να προχωρήσουν στον επόμενο, φυσικό τους χώρο. Όσο όμως κάποιοι βρίσκονται εκεί, αυτούς που χάνουν τον ύπνο τους, τους αγαπώ λίγο περισσότερο.
Ποιο είδος θεάτρου σου αρέσει;
Πολλά, για αυτό μου αρέσει ακόμη να παίζω «από δω κι από κει» για να δοκιμάζομαι και να χτίσω έναν στέρεο εσωτερικό άξονα δημιουργικής αντίληψης, που μπορεί να συνεισφέρει στη δημιουργική διαδικασία οποιασδήποτε παράστασης. Τελευταία, με ενθουσιάζει αρκετά το devised και νιώθω την ανάγκη να (ξανα)τραγουδίσω είτε κανονικά είτε σε πρόζα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα musical. Βασικά έχω μια ανάγκη να σπάσω στερεότυπα και να μη βλέπω βαριεστημένους θεατές, που σκέφτονται έστω και λίγο τα λεφτά που πλήρωσαν, τώρα ειδικά που είναι πιο πολύτιμα από ποτέ.
Ποια είναι η δυσκολία στο επάγγελμα σου;
Πολλές, είναι ένα θέμα τόσο κοινότοπο που δεν θέλω αυτή τη στιγμή να αναλώσω χρόνο σε αυτό. Κυρίως η αντίληψη του κόσμου σήμερα για το επάγγελμά μας μου προκαλεί μια δυσανεξία και το ότι δηλώσεις είσαι που υπάρχει στη χώρα μας.
Πες μας για την παράσταση Ό,τι Απομένει, τι είναι αυτό που σου αρέσει;
Πολλά. Η συνεργασία μου με τα παιδιά. Το ότι ανακαλύψαμε στην πορεία πως μιλάμε την «ίδια γλώσσα» ουσιαστικά, έστω και με άλλους όρους. Οι παροτρύνσεις που δίνει το έργο του Bailie στους ηθοποιούς για αυτοσχεδιασμούς και η φωτιά που έχει μέσα το έργο.
Γιατί αρέσει στον κόσμο;
Ο κόσμος έχει αρχίσει να ανταποκρίνεται επικίνδυνα και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να ξέρω το γιατί. Ο κόσμος το ξέρει καλύτερα. Μακάρι να βγει και να πει ο κόσμος συγκεκριμένα τι ακριβώς είναι αυτό που τον ιντριγκάρει ώστε να έρθει και τι είναι αυτό που τον κάνει μετά να χαμογελά με σπινθηροβόλα μάτια.
Τι ονειρεύεσαι;
Δεν ονειρεύομαι συχνά. Παρά πολύ σπάνια και εάν ονειρευτώ κάτι, συνήθως θα είναι daydreaming. Αν υπάρχει ένα μοτίβο στα όνειρα μου θα είναι ότι είναι ακραία. Ή θα είναι me against the world ή κάποιος θα κλαίει ή εκατομμύρια λουλούδια.
Πιστεύεις στον έρωτα;
Ναι πιστεύω.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Τελευταία με συνεπαίρνουν τα πολεμικά. Γενικά προτιμώ τα βιβλία που διαβάζω να έχουν οπωσδήποτε έστω και μια γυναίκα ηρωίδα. Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω «Το Όνομα του Ρόδου» του Eco.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;
Όσο ήμουν παιδί ήταν ο E.T. Τώρα υπάρχουν το Κάποτε στην Αμερική, το All that Jazz, πάμπολλα γαλλικά φιλμ, Τρίερ, Ταραντίνο, ταινίες με Σων Πεν, Χόφμαν, ταινίες του σκληρού και αποτελεσματικού με σπαστικό τρόπο, Ήστγουντ. Δε μπορώ να διαλέξω, αν όμως μου βάλεις πιστόλι στον κρόταφο θα σου πω μάλλον το Κάποτε στην Αμερική ή το Oldboy (αγαπώ γενικά τον Παρκ Τσαν Γουκ) και εάν δεν σε καλύπτει η διττή απάντηση, πάτα τη σκανδάλη.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;
Συγκεκριμένα δεν έχω κάτι μόνιμο. Αυτή την περίοδο ξεχωρίζει το Died των Alice In Chains. Απολαμβάνω πολύ την κλασσική και την ηλεκτρονική μουσική. Αυτή την περίοδο (ξανα)ακούω grunge επηρεασμένος από τον ρόλο που υποδύομαι (και λίγο thrash που δεν άκουγα εως καθόλου). Έχω ανάγκη η μουσική να είναι ρευστή, σαν ποτάμι. Κολλάω με τραγούδια και δίσκους στο ριπιτ, μέχρι να τα αποχωριστώ με το επόμενο ριπιτ.
ο Γιώργος Τσιάλος πρωταγωνιστεί στην παράσταση :”Ο,τι απομένει” ένα Κοινωνικό έργο, του Τζόναθαν Μπέιλι
Σκηνοθεσία: Μάριος Παϊτάρης
