ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ / ΜΙΚΑΕΛΑ ΔΑΡΜΑΝΗ
“Ερωτόκριτος Και Αρετούσα”
Το τραγούδι “Ο Ερωτόκριτος και η Αρετούσα” (Τσ’ Αγάπης Και Του Έρωτα) σε στίχους της Μαρίας Παπαδάκη και μουσική του Γιάννη Νικολάου, βασίζεται σε μια ιστορία παραλλαγή εκείνης του Βιτσέντζου Κορνάρου.
Πριν πολλά χρόνια, στο Ηράκλειο της Κρήτης, ζούσε μια όμορφη νέα με γλυκιά φωνή που τη λέγανε Αρετούσα. Η ομορφιά της ξακουστή και η φωνή της μαγική. Πολλά πλούσια παλικάρια της Κρήτης ζητούσαν την Αρετούσα. Εκείνη όμως τον Ερωτόκριτο αγαπούσε και τραγουδούσε μονάχα για χατίρι του. Δεν την ένοιαζε που ήτανε φτωχός. Μα ο πατέρας της σκληρός, την κλειδώνει σε ανήλιαγο υπόγειο και διαλαλεί πως έχει ήδη παντρευτεί! Ο Ερωτόκριτος σαν ένιωσε πως δεν θα την ξαναδεί, έπεσε στη θάλασσα και χάρισε τα νιάτα του στο κύμα τ’ αγριεμένο. Κι η Αρετούσα η γλυκιά, νικημένη απ το μαράζι της, ακολούθησε τον αγαπημένο της στ’ ανήλιαγο ταξίδι του. Στην άκρη εκεί της θάλασσας δεντρί εφύτρωσε ψηλό κι απάνω του εκράτησε μονάχα έναν κλώνο. Κι όποιος σιμά του εκεί στεκόταν, μπορούσε ν ακούσει τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα να τραγουδούν γλυκόπικρα την αιώνια αγάπη!
Τον υπέροχη αυτή ιστορία “Ο Ερωτόκριτος και η Αρετούσα” (Τσ’ Αγάπης Και Του Έρωτα) ερμηνεύουν ο Γιάννης Νικολάου και η Μικαέλα Δαρμάνη.
Κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από την MLK
Ακούστε το ΕΔΩ
Στίχοι
Σα να ’μαι ο Ερωτόκριτος, θα καρτερώ για σένα
και στα ουράνια θα κρατώ, τ’ αστέρια αναμμένα.
Πριν να χαράξει η αυγή, στον κόσμο Αρετούσα
για το δοξάρι της καρδιάς, έλα και γίνε μούσα.
Μ’ αγάπη φαίνω τις νυχτιές, μεταξωτό υφάδι
να σε τυλίξω μάτια μου, σαν πέσει το σκοτάδι.
Με χίλιους όρκους μπιστικούς, κοντά σου είμαι δεμένη
για σένα Ερωτόκριτε, μονάχα είμαι πλασμένη.
Ο Ερωτόκριτος εγώ, κι εσύ η Αρετούσα
αχ, τόσα χρόνια δίχως σου, γι’ αγάπη πως μιλούσα.
Ο Ερωτόκριτος εσύ, κι εγώ η Αρετούσα
αχ, τόσα χρόνια δίχως σου, γι’ αγάπη πως μιλούσα.
Ο Ερωτόκριτος δεντρί, κι η Αρετούσα κλώνος
αχ, ν’ ανασαίνουμε μαζί, μέχρι να ζει ο κόσμος.
Πριν το φεγγάρι να χαθεί, πριν φύγει σ’ άλλους τόπους
και με ασημοτύλιγμα, πλανέψει τους ανθρώπους…
μάγεψε Αρετούσα μου το φως του με τα μάτια
να φέγγει στα κρυμμένα μας, του πόθου μονοπάτια..
Θα το μαγέψω με γητειές, και με αγάπης ξόρκι
και μ’ όσα λόγια μυστικά, μας ένωσαν οι όρκοι
Αχ, το φεγγάρι έκανα, στο πάθος ξωμολόγο
και του ’πα ότι χώρια σου, να ζω δε βρίσκω λόγο.
Ο Ερωτόκριτος εγώ, κι εσύ η Αρετούσα
αχ, τόσα χρόνια δίχως σου, γι’ αγάπη πως μιλούσα.
Ο Ερωτόκριτος εσύ, κι εγώ η Αρετούσα
αχ, τόσα χρόνια δίχως σου, να ζω πως το μπορούσα.
Ο Ερωτόκριτος δεντρί, κι η Αρετούσα κλώνος
αχ, ν’ ανασαίνουμε μαζί, μέχρι να ζει ο κόσμος.
