Λάμπρος Κωνσταντέας για το Full–time.gr
Το Λάμπρο Κωνσταντέα τον γνωρίσαμε στη θεατρική σκηνή του Altera Pars, στο έργο Το Σημείο Τομής. Σοβαρός, επαγγελματίας, και πάνω από όλα καλός ηθοποιός.
Συνομιλήσαμε μαζί του και μάθαμε για εκείνον, τη ζωή του και τα όνειρα του.
Σε καλώς ορίζουμε στην σελίδα μας , πριν από όλα θα θέλαμε να μάθουμε κάποια πράγματα για σένα, σου δίνουμε την αρχής μιας φράσης και εσύ μας απαντάς
Γεννήθηκα και μεγάλωσα….
…στην Αθήνα. Παιδί της πόλης (άλλες μέρες από επιλογή κι άλλες από ανάγκη!) που ευτυχώς λόγω ασχολιών ως παιδί και έφηβος και λόγω οικογένειας η επαφή με τη φύση είναι μεγάλης σημασίας και τις περισσότερες φορές ο «φορτιστής» μου για να συνεχίσω. Μου λείπει συχνά η Θάλασσα, το Νερό(!) αλλά και η δροσιά που έχει η ανάσα στο βουνό ή η ανεκτίμητη ησυχία στο δάσος. Το ειρωνικό είναι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να διαλέξω (πόλη ή φύση). Η φύση είναι οι ρίζες, η ύπαρξη μ έναν τρόπο. Βλέπεις όμορφα την απλότητα και τη μικρότητα σου μέσα στον κύκλο της ζωής. Στην πόλη όμως είναι η Τέχνη, το Θέατρο, αυτή η γοητευτική κίνηση των ανθρώπων που θέλουν να εργαστούν σαν μυρμήγκια γι αυτό που αγαπούν κι όχι μόνο για την επιβίωση (αν είναι τυχεροί) . Μ έναν τρόπο βέβαια η τέχνη μπορεί να γίνει η «Φύση» στην πόλη. Μπορεί να σε κάνει να θαυμάσεις τα μεγέθη, να καταλάβεις την «ασημαντότητα» και τη «σημασία σου», μπορεί «να βάλει μέτρο στην εκ φύσεως μεγαλομανία του ανθρώπου».
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν …
… τυχερά!! Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μας χάρισε μια συνθήκη ,συναισθηματικά κι όχι μόνο, που βλέπω γύρω μου πως πολλοί δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν. Ο μεσαίος από 3 αδέρφια (κολλημένα μεταξύ τους) και με μια καθημερινότητα που ισορροπούσε ανάμεσα στις υποχρεώσεις και το στρες της πόλης και τις ασχολίες με τη φύση( χρόνια στο προσκοπικό παιχνίδι), κι ό,τι άλλο μπορούσαμε να δοκιμάσουμε .
Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός όταν …..
…. Στα 15 μου ,που έκανα ερασιτεχνικά και μόνο θέατρο για κάποια χρονιά, παρακολούθησα μια παράσταση που με έκανε να πω ότι θέλω να είναι σκοπός –δουλειά μου , να μοιράσω και να μοιραστώ τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα και ιστορίες, όπως ένιωσα εγώ ως θεατής εκείνο το βράδυ. Κεραυνοβόλος!
Μου αρέσει το θέατρο γιατί …
…είναι «αγελαία» τέχνη. Είναι σαν κράμα τέχνων. Είναι σαν να είναι όλες οι τέχνες ενωμένες και με μεσάζοντα το ανθρώπινο σώμα, όλοι συμπράττουν για να μοιραστούν ιστορίες για ανθρώπους, σε ανθρώπους. Προσπαθείς να καταλάβεις και να μπεις στη θέση κάποιου και να προσκαλέσεις το θεατή να κάνει το ίδιο. Όλο αυτό το «γαϊτανάκι» καθρεφτίζει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και τρόπο ύπαρξης. Στην αξία αυτών ,προσωπικά πιστεύω βαθιά και είναι και ο τρόπος που θα μπορούσε ν αλλάξει λίγο η οπτική μας για τα πράγματα.
Η πρώτη δουλειά που έπαιξα ήταν…
…όταν τελείωσα το δεύτερο έτος στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στην «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ» σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου στο Φεστιβάλ Αθηνών. Έκανα αντικατάσταση για λίγες παραστάσεις σ έναν μικρό ρόλο. Όμορφη εμπειρία, διδακτική και ένα γερό, καθοριστικό «βάπτισμα» . Η επίσημη πρώτη μου όμως, αποφοιτώντας, ήταν οι «Φυλές» στο Θ.Ο.Κ σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κάσιου. Αυτή είναι μια δουλειά, που από κάθε άποψη αποτελεί σημείο αναφοράς, πήχη και παράδειγμα που θα μου θυμίζει διαρκώς ,πώς νιώθω εγώ πλήρης και χαρούμενος ως προς το πώς γίνεται το θέατρο.
Η πιο δύσκολη στιγμή μέχρι τώρα ήταν ….
…και είναι ,ανούσια λόγου. Είμαι μόνο 2 χρόνια και κάτι στο επάγγελμα. Θα ήταν άσκοπο να μιλήσω για μεγάλες δυσκολίες εφόσον προς το παρόν παραμένω δημιουργικός. Άλλωστε πιστεύω ότι οι μεγάλες δυσκολίες είναι πιο προσωπικές και λιγότερο επαγγελματικές στη ζωη.
