Μυρτώ Πανάγου: ” η δουλειά μας έχει παράδεισους, αλλά και τάρταρα…”

Πότε αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;Από μικρή, δε θυμάμαι ακριβώς πότε. Επειδή είμαι παιδί ηθοποιού, ο μπαμπάς έχει το μικρόβιο, ήταν κάπως φυσικό επακόλουθο για μένα. Ήρθε πολύ στρωτά και με φυσική ροή. Ακόμα σκέφτομαι, αν δεν είχα το μπαμπά και την επαφή με αυτό το χώρο από τόσο νωρίς, αν θα είχα ανακαλύψει την ανάγκη μου εξίσου νωρίς. Αλλά δεδομένου ότι είναι ανάγκη, φαντάζομαι θα ξεπηδούσε όπως και να’ χει κάποια στιγμή.

Το μετάνιωσες ποτέ;

Όταν κάνω αυτή τη δουλειά, αισθάνομαι πολύ τυχερή. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να λέω ότι είναι ευλογία αυτό που κάνουμε. Είναι όμως και στιγμές που σκέφτομαι “τι ωραία να μου άρεσε κάτι άλλο, από πόσες δυσκολίες θα είχα γλυτώσει .” Δεν ξέρεις κιόλας βέβαια, ίσως είναι και αυτό μια ψεύτικη ελπίδα για να αντέχεις. Πάντως ξεκάθαρα η δουλειά μας, όπως έχει πει και ένας σοφός φίλος, “έχει Παράδεισους πάμπλουτους αλλά και κάτι Τάρταρα που τρομάζεις να τα κοιτάς ” .

Τι έμαθες από αυτή τη δουλειά;

Έχω μάθει να εστιάζω περισσότερο στο μαζί και να ξεχνάω κάπου τον εαυτό και το εγώ μου.Έστω κάποιες φορές.
Αλλά δεδομένου ότι είμαι ένας ύπουλα εγωκεντρικός άνθρωπος, το θεωρώ μεγάλο κέρδος αυτό. Και σίγουρα έχω μάθει να εκτίθεμαι, να βουτάω, να τολμάω περισσότερο. Σημαντικό πολύ, αν σκεφτεί κανείς και την εποχή φόβου και λογοκρισίας που μας ζούμε.

Ποιοι άνθρωποι άφησαν αποτύπωμα στη ζωή σου;

Οι γονείς μου. Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας με μπόλιασαν με έναν γοητευτικά αντισυμβατικό τρόπο θεώρησης των πραγμάτων. Θα ήθελα στο μέλλον σε μια τέτοια ερώτηση να έχω την ανάγκη να αναφέρω άλλους ανθρώπους, ωστόσο. Ελπίζω να το καταφέρω.

Ποια ήταν η καλύτερή σου στιγμή;

Δεν έχω κάποια καλύτερη στιγμή, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ πριν βγω για τις πτυχιακές εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού να μου λέει ο τότε δάσκαλος μου Δημήτρης Λιγνάδης “Πριν πεις το οτιδήποτε, θα φωνάξεις δυνατά στο κοινό: Είμαι η Μυρτώ Πανάγου και θα με φάτε στη μάπα όσο γουστάρω !” Δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση δύναμη και πείσμα με όπλισε αυτό. Σε μια στιγμή που το είχα βαθιά ανάγκη.

Μίλησε μας για το έργο που παίζεις τώρα “Η Κυρά της Θάλασσας”.Είναι ένα έργο για την ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με την ελευθερία μας κόντρα στα πρέπει, τις συμβάσεις και τα φορεμένα μοντέλα ζωής. Κυρίως όμως είναι ένα έργο που, μέσα από την ανθρώπινη μάτια που χαρακτήρισε όλη τη σκηνοθεσία της Δανάης, μπορεί θεωρώ ο καθένας να βρει κομμάτια του εαυτού του σε όλο αυτό που διαδραματίζεται.

Τι παίρνει ο θεατής φεύγοντας;

Ίσως μια αίσθηση λιγότερης μοναξιάς. Άνθρωποι του τότε, το 1888 έγραψε το έργο ο Ίψεν, μπορούν να γίνουν σύγχρονοι. Ιστορίες οικείες, αγωνίες γνώριμες. Και κάπως έτσι βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι τελικά. Έχει μια συμπόνοια όλο αυτό, ένα πλησίασμα αν μη τι άλλο.

Ποια είναι η ατάκα που σου έμεινε από αυτό έργο;

Πολλές αλλά θα σταθώ σε μία της ηρωίδας μου: ” Τι να κάνουμε, γεννηθήκαμε ψάρια του γλυκού νερού εμείς . Με συγκινούν πολύ αυτά τα λόγια, ειδικά αν σκεφτείς ότι βγαίνουν από το στόμα ενός νέου σε ηλικία ανθρώπου. Εχει μια ειλικρίνεια μαζί με πόνο. Μια δικαιολογία-άφεση αμαρτιών μαζί με ωριμότητα. Διακρίνω μια βαθιά ανθρώπινη έκθεση σε αυτά τα λόγια. Μια βαθιά συναίσθηση.

Ασχολείσαι με θεατρικό παιχνίδι τι είναι αυτό που εισπράτεις από τα παιδιά;

Ειλικρίνεια και μια ακατέργαστη ευαισθησία που σου θυμίζει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα για το ανθρώπινο γένος. Για εμένα αυτά τα πλάσματα έχουν υπάρξει ο λόγος πολλές φορές αντέχω, παίρνω δύναμη και υπομένω. Τα ευχαριστώ βαθιά για όσα μου μαθαίνουν.

Ποια είναι τα επαγγελματικά σου σχέδια;

Θα συνσκηνοθετησώ μια παράσταση για παιδιά προσχολικής ηλικίας, γυρίσματα για μια ταινία μικρού μήκους και συζητάω και για μια παράσταση για το δεύτερο μισό της σεζόν.

Πώς είναι ο ελεύθερος χρόνος;

Περιορισμένος αλλά με μικρές τονωτικές ενέσεις από πράγματα που αγαπώ. Μαθήματα δημιουργικής γραφής, γυμναστική και ελπίζω να ξαναρχίσω και κρουστά που είναι χόμπι αγαπημένο.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από πολλά χρόνια;

Με τρομάζουν αυτά τα ερωτήματα. Θα ήθελα απλά να είμαι καλά.