Ιωάννα Μπογδάνου, ηθοποιός, με πολλά ενδιαφέροντα η οποία έχει και αυτή βάλει το λιθαράκι της μέσα στο έργο “Επί Φυλακή” το οποίο συνεχίζει με επιτυχία στο θέατρο “Άβατον”, ας την γνωρίσουμε
Σε καλώς ορίζουμε στη σελίδα μας Full-time.gr
Πως βιώνεις την παράσταση σας, τώρα που έχει πια δρομολογηθεί, νιώθεις ότι τα καταφέρατε, είχατε τα αποτελέσματα που θέλατε;
Η αλήθεια είναι ότι στις πρόβες ήρθαμε αντιμέτωπες με αρκετούς προβληματισμούς και αρκετές δυσκολίες. Όταν ξεκινάς να δουλεύεις μια παράσταση έχεις χίλια πράγματα στο μυαλό σου οπού δουλεύοντας, άλλα αλλάζουν, άλλα μεταμορφώνονται, άλλα «δεν σου βγαίνουν» και άλλα καινούργια σου αποκαλύπτονται . Αυτό όμως είναι και η μαγεία αυτής της δουλείας. Αυτό σε καθιστά δημιουργικό. Σαν μια γέννα που το δημιούργημα της αποκτά σιγά σιγά δική του υπόσταση και προσωπικότητα και φτάνεις στο σημείο να το σέβεσαι για αυτό που είναι. Κάπως έτσι λοιπόν βιώνω κι εγώ την παράσταση μας πλέον.
Είναι εύκολο να δημιουργείς έργο από κείμενα του Καμύ;
Θα έλεγα μάλλον όχι. Επειδή πρόκειται περισσότερο για φιλοσοφικά και υπαρξιακά ζητήματα και προβληματισμούς. Δυσκολεύτηκα αρκετά να βρω σκηνικές δράσεις , να το μετουσιώσω σε βίωμα και αλήθεια και να ξεφύγω από το φιλοσοφικό επίπεδο και τον διδακτισμό. Πιστεύω όμως ότι τα καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό όλες μας. Ήταν ένα ζητούμενο άλλωστε!
Τι σου αρέσει από το έργο σας;
Οι χαρακτήρες. Όλες οι ηρωίδες φάσκουν και αντιφάσκουν. Όχι από επιλογή αλλά από αδυναμία όταν έρχονται σε επαφή με τα προσωπικά τους όρια και τις φοβίες τους. Πέφτουν σε παραπτώματα που οι ίδιες αρχικά κατηγορούν . Καταντούν να συμπεριφέρονται ίδια με αυτούς που απορρίπτουν. Επαναπροσδιορίζουν τα θέλω τους και τελικά καταρρέουν λίγο πριν πάρουν την απόφαση είτε να αντιδράσουν είτε να παραδοθούν στις νέες συνθήκες που τους έχουν επιβάλλει. Η τελική επιλογή είναι απόλυτα δική τους.
Τι θα πάρει ο θεατής;
Ελπίζω έναν προβληματισμό όσον αφορά στην στάση τους στα μικρά και μεγάλα καθημερινά γεγονότα της ζωής τους.
\Εσύ πως νιώθεις ως πολίτης; Κάνεις την επανάσταση σου;
Για μένα επανάσταση σημαίνει αντίδραση. Μια αντίδραση που ξεκινάει από τα μικρά όχι της καθημερινότητας. Μεγαλώνοντας πληθαίνουν και τα όχι που λέω. Προσπαθώ να αντιστέκομαι καθημερινά σε πράγματα που αλλοτριώνουν εμένα αλλά και την φύση. Στον ακατάσχετο βομβαρδισμό ανόητων πληροφοριών και ακόμη πιο ανόητων πληροφοριοδοτών. Δεν προσπερνώ όταν βλέπω να διαπράττεται μια αδικία σε συνάνθρωπο μου ή σε ζώο. Αγριεύω, λέω όχι . Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν την παρατήρηση και η παρατήρηση προϋποθέτει ένα σταμάτημα για στοχασμό. Όταν ζω μέσα στο τρέξιμο και την τρέλα δεν μπορώ να αντιδράσω γιατί δεν προλαβαίνω να παρατηρήσω , να αντιληφθώ τι συμβαίνει γύρω μου, να συνδεθώ με το παρόν μου και να αντιδράσω. Κι έτσι το παρόν γίνεται παρελθόν κι εγώ χάνω την ευκαιρία μου να αντιδράσω και κατ΄επέκταση να επαναστατήσω.
