|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«Ένα πραγματικά απολαυστικό φεμινιστικό γουέστερν με εκθαμβωτικές εικόνες» – SCREEN INTERNATIONAL
«Η σκηνοθέτης εφηύρε ένα νέο είδος: ας το πούμε Σατάι Γουέστερν. Ειδική μνεία για την εξαιρετική μουσική επένδυση που στηρίζεται στο πνεύμα του Μορικόνε προσθέτοντας στοιχεία από την ινδονησιακή μουσική παράδοση.» – VARIETY
«Μια πανανθρώπινη ιστορία γυναικείας χειραφέτησης και αυτοπροσδιορισμού. Τα σπάει!» – THE HOLLYWOOD REPORTER
Σύνοψη
Στους έρημους λόφους ενός νησιού της Ινδονησίας, μια συμμορία εισβάλει στο σπίτι της Μαρλίνα, μιας νεαρής χήρας, με κακούς σκοπούς: όχι μόνο της κλέβουν τα ζώα αλλά την αναγκάζουν να τους προσφέρει όλων των λογιών τις «υπηρεσίες». Η Μαρλίνα αντεπιτίθεται: δηλητηριάζει κάποια από τα μέλη της συμμορίας κι αποκεφαλίζει τον αρχηγό τους. Μετά ξεκινάει ένα ταξίδι με τελικό προορισμό τη δικαιοσύνη, τη χειραφέτηση, την εκδίκηση και την εξιλέωση. Όμως, ο δρόμος είναι μακρύς. Ειδικά όταν το φάντασμα του ακέφαλου θύματός της αρχίζει να την καταδιώκει.
Σημείωμα της Σκηνοθέτη
Η Προέλευση της Μαρλίνα
Το 2014 ήμουν στην κριτική επιτροπή των βραβείων Citra (τα ινδονησιακά Όσκαρ) μαζί με τον Γκάριν Νουγκρόχο, τον πιο επιφανή σκηνοθέτη της Ινδονησίας. Πάνω σε μια συζήτησή μας, μου ζήτησε να κάνουμε μια ταινία μαζί. Μου είπε πως είχε σκεφτεί μια ιστορία που θα ήθελε, οπωσδήποτε, να τη σκηνοθετήσει γυναίκα. Μου εξήγησε πως η βασική ιδέα προήλθε από ένα ταξίδι που έκανε στο νησί Σούμπα και πρόσθεσε: «Είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα οπτικοποιήσεις αυτή την ιστορία». Με έπεισε, και την επόμενη μέρα μου έστειλε ένα προσχέδιο πέντε σελίδων με τον τίτλο «Οι Γυναίκες». Οι παραγωγοί μου ξετρελάθηκαν με την ιστορία κι αποφάσισαν ότι αυτή θα ήταν η επόμενη παραγωγή τους. Ο Γκάριν μου έδωσε το ελεύθερο να αναπτύξω την ιστορία του και μου ανέφερε πόσο τον είχαν εντυπωσιάσει οι γυναίκες της Σούμπα. Δεν ήξερα τι εννοούσε μέχρι που πήγαμε στο νησί: υποθέτω πως η Μαρλίνα και όλα της τα χαρακτηριστικά (το πέπλο μυστηρίου που την περιβάλει, ο αισθησιασμός που αποπνέει και η επιμονή της) προέρχονται από τις γυναίκες του νησιού και τις εντυπώσεις που μου δημιούργησαν.