Φέτος βρίσκεσαι στο Altera Pars μαζί με την Μάρθιλια Σβάρνα, πως είναι να είστε δύο πάνω στη σκηνή;
Το να γίνεται μια παράσταση μόνο με δυο ηθοποιούς είναι πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Έχει κάτι ακόμα πιο προσωπικό η σχέση με το κοινό και φυσικά με τον συμπαίκτη σου. Γίνεται μια αφήγηση με την αίσθηση του «στενού οικογενειακού κύκλου». Φυσικά αυτό έχει κάτι πολύ οικείο και όμορφο αλλά υπάρχει και σαφώς μεγαλύτερη προσωπική ευθύνη.
Τι ανακάλυψες όταν διάβασες πρώτη φορά «Το Σημείο Τομής»…
…για την ακρίβεια «επιβεβαίωσα» στον εαυτό μου την πίστη στο ότι ακόμα και όντας στην αρχή, έχουμε ουσιαστικά πράγματα να μοιραστούμε κι εμείς με τον κόσμο γύρω μας, πάρα την όχι μεγάλη μας εμπειρία στην τέχνη ή τη ζωή.
Ποιος άνθρωπος αποτελεί ίνδαλμα για σένα και γιατί;
Δεν έχω ινδάλματα γιατί ποτέ κάποιος δεν μπορεί να είναι «εσύ» όσο κι αν τον θαυμάζεις. Και νομίζω μεγάλωσα για να έχω πρότυπα, καθ ολοκληρίαν, ανθρώπους που βλέπω από την «οθόνη». Θέλω να κλέψω όμως πράγματα από πολλούς ανθρώπους. Από τη Μάνα μου τη δοτικότητά και τη γενναιοδωρία της, από τον πατέρα μου την συγκέντρωση και την υπευθυνότητα, από τη γιαγιά μου τον τρόπο που ξέρει να πιστεύει στη συντροφικότητα και τον έρωτα ακόμα και αν δεν έχει πια τον άνθρωπο της, από τα αδέλφια μου , τη Νονά μου , τη δασκάλα μου τη Δήμητρα, τους κολλητούς μου, από καλλιτέχνες που θαυμάζω το έργο τους. Όλοι έχουν κάτι «άξιο κλοπής», αρκεί να το εκτιμήσεις σωστά.
Ένα όνειρο σου…
Είναι να έχω πάντα τους ανθρώπους «μου» κοντά μου. Να μοιραστούμε τα όνειρα και τις αποτυχίες μας. Και μια «ζωή» στο θέατρο με αξιοκρατία, επαγγελματική και καλλιτεχνική ηθική… όσο μπορούμε οι άνθρωποι να συμφωνήσουμε σε μια κοινή αντίληψη αυτών.
Σινεμά ή τηλεόραση ….Έχω κάνει κάποιες ταινίες μικρού μήκους , η τελευταία (ο Γιος, σε σκην Κ. Τατάρογλου) διαγωνίστηκε και στο Φεστιβάλ Δράμας και τις Νύχτες Πρεμιέρας πριν λίγο καιρό. Ελπίζω σύντομα να δοθεί η ευκαιρία να παίξω και σε μια μεγάλου μήκους όπου ο χρόνος για εμβάθυνση στο υλικό της δουλειάς είναι περισσότερος. Μ αρέσει ο κινηματογράφος , έχει κάτι «εσωστρεφές», εσωτερικό, σα να μοιράζεσαι ένα μυστικό.
Αγαπημένη ταινία
Αγαπημένο βιβλίο
Αγαπημένο θεατρικό.
Δεν μπορείς να διαλέξεις ένα, θα ήταν σα να διαλέγεις μεταξύ μη συγκρίσιμων πραγμάτων. Συνήθως (αν πετύχει «το γλυκό») αγαπημένο έργο τέχνης, γίνεται κάθε φορά αυτό που με «μετακινεί» με κάποιον τρόπο . Έπειτα μπαίνει στη λίστα των πραμάτων που θέλω να θυμάμαι. (Τελευταία , διάβασα το έργο του Μάρτιν Μακντονα «ο σακάτης του Νησιου», ή την «Έντα Γκάμπλερ» που μου είχε ξεφύγει. . Είδα το «Cold War» και διάβασα την «Πτώση» του Καμύ, την «Οκτάνα» του Εμπειρίκου, και ορισμένες ποιητικές συλλογές του Διονύση Καψάλη. Τα προτείνω όλα ανεπιφύλακτα!)
Επόμενα σχέδια
Τελειώνοντας από το «Σημείο Τομής», όπως όλοι εύχομαι και υποθέτω προσπαθούν, «μαγειρεύω» τους τρόπους που θα γνωρίσω νέες εμπειρίες θα δοκιμαστώ και με την ελπίδα να παραμένω δημιουργικός και πάντα να βρίσκω τρόπο να ερευνώ κάτι νέο. Το σίγουρο είναι μέχρι τώρα ότι από Δεκέμβριο ξεκινάω πρόβες στο Εθνικό Θέατρο για την παράσταση «Φεγγάρι από Χαρτί» που είναι προγραμματισμένη για τέλη Φλεβάρη.
