Η Φανή Γέμτου και η Έλλη Δαδήρα μας μιλούν για τη νέα τους δουλειά που θα παρουσιάσουν στο Κελλάρι στις 27/2.
με τίτλο A Little Theatre Music.
Όλοι αγαπάμε το musical και για αυτό ζητήσαμε να μάθουμε τι θα δούμε σε αυτή την παράσταση
–Πώς προέκυψε το A Little Theatre Music;
Φανή: To musical, κατ’ αρχάς, είναι ένα είδος που αγαπώ, μελετώ και σπουδάζω χρόνια. Η ιδέα του να μαζέψω σε μια συναυλία σημαντικά γυναικεία τραγούδια του βρετανικού κι αμερικάνικου μιούζικαλ, ντουέτα και σόλι που έχουν ερμηνευτεί από πολύ σημαντικές φωνές και μεγάλες ηθοποιούς, με ιντρίγκαρε πάντα. Θέλοντας να παρουσιάσουμε στη σκηνή πολλούς γυναικείους ρόλους, η μέριμνά μας ήταν να μην παρουσιαστούν με φιλολογικό τρόπο μέσα από τις διάφορες πληροφορίες που η συναυλία παρέχει, αλλά θεατρικά. Στη συναυλία αυτή, η Έλλη Δαδήρα κι εγώ, διασχίζουμε έναν σχεδόν αιώνα ξένου μουσικού θεάτρου και κινηματογράφου, βιώνοντας πάνω από 30 γυναικείους ρόλους που ζουν επί σκηνής τη δική τους ιστορία, την ιστορία του εκάστοτε μιούζικαλ, στο οποίο ανήκουν. Ο Νίκος Δρογώσης δημιουργεί τη σημαντική μουσική συνθήκη, να πάρει σάρκα και οστά όλο αυτό το εγχείρημα, μέσω του πιάνου του.
-Πρέπει κάποιος να ξέρει αγγλικά για να παρακολουθήσει τη συναυλία;
Έλλη: Τα κομμάτια που ερμηνεύουμε είναι αγγλόφωνα- πλην ενός γαλλικού. Φυσικά όσο καλύτερη γνώση της γλώσσας έχει κάποιος, τόσο παρακολουθεί σε λεπτομέρεια την ερμηνεία. Ωστόσο εκείνο που φροντίσαμε εκ των προτέρων είναι να μπορεί να καταλάβει το ελληνικό κοινό τί ακριβώς λέμε σε κάθε τραγούδι, και σε ποιο πλαίσιο ιστορίας λέγονται όλα αυτά. Σκοπός μας δεν είναι μόνο η απόλαυση μιας μελωδίας ή μιας ωραίας φωνής, αλλά η κατανόηση του κάθε ρόλου που ερμηνεύουμε και η μύηση στην ιστορία του και στο κάθε αριστούργημα του μουσικού θεάτρου. Θεωρούμε ότι με αυτόν τον τρόπο γίνεται κατανοητό ακόμα και στο κοινό που δε γνωρίζει καλά την ξένη γλώσσα. Και οπωσδήποτε μεγάλο στοίχημα είναι και η υποκριτική ερμηνεία, που από μόνη της δίνει ζωή σε αυτό που ακούει και βλέπει το κοινό.
-Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η συναυλία;
Φανή: Είναι μια δεξιοτεχνική συναυλία φωνητικών κι ερμηνευτικών αξιώσεων. Το ιδιαίτερο είναι ότι προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ υποκριτικής ερμηνείας και φωνητικής δεξιοτεχνίας. Στα πρότυπα των συναυλιών του Broadway και του West End, φέρνει στη σκηνή πολλούς ρόλους, καθώς ο θεατής έχει δυνατότητα να νιώσει και να αντιληφθεί καλύτερα το εκάστοτε τραγούδι, εφόσον λαμβάνει πληροφορίες τόσο για το μιούζικαλ στο οποίο ανήκει, όσο και για τον ρόλο που το ερμηνεύει. Φεύγοντας, έχει παρακολουθήσει σχεδόν έναν αιώνα ξένου μιούζικαλ.
-Πώς προέκυψε η μεταξύ σας γνωριμία, συνεργασία και πώς αυτή με το Νίκο Δρογώση;
Έλλη: Τη Φανή τη γνώρισα μέσω Facebook! Νομίζω το 2009, έκανε μια παράσταση τότε στο Τρένο στο Ρουφ, την Ερωτική Διαδοχή, και είχα κερδίσει μια πρόσκληση χωρίς να τη γνωρίζω προσωπικά. Πήγα γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον το θέμα. Την ερωτεύτηκα αμέσως! Την προσωπικότητα, το ταλέντο, τη φωνή, την αύρα της. Ένιωσα ότι αυτό το κορίτσι είναι σπάνιος θησαυρός. Της το είπα αμέσως μετά την παράσταση και γίναμε φίλες στο Facebook. Εκείνο που δε φανταζόμουν είναι ότι θα θυμόταν ποια είμαι και με τί ασχολούμαι ένα χρόνο μετά και πως θα με σκεφτόταν για την επόμενη δουλειά της , το μιούζικαλ «Αυτή κι Αυτή». Δέχτηκα σχεδόν αμέσως και από τότε κάνουμε πολλά όμορφα καλλιτεχνικά πράγματα μαζί!
Το Νίκο τον γνωρίζω από τότε που ήμασταν παιδιά, συμμαθητές στο ωδείο με την ίδια δασκάλα πιάνου μέχρι τα διπλώματά μας. Χαθήκαμε για κάποιον καιρό, γνώριζα όμως ότι έχει δημιουργήσει παρουσία στην ελληνική μουσική σκηνή και το 2016 του πρότεινα να συνεργαστούμε στο «Με τα μάτια των μεγάλων κοριτσιών» που το ανεβάζαμε για δεύτερη φορά με νέους συνεργάτες. Μετά, το 2017, ακολούθησε η ιδέα του A little theatre Music και ο Νίκος δήλωσε ότι θα συμμετείχε με χαρά σε ό,τι κατέβαζε το κεφάλι μας(!)
