Συναντήσαμε την Τάνια Ρόκκα στις πρόβες της παράστασης “Επί Φυλακή” που ανεβάζουν, μαζί με μια παρέα νέων ηθοποιών, στο θέατρο Αβατον.
Ας την γνωρίσουμε καλύτερα
Τάνια Ρόκκα
Σε καλώς ορίζουμε στην σελίδα μας Full-time.gr
Θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα και να μας μιλήσετε για εσάς, ξεκινάμε με μια φράση την οποία εσείς θα συνεχίζετε και σιγά σιγά θα ξετυλίγεται η δική σας ιστορία
Γεννήθηκα και μεγάλωσα…
Στις 13 κάποιου Γενάρη στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στη Θεσσαλονίκη.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν …
Ίσως όχι και τόσο ανέμελα.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τα 23 μου χρόνια άρχισα να νοιώθω παιδί και επιθυμώ να διατηρήσω την παιδικότητα μου, χωρίς ίχνος παλιμπαιδισμού.
Οι άνθρωποι που με στιγμάτισαν ήταν…
Οι φίλοι μου, μία συνάδελφος, πολύ σπουδαία κατά την άποψή μου -τόσο ως άνθρωπος όσο και ως ηθοποιός- η οποία με αντιλήφθηκε, μου μίλησε με αλήθεια και σκληρότητα και με «ίσιωσε» που λένε σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου, οι δάσκαλοί μου στη δραματική σχολή και οι έρωτές μου.
Έγινα ηθοποιός γιατί…
Γιατί…; Ακόμη αναρωτιέμαι. Θεωρώ ότι δεν μπορεί κάποιος να απαντήσει με απόλυτη συνείδηση σε αυτό το ερώτημα. Ανάγκη έκφρασης κι επικοινωνίας όταν αισθάνεσαι ότι θέλεις να μοιραστείς αλήθειες και ψάχνεις απεγνωσμένα μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα για να τις ακούσουν; Ανάγκη βαθιάς ενδοσκόπησης; Ανάγκη διαφυγής από τις συμβάσεις; Ανάγκη βουτιάς σε κόσμους κι εμπειρίες που χρειάζεσαι χίλιες ζωές για να τις ζήσεις; Ίσως όλα αυτά. Ίσως και τίποτα. Μπορεί να ήταν απλά μια παρόρμηση. Μπορεί ενστικτώδες κάλεσμα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Είμαι ευγνώμων όμως που το βιώνω.
Αυτό που με έλκει στο χώρο του θεάτρου και της υποκριτικής είναι ….
Η αλήθεια της στιγμής. Στη ζωή μας πόσες φορές είμαστε αληθινοί; Στο θέατρο επιβάλλεται να είσαι αληθινός κάθε στιγμή. Και τότε, βλέπεις να συντελείται ένα μικρό θαύμα. Ο θεατής δονείται, συγκινείται, γελάει, αναγνωρίζει τον εαυτό του σε ‘σένα και δημιουργείται ένας δίαυλος επικοινωνίας. Διαφορετικά η σκηνή σε καταπίνει.
Αυτό που είναι δύσκολο στην δουλειά του ηθοποιού είναι….
Κατ’ αρχάς η ίδια η φύση της δουλειάς, αν θέλουμε να μιλήσουμε επί του πρακτέου. Είναι τρομερά ψυχοφθόρο να βρίσκεσαι σε αναζήτηση εργασίας κάθε τρεις και λίγο. Οι απολαβές, ειδικά για τους νέους ηθοποιούς είναι πενιχρές, για να μην πω εξευτελιστικές. Δεν μπορεί να βιοποριστεί ένας νέος ηθοποιός αποκλειστικά από αυτή τη δουλειά.
Πέρα όμως από το πρακτικό κομμάτι, υπάρχουν και άλλου τύπου δυσκολίες που είναι υποκειμενικές. Προσωπικά διακρίνω τη δυσκολία της προσαρμοστικότητας σε νέα περιβάλλοντα με νέους συνεργάτες κάθε φορά, με τους οποίους θα πρέπει να λειτουργείς άψογα επαγγελματικά και να βάζεις στην άκρη συμπάθειες, αντιπάθειες και όλα αυτά που ενδεχομένως θα προκαλέσουν δυσλειτουργία στο επαγγελματικό κομμάτι. Και φυσικά, ο κάθε ρόλος ενέχει τεράστιες δυσκολίες ως προς την προσέγγισή του, όταν σε αφορά να αναδείξεις όλες τις πτυχές του χαρακτήρα που υποδύεσαι. Ειδικά όταν δεν ακολουθείς την οδό του να παίξεις με τις ευκολίες σου, όταν δε φοβάσαι να εκτεθείς.