Το Νησί Σούμπα
Η Σούμπα είναι ένα νησί που ξεχωρίζει ανάμεσα στα χιλιάδες που απαρτίζουν την Ινδονησία. Το τοπίο είναι πολύ παράξενο. Το μεγαλύτερο μέρος της Ινδονησίας είναι γεμάτο πράσινο αλλά η Σούμπα είναι ξερονήσι. Το τοπίο θυμίζει το Τέξας. Ανήκει σε μία από τις φτωχότερες επαρχίες της Ινδονησίας, και τα πράγματα που εξακολουθούν να συμβαίνουν εκεί φαντάζουν εξωπραγματικά σε μια σύγχρονη κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι που κυκλοφορούν με σπαθιά και ληστές που μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να εμφανιστούν στο σπίτι σου στη μέση του πουθενά και να σε ληστέψουν χωρίς εσύ να μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Όμως, είναι ταυτόχρονα ένα μέρος φυσικής ομορφιάς που διατηρεί την κουλτούρα και τα πιστεύω του εδώ και αιώνες.
Ο Ρόλος της Γυναίκας
Στην Ινδονησία συνυπάρχουν διαφορετικές κουλτούρες. Σε ένα κομμάτι του πληθυσμού, συνηθίζεται η γυναίκα να δουλεύει για να συντηρεί όλη την οικογένεια. Στα μεγάλα αστικά κέντρα, οι περισσότερες γυναίκες είναι ανεξάρτητες. Στην Ινδονησία, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν πολλές ισχυρές γυναίκες που λειτουργούν σαν πρότυπα στην πολιτική, στην κυβέρνηση αλλά και σε άλλους τομείς. Γενικά, υπάρχουν πολλές εργαζόμενες γυναίκες. Σε μέρη όπως η Σούμπα, όμως, η θέση της γυναίκας είναι ξεκάθαρα στην κουζίνα.
Φωτογραφία
Αυτή είναι η τρίτη ταινία μου πάντα με τον ίδιο διευθυντή φωτογραφίας οπότε, πλέον, γνωριζόμαστε πολύ καλά. Εμπνευστήκαμε από πίνακες του Καραβάτζιο για τον φωτισμό (ο πίνακάς του «Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη» μας έδωσε ιδέες και για το στήσιμο) κι από μπαρόκ πίνακες, γενικότερα, για τα χρώματα.
Γουέστερν
Φλέρταρα με την ιδέα του γουέστερν από την πρώτη στιγμή που είδα εικόνες της Σούμπα στο Google maps. Δεν είμαι τόσο γνώστης του είδους: η μόνη αναφορά που είχα ήταν η ταινία «Ο Νεκρός» του Τζιμ Τζάρμους. Δεν είδα άλλα γουέστερν πριν αρχίσω να δουλεύω την ταινία. Είχα, όμως, μια ιδέα για τα στοιχεία που ήθελα να χρησιμοποιήσω ώστε να φτιάξω αυτό που θεωρώ εγώ γουέστερν. Επειδή έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Τζακάρτα, που είναι μια μητρόπολη, αυτή ήταν, για μένα, η ιδανική προσέγγιση ώστε να αποτυπώσω τη συγκεκριμένη κοινωνία. Σε αυτό βοήθησε πολύ και η μουσική επένδυση: ζήτησα εξαρχής από τους δύο σταθερούς συνεργάτες μου, η μουσική που θα γράψουν να είναι κατάλληλη για το συγκεκριμένο είδος.
| Σκηνοθεσία: |
Μούλι Σουρία |
| Σενάριο: |
Μούλι Σουρία, Ράμα Αντί |
| Διεύθυνση Φωτογραφίας: |
Yunus Pasolang |
| Μοντάζ: |
Kelvin Nugroho |
| Μουσική: |
Zeke Khaseli, Yudhi Arfani |
| Σχεδιασμός Παραγωγής: |
Frans Paat |
| Παραγωγή: |
Rama Adi, Fauzan Zidni, Isabelle Glachant |
| Με τους: |
Μάρσα Τίμοθι, Ντέα Πανέντρα, Έγκι Φέντλι, Γιόγκα Πρατάμα |
| Χώρες Παραγωγής: |
Ινδονησία, Γαλλία, Μαλαισία, Ταϊλάνδη |
| Διάρκεια: | 93′ |
| Έτος Παραγωγής: |
2017 |