Φανή: Η Έλλη, όταν μου ανέφερε στο Τρένο στο Ρουφ, όλη αυτή την γκάμα της καλλιτεχνικής δραστηριότητάς της, έκανα μια παύση και αναλογίστηκα κατευθείαν τη θλιβερή διαπίστωση που κάνω χρόνια. «Αυτή η Ελλάδα δεν αξιοποιεί τα παιδιά της». Την καταχώρησα στο μυαλό μου ως συνεργάτη κι ας μην της το είπα εξ’ αρχής. Προσγειωμένη, με ωραίο λέγειν και κοινωνική στην πρώτη μας επαφή. Στην πρώτη ευκαιρία συνεργαστήκαμε και ειλικρινά τη θεωρώ πολύτιμη συνεργάτη και φίλη. Έχει μια σφαιρική γνώση των πραγμάτων που μας αφορούν κι η συνεργασία μαζί της είναι υψηλού επιπέδου. Αλληλοσυμπληρωνόμαστε, προσφέροντας η μια στην άλλη τα πατήματα για να εξελίξει η καθεμιά μας όλα εκείνα που έχει ανάγκη.
Τον Νίκο τον γνώρισα κανονικά στα «Μάτια των Μεγάλων Κοριτσιών», μια μουσική δουλειά που κάναμε στο Χυτήριο με την Έλλη και την Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, όπου ο Νίκος έπαιζε πιάνο. Ένας ικανός πιανίστας κι ένας όμορφος συνεργάτης. Μ’ αρέσει που είναι πρόθυμος πάντα να δουλέψει με άποψη προς την κατεύθυνση που προκύπτει, χωρίς κολλήματα και αντιρρήσεις. Ξέρεις, στη δουλειά μας που είναι συλλογική, ένα μεγάλο πρόβλημα είναι, όταν η κοινή ροή κόβεται συχνά από εμπόδια που θέτουν διαρκώς μεμονωμένα άτομα, κι αυτό αποβαίνει ψυχοφθόρο και καταστροφικό. Εδώ η συνεργασία και με τους δύο χαρακτηρίζεται από ροή, αλληλοσεβασμό κι εξέλιξη.
-Πόσο δύσκολο είναι- φωνητικά κι ερμηνευτικά- να ερμηνεύεις τόσους γυναικείους ρόλους σε μία και μόνο συναυλία;
Έλλη: Το να ερμηνεύεις ένα ρόλο σε ένα μιούζικαλ αποτελεί ήδη ένα δύσκολο εγχείρημα. Απαιτεί όλες τις δεξιότητες που μπορείς να συγκεντρώσεις- φωνητική τεχνική υψηλού επιπέδου, υποκριτική ικανότητα παράλληλα με το τραγούδι και πολλές φορές ιδιαίτερη κινησιολογία ή χορό. Μέσα από το τραγούδι καλείσαι να πεις την ιστορία του ήρωα και να μεταδώσεις και όλη τη συναισθηματική του κατάσταση. Σε ένα ολόκληρο μιούζικαλ ένας ρόλος καλείται να ερμηνεύσει περίπου από 2 σόλο- συνήθως υψηλής δεξιοτεχνίας -καθώς και άλλα τόσα ντουέτα ή χορωδιακά. Εμείς έχουμε ένα πρόγραμμα δυο ωρών όπου η καθεμιά μας περνάει από πολλούς διαφορετικούς ρόλους . Οι ρόλοι δε, είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και η μετάβαση τόσο γρήγορη που εκτινάσσει τη δυσκολία στα ύψη!
-Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «βαριέμαι τα μιούζικαλ». Πώς απαντάτε;
Φανή: Νομίζω πως η βαρεμάρα σε όλες τις πτυχές της ζωής μας έχει δύο αφετηρίες. Ή ότι όντως κάτι συγκεκριμένο είναι βαρετό, ανιαρό για τα δικά σου γούστα ή ότι εσύ δεν είσαι σε θέση να το προσεγγίσεις, βάζοντας- γι’αυτό το λόγο- ταμπέλες με ευκολία. Κανένα είδος δεν είναι βαρετό ή εξαιρετικό από μόνο του. Έχει να κάνει με τον τρόπο που είναι φτιαγμένο κάτι. Και με τον άνθρωπο που το παρατηρεί ή το παρακολουθεί. Συνεπώς η ομολογία «βαριέμαι τα μιούζικαλ», γενικώς και αορίστως, υποδηλώνει πως μάλλον ο άνθρωπος που το εξέφρασε δεν βρέθηκε ποτέ θεατής σε ένα μιούζικαλ που να τον αφήσει άφωνο. Το είδος από μόνο του ποτέ δεν καθορίζει το μέγεθος του αντικτύπου που μπορεί να έχει στην καρδιά σου.
-Θα ξανασυνεργαζόσασταν οι τρεις σας;
Έλλη: Νομίζω πως η μέχρι τώρα πορεία μας απαντά σε αυτό! Το μυστικό μιας πετυχημένης συνταγής είναι η ικανότητα και η πολλή δουλειά και η μαγιά που τα ενώνει είναι ο ενθουσιασμός για το αντικείμενο και η διάθεση για καλή συνεργασία. Το αποτέλεσμα μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας!
Φανή: Τι εννοείς; Τους έχω καβατζώσει εφ’ όρου ζωής.