Τι είναι για σένα ελευθερία;
Την αντιλαμβάνομαι ως την επίτευξη μιας εσωτερικής ισορροπίας και ηρεμίας σε συνδυασμό με την αρμονία μας τόσο με το εξωτερικό φυσικό μας περιβάλλον όσο και με τους ανθρώπους γύρω μας. Το τελευταίο σχετίζεται κάπως με το ρητό του Καντ «η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων».
Πες μας λίγα πράγματα για σένα να σε γνωρίσουμε καλύτερα
Μεγάλωσα στους Παξούς. Είμαι το τρίτο παιδί της οικογένειας και ακόμη απαντάω στο «που είναι το μικρό;» ή «τί κάνει το μικρό;». Παιδικά χρόνια αρκετά μοναχικά θα έλεγα. «Χανόμουν» πότε περπατώντας στη φύση και πότε παρακολουθώντας τον «μαγικό» κόσμο της τηλεόρασης που η παιδική ψυχή επιθυμούσε διακαώς να βρεθεί κοντά του!. Στα δεκαοκτώ μου μετακόμισα στην Πάτρα για σπουδές στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Τέσσερα χρόνια μετά, το όνειρο μου να φοιτήσω σε μια δραματική σχολή γίνετε πραγματικότητα. Αθήνα λοιπόν, και «Αρχή» της Νέλλης Καρρά. Νέες γνωριμίες, νέες προοπτικές αλλά και πολλοί προβληματισμοί. Τα χρόνια της δραματικής συμπίπτουν με τα χρόνια των μεγάλων και δυναμικών συλλαλητηρίων . Το ειρηνόφιλο επαρχιόπουλο αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνία μας δεν είναι και τόσο ρόδινη τελικά και ότι η πολιτική πλέον δεν προωθεί το κράτος δικαίου. «Ναι υπάρχει αδικία…. και εμείς τι κάνουμε;» και κάπως έτσι ερχόμαστε στο τώρα και στην παράσταση «Επί φυλακή» να αναρωτηθώ ξανά τα ίδια ερωτήματα.
Αν σου έδιναν την δυνατότητα να αλλάξεις κάτι, τι θα άλλαζες;
Θα έπαιρνα λοιπόν το μαγικό μου ραβδί και θα «φύτευα» πολλές καλές προθέσεις και πολλή συμπόνια στα σπλάχνα όλων αυτών που κατέχουν αξιώματα και εξουσία.
Επόμενα σχέδια;
Έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου! Άλλα άμεσα και χειροπιαστά και άλλα πολύ μελλοντικά και ίσως ουτοπικά! Θα περιοριστώ όμως στα πρώτα. Πρόκειται να κάνω κάποιες εμφανίσεις με λαϊκό και ρεμπέτικο πρόγραμμα σε κάποια κουτούκια της Αθήνας. Επίσης είμαστε στα σκαριά μιας μουσικοποιητικής παράστασης με ποιητικές συλλογές σπουδαίων φίλων ποιητών. Ακόμη. ένα από τα όνειρα μου που θα κυνηγήσω φέτος είναι να παίξω στον κινηματογράφο που τόσο πολύ αγαπώ!
Κλείσε με μια φράση από το έργο σας, που σου έμεινε
«Ο άνθρωπος είναι ικανός για τα καλύτερα , μα και για τα χειρότερα».