Πες μας δύο λόγια για το έργο που ανεβάσατε στο Αβατον ;
Αυτή η ιστορία ξεκίνησε πριν από δυο χρόνια περίπου. Ήταν η ανάγκη μας να εκφραστούμε, να παίξουμε – με όλες τις διαστάσεις του ρήματος «παίζω»- η ανάγκη μας να συνεργαστούμε. Μαζευτήκαμε λοιπόν τέσσερις τρελές, πρώην συμμαθήτριες στη δραματική σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη και είπαμε: πάμε να παίξουμε κορίτσια! Είχαμε επίγνωση ότι στο παιχνίδι δεν κερδίζεις πάντα, αλλά το ρισκάραμε. Αγκαλιάσαμε αυτή τη δουλειά με αγάπη, φροντίδα, νιάξιμο κι ελπίζουμε να κερδίσουμε. Ευελπιστούμε να βρει κάπου να ακουμπήσει αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε.
Είναι ένα έργο εγκλεισμού. Πέντε γυναίκες κλείνονται σε έναν χώρο απροσδιόριστο αρχικά και ενημερώνονται ότι πάσχουν από έναν μολυσματικό ιό. «Βρίσκεστε εδώ για την ίασή σας», τους λέει η φωνή, η οποία κινεί τα νήματα και παίζει με την ψυχολογία τους. Βλέπουμε τις θέσεις αυτών των γυναικών, τις ιδέες τους πριν κλειστούν εκεί μέσα και πώς μεταβάλλονται αυτές κάτω από συνθήκες πίεσης. Δεν αποκαλύπτω κάτι άλλο πέραν του ότι το έργο Επί Φυλακή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια αλληγορία για την καθημερινή επανάσταση.
Γιατί είστε Επι Φυλακή;
Για να διεκδικήσουμε τη νέα πραγματικότητα με άλλα μέσα. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορούν να το κάνουν όλοι. Αυτό το ζήτημα το θίγουμε και στο έργο μας.
Ο ρόλος σου, ποιος είναι ;
Υποδύομαι τη Μαρία. Είναι η μία εκ των πέντε γυναικών που κλείνονται σε αυτό το «κέντρο ίασης». Η Μαρία χαρακτηρίζεται από έναν άκρατο μηδενισμό. Εγώ την έχω αγαπήσει γιατί θεωρώ ότι δεν είναι αυτό μόνο. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Κάτι την οδήγησε στο να καταλήξει σε αυτή τη στάση ζωής. Είναι ένα πληγωμένο ζώο, έχει περάσει δύσκολα στην έξω ζωή και πιστεύω ότι βαθιά μέσα της είναι η πιο ευαίσθητη απ’ όλες. Διαθέτει επίσης χιούμορ και αυτό με έκανε να τη λατρέψω. Αισθάνομαι ότι πολλοί θα ταυτιστούν με τη Μαρία, αλλά ελάχιστοι θα παραδεχτούν και θα πουν: Μμμμ… αυτή μου θυμίζει εμένα!
Πιστεύεις ότι τελικά και το κακό επικρατεί;
Είναι λεπτά τα όρια καλού και κακού. Κατ’ αρχάς όλοι μας έχουμε και τα δύο στοιχεία. Είναι τεράστια συζήτηση. Θεωρώ ότι το κακό πολλές φορές κερδίζει στα σημεία, αλλά όχι, δεν πιστεύω ότι επικρατεί.
Ελευθερία τι σημαίνει για σένα;
Να απαλλάσσεσαι από οποιαδήποτε σύμβαση, αρκεί και το περιβάλλον σου να μπορεί να το αποδεχτεί.
Πιστεύεις στις ανθρώπινες σχέσεις;
Απόλυτα! Κι επειδή πιστεύω, είμαι και απαιτητική. Απαιτώ να εξελίσσονται, να μην βαλτώνουν, να φρεσκάρονται. Ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό και κοινωνικό. Έχει την τάση να συνυπάρχει, να συμπορεύεται, να συνδέεται, να συγκινείται (με την ετυμολογική έννοια του όρου). Δεν είναι ανεκτικός στη μοναξιά. Στη μοναχικότητα ενδεχομένως και να είναι. Συνεπώς πιστεύω στη σύμπραξη και στις επιτυχίες που μπορεί αυτή να επιφέρει.
Πες μας μια ατάκα που σου έμεινε από το έργο.
Είναι μάλλον βολικό να ακολουθείς το μίσος, τα βίαια ένστικτά σου. Το αντίθετο απαιτεί αγώνα, λέει η Νίκη.
Μια ευχή για το 2019
Υγεία, σύνεση, ισορροπία, ησυχία στην ψυχή και εγρήγορση στο πνεύμα.
Σε ευχαριστούμε πολύ
Full-Time.gr
