Όσοι αγαπούν να περπατούν ξέρουν.
Περπατώντας πάνω κάτω στους αγαπημένους μας δρόμους βολτάρουμε στην ίδια
μας τη ζωή.
Στην αρχή της διαδρομής σκεφτόμαστε πως είμαστε, τι απογίναμε. Κι ως το τέλος
της βόλτας έχουμε θυμηθεί αυτό που πάντοτε θέλαμε να είμαστε.
Το ατέλειωτο, ‘άσκοπο’ και ονειροπόλο σουλάτσο της Λήδας Μανιατάκου στο δικό
της αγαπημένο αθηναϊκό δρόμο, στην “Περατζάδα” – όπως αποκαλεί την
πλακόστρωτη οδό Ερμού στο ύψος του Κεραμεικού, ενέπνευσε τη στιχουργό
Ειρήνη Ψημίτη να αποτυπώσει με λέξεις τη φυγή από την πραγματικότητα και την
αναζήτηση της ανατροπής και του ονείρου.
Η “Περατζάδα” είναι το πέρασμα από την πραγματικότητα στη φαντασία.
– Ή μήπως το αντίστροφο;
Μετά τον επιτυχημένο “Μίσχο”τους, η Ειρήνη Ψημίτη και η Λήδα Μανιατάκου μάς
καλούν να κάνουμε μαζί τους μια βόλτα στην “Περατζάδα” και με βήμα γρήγορο
να τολμήσουμε τη στροφή.
Ακούστε την “Περατζάδα”
https://www.youtube.com/watch?v=d7gUUYER8y8
Στίχοι: Ειρήνη Ψημίτη
Μουσική – Ερμηνεία: Λήδα Μανιατάκου
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Διονύσης Κοκόλης: τρομπέτα Στέφανος Μαγουλάς: κοντραμπάσο Γιώργος Μπουσούνης: keyboards Λήδα Μανιατάκου: πιάνο, κρουστά
Ηχογράφηση: Γιώργος Γκίνης Ενορχήστρωση – Μίξη: Γιώργος Μπουσούνης
Σκηνοθεσία video clip: Μιχαήλ Μαυρομούστακος Cover photos: Μαρίλυ Ζάρκου, Γιώργος Αριανόγλου Cover artwork: Erin Boussounis
Ακολουθήστε τη Λήδα Μανιατάκου στα Social Media:
Facebook: www.facebook.com/leda.maniatakou/ Instagram: www.instagram.com/ledamaniatakou Twitter: www.twitter.com/ledamaniatakou
Spotify: https://open.spotify.com/artist/1Pq0WMVmc1mLX0Tnikyo6P
Όλη μέρα, ίδιος δρόμος, πάνω κάτω Περατζάδα με χαμόγελο φευγάτο Μυρωδιές από αέρηδες προδότες Φως και ήχοι του ονείρου καταδότες
Μα νύχτα τα κορδόνια μου πατάω
Και τα χέρια μου στις τσέπες κουβαλάω Στις λακκούβες χάνω το βηματισμό
Τα λυμένα μου κορδόνια δένω στο λαιμό
Μέρα νύχτα σουλατσάρω πάνω κάτω Στην ευθεία που ζωγράφισες εσύ Ονειρεύομαι, ξεχνάω, προσπερνάω Βήμα γρήγορο, τολμάω τη στροφή
Νέα μέρα, ίδιος δρόμος, μόνο πάνω Το ταξίδι για ζωή πια δεν το χάνω Περατζάδα σε σκοινί κι ακροβασία Το ποιος έφυγε δεν έχει σημασία
Όλη νύχτα τα κορδόνια μου πατάω
Και τα χέρια μου στις τσέπες κουβαλάω Στις λακκούβες χάνω το βηματισμό
Τα λυμένα μου κορδόνια δένω στο λαιμό
Μέρα νύχτα σουλατσάρω πάνω κάτω Στην ευθεία που ζωγράφισες εσύ Ονειρεύομαι, ξεχνάω, προσπερνάω
Κορδόνια, λακκούβες, θυμάμαι, πονάω, τολμώ τη στροφή.
