Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν – Χαρίκλεια Ντερμανάκη
Η συλλογή διηγημάτων της Χαρίκλειας Ντερμανάκη έρχεται σύντομα από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς
«…Τι κάνει τους ανθρώπους σκληρούς; Ακόμα κι αυτούς που ξέρεις ότι σε αγαπάνε. Σαν να θέλουν να μπουν βαθιά μέσα από το λούτρινο περίβλημα της ψυχής σου και να σου πακετάρουν όλα τα όνειρα! Αυτά που παλεύεις, αλλά κι αυτά που ξέρεις ότι εκεί θα μείνουν, ανεκπλήρωτα, ίσα-ίσα για να γλυκαίνουν τη σκέψη σου τις νύχτες, πριν σε πάρει ο ύπνος! Να τα πακετάρουν, να τα στήσουν συμμετρικά και να σου πουν: «Τα όνειρα είναι η ζάχαρη στον κουραμπιέ! Η ζάχαρη σκέτη δεν τρώγεται, ο κουραμπιές όμως τρώγεται και χωρίς ζάχαρη!» – όπου κουραμπιές, βάλε εσύ τη ζωή σου. Κι ακούς τη φωνή σου ξαφνικά να λέει: «Αφήστε ήσυχους τους… κουραμπιέδες μου, μωρέ! Όλοι σας! Κι εγώ σας αγαπώ, μα για το καλό και το κακό μου, εγώ είμαι υπεύθυνη πια. Μικραίνοντάς με, δεν γίνεστε κι εσείς μικρότεροι. Όλοι μεγαλώνουμε! Ψάξτε να βρείτε, αν σας έχει περισσέψει, λίγη ζαχαρίτσα κι ας είναι από παλιά! Από την εποχή που δεν φοβόσασταν να ζήσετε και να ονειρευτείτε. Βγάλτε ένα ονειράκι από το πακέτο του και κάντε το παντιέρα να αρμενίσετε! Οι ανοιχτές θάλασσες λιγοστεύουν!», Χαρίκλεια Ντερμανάκη.
Λία λόγια από την συγγραφέα…
Γεννήθηκα στο Μόντρεαλ από γονείς μετανάστες. Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τα έζησα στα Χανιά. Άρχισα να γράφω – να μουτζουρώνω μάλλον – στο χαρτί, πριν ακόμα μιλήσω. Είχα τη μεγάλη τύχη να μου μάθουν γράμματα, δάσκαλοι εξαιρετικοί, άνθρωποι φωτεινοί και ανήσυχοι. Σε αυτούς και στους γονείς μου χρωστώ την αγάπη για το διάβασμα, την αίσθηση του ταξιδιού που προσφέρει η μυρωδιά ενός δερματόδετου παλιού βιβλίου, τη λύτρωση που χαρίζει το άδειασμα της ψυχής πάνω σε ένα λευκό χαρτί. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, στο ΤΕΦΑΑ, ξαφνιάζοντας το φιλικό και συγγενικό μου περιβάλλον, που περίμεναν ότι θα σπουδάσω Φιλολογία ή Νομική. Κάποιες φορές το μετανιώνω, κάποιες άλλες χαίρομαι. Ο Αθλητισμός ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Έτρεχα και μετά επέστρεφα σπίτι κι έγραφα, και όταν τα συναισθήματα με φουρτούνιαζαν και μ’ έπνιγαν, ξανάβγαινα έξω κι έτρεχα. Ταξίδεψα πολύ, μα τα ωραιότερα ταξίδια μου ήταν αυτά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Τέτοια ταξίδια διηγούμαι και σε αυτό το βιβλίο. Εύχομαι να ταξιδέψετε κι εσείς για λίγο, διαβάζοντάς το. Τη ζωή και την καθημερινότητά μου την μοιράζομαι με έναν άνθρωπο που ξέρει ν’ αγαπά απελευθερώνοντας, τον Παναγιώτη Βυτινιώτη. Το πιο όμορφο δημιούργημα αυτής της κοινής ζωής, το ποίημά μας, είναι η κόρη μας η Λαμπρινή-Αθηνά. Το βιβλίο αυτό, τους το αφιερώνω…
