Κριτική Θεάτρου
Γράφει η Μαρίκα Θωμαδάκη*
Θέατρο «Παραμυθίας»
Αλμπέρτας Τσοπανάκη, «Parrot»
Σκηνοθεσία: Αλμπέρτα Τσοπανάκη
Σκηνικά – Κουστούμια: Μάγδα Καλορίτη
Μουσική: Πρόδρομος Μακρίδης – Γιάννης Μακρίδης
Ερμηνεύουν: Αλμπέρτα Τσοπανάκη (πρωταγωνίστρια), Στέφανος Μαστρογιαννόπουλος (ράπερ), Γιώργος Λιάκος (παπαγάλος), Μάριος – Νέλσονας Ψαρόπουλος (μάνατζερ)
Το έργο «Parrot» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιθεωρησιακή προσπάθεια σχολιασμού προσώπων και πραγμάτων που συναντούμε στην καθημερινή μας ζωή. Ο σπονδυλωτά διαρθρωμένος λόγος της κας. Τσοπανάκη και τα ευφυολογήματα τα οποία κατασκευάζουν τα υποτιθέμενα «επεισόδια» αποδίδουν μία πλοκή που εναρμονίζει δομή και θεματική. Ο τρόπος γραφής του Parrot συνιστά, εξάλλου, γνώριμη και οικεία συγγραφική «μανιέρα» της Αλμπέρτας Τσοπανάκη η οποία οδηγεί σε μία εξεχόντως διασκεδαστική παράσταση η οποία, εντούτοις, αιφνιδιάζει ευχάριστα τον θεατή.
Πράγματι, το κοινό υποδέχεται με ενθουσιασμό τις διάφορες χιουμοριστικές, σκαμπρόζικες, σκωπτικές και ενίοτε κυνικές εκφράσεις, τις οποίες υπερτονίζει η σκηνοθεσία: η κα. Τσοπανάκη, ως σκηνοθέτης, προτείνει μία διογκωμένη αισθητική που υπογραμμίζει το γκροτέσκο και το μπούρλεσκο. Άλλωστε, η υποκριτική της δεινότητα, ως πρωταγωνίστριας, εκφέρει διάφορες αποχρώσεις και κυματισμούς του ρόλου μέσα από σπαραξικάρδιες ατάκες που διαπλέκονται και συμπλέκονται αφήνοντας, εντούτοις, ένα κενό στη διαδρομή του ρόλου χωρίς να αναπτύσσονται νοηματικά οι χαρακτήρες. Το παραγόμενο νόημα εμφανίζεται ελλιπές, ενώ ο θεατής μπερδεύεται στο τέλος της παράστασης περιμένοντας, ίσως, ένα τερματικό επεισόδιο. Έτσι, οι ηθοποιοί υποκλίνονται, θα λέγαμε, παράταιρα.
Αξίζει να σταθεί κανείς ιδιαίτερα στους τρεις νεαρούς που πλαισιώνουν την κα. Τσοπανάκη. Ο Στέφανος Μαστρογιαννόπουλος, ως ράπερ, ο Γιώργος Λιάκος, ως parrot (παπαγάλος) και ο Μάριος- Νέλσονας Ψαρόπουλος, ως μάνατζερ, αποδίδουν με ακρίβεια τους ιδιαίτερα επεξεργασμένους ρόλους και κατορθώνουν να ερμηνεύσουν ευθύβολα τους υπαινιγμούς και την ουσία της κοινωνικής κριτικής. Σημειωτέον ότι ο ράπερ δίνει υπόσταση στην ασάφεια της θεματικής που υποστηρίζει, με τους ρυθμούς που επιβάλλει η αισθητική του ραπ. Ο Parrot του Γιώργου Λιάκου διανθίζεται από μουσικούς φθόγγους μέσα από την εξαιρετική ποιότητα της φωνής του ηθοποιού-τραγουδιστή. Τέλος, ο μάνατζερ του Μάριου – Νέλσονα Ψαρόπουλου αφήνει ένα ανεξίτηλο σημάδι υποκριτικής ωριμότητας παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Εν κατακλείδι, τα σκηνικά και τα κουστούμια της Μάγδας Καλορίτη και η μουσική των Πρόδρομου και Γιάννη Μακρίδη πλάθουν μία εξαιρετικά ευχάριστη ατμόσφαιρα που αποθεώνει το εδώ και τώρα ευεργετικά για το κοινό που χειροκροτεί αβίαστα την ποιητικότητα που αναδίδει η παράσταση.
*Η Μαρίκα Θωμαδάκη είναι Καθηγήτρια Θεωρίας και Σημειολογίας του Θεάτρου, τ. Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
