Με αφορμή την παράσταση «Έρως – Θάλασσα – Θάνατος στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη »
η οποία ξεκινάει 21/2 στο Θέατρο ΜΠΙΠ , συνομιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Νίκο Κρίκα, ο οποίος μας συστήνεται
Σε καλώς ορίζουμε στην σελίδα μας, Full-time.gr, θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα για αυτό θα ξεκινήσουμε με μια δική σου διήγηση
Γεννήθηκα και μεγάλωσα… Στην Αθήνα, στον Βύρωνα. Τα τελευταία όμως 25 χρόνια μένω μόνιμα στη Γλυφάδα. Κι αυτή θεωρώ τρόπον τινά πατρίδα μου. Είναι η γειτνίαση με τη θάλασσα που ενισχύει αυτή την αγάπη.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν… πολύ καλά. Αν και παιδί χωρισμένων γονιών και αρκετά κλειστός και ντροπαλός χαρακτήρας, υπερισχύουν οι όμορφες αναμνήσεις και εικόνες.
Αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο όταν… έγινα 22 ετών. Βέβαια από μικρός συμμετείχα σε ερασιτεχνικές ομάδες. Αλλά στα 22 παρακολούθησα ένα θεατρικό σεμινάριο και μάλλον αυτό το μικρόβιο βγήκε στην επιφάνεια και έγινε επιτακτική ανάγκη η ενασχόληση μαζί του.
Αυτό που μου αρέσει μέσα από αυτή την τέχνη είναι τα πνευματικά ταξίδια και τα ταξίδια με όπλο τη φαντασία. Δουλεύοντας κάθε φορά άλλον ρόλο, άλλο ιστορικό πλαίσιο, άλλες συνθήκες, με άλλους ανθρώπους κάθε φορά, σε άλλους τόπους είναι πραγματικά σα να είσαι εσύ ο ίδιος μια τεράστια χρονομηχανή που μπορεί να κάνει βουτιά στο παρελθόν και ύστερα να επιστρέφει στο τώρα ή να εκσφενδονίζεται στο μέλλον.
Άνθρωποι που άφησαν αποτύπωμα στην ζωή μου…..Η μάνα μου. Η Ρούλα Πατεράκη που είχα για 3 χρόνια δασκάλα στη δραματική σχολή και ο Ακίνδυνος Γκίκας που συμπορευθήκαμε για 5 χρόνια στο θέατρο.
Γιατί επέλεξες Παπαδιάμαντη;
Τον λατρεύω από τα εφηβικά μου χρόνια. Έχω όλα τα διηγήματα και τα μυθιστορήματα του. Νομίζω είναι αυτό το ταξίδι που ανέφερα και παραπάνω που με κάνει να τον αγαπώ. Πέρα από το γεγονός ότι είναι εικονοπλάστης, πέρα από το γεγονός ότι αναδεικνύει την ομορφιά των τόπων αυτής της χώρας, έχει κάτι που σπάνια συναντάς σε έργα. Την αμεσότητα. Διαβάζοντας ένα διήγημα του, νιώθεις ότι έχεις ταξιδέψει στα μέρη που περιγράφει και ότι έχεις συναντήσει τους ήρωες των διηγημάτων του. Κι όλο αυτό σε ένα ταξίδι 100 χρόνια πριν. Ο Παπαδιαμάντης είναι πάντα επίκαιρος γιατί τον απασχολεί ο άνθρωπος.
Πόσο δύσκολο είναι να δραματοποιείς τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη;
Δεδομένου ότι δεν έχει γράψει θεατρικά έργα αλλά διηγήματα, αυτό και μόνο καθιστά δύσκολη την δραματοποίηση του. Ύστερα είναι η γλώσσα του. Ένας συνδυασμός δημοτικής, καθαρεύουσας και βυζαντινής. Σίγουρα απέχει πολύ από τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε σήμερα.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου διήγημα;
Αναμφίβολα « Η Φόνισσα ». Νομίζω σ’ αυτό έβαλε όλη του την τέχνη. Κάθε φορά που τη διαβάζεις ανακαλύπτεις και κάτι νέο που σου ξέφυγε στη προηγούμενη ανάγνωση.
Τι θα δει ο θεατής σε αυτήν την παράσταση;
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο αφηγητής. Θα ακούσει λοιπόν και θα δει ιστορίες να ζωντανεύουν μπροστά του. Ιστορίες που περιέχουν το στοιχείο του έρωτα, του θανάτου και την αλμύρα και τη θάλασσα. Αφηγητές λοιπόν που εξιστορούν και ηθοποιοί ή Κούκλες ( Θέατρο Κούκλας) που ζωντανεύουν τις στιγμές των ηρώων από το παρελθόν.
Πως είναι η ευθύνη να σκηνοθετείς και να παίζεις;
Πριν σκηνοθετήσω έλεγα ότι είναι λάθος πάντρεμα. Όταν μπήκα μέσα το τόλμησα. Δύσκολο σίγουρα. Γιατί όταν είσαι κάτω από την σκηνή βλέπεις καλύτερα τις ατέλειες. Στην συγκεκριμένη παράσταση επέλεξα ρόλο αφηγητή και όχι ρόλο κάποιου χαρακτήρα από το έργο.
Τι σε φοβίζει πιο πολύ στη δουλειά σου;
Η ανασφάλεια του επαγγέλματος και η δυσκολία να βιοπορίζεσαι από αυτό.
Τα επόμενα σχέδια;
Μια μουσικοθεατρική παράσταση με θέμα τον Καρυωτάκη και τη Πολυδούρη σε ένα νέο κείμενο από την Ηρώ Μπαλούρδα. Για 2 παραστάσεις τον Μάιο στο Cabaret Voltaire.
