Μέσα από αυτό το site μπορείτε να στείλετε μια άποψη, μια ενημέρωση όπως αυτή εδώ.
Η κυρία Καπνουτζή ψυχαναλύτρια μας έστειλε ένα ωραίο και ενθαρρυντικό άρθρο, σας το παραθέτουμε
Σε δύσκολες φάσεις και καιρούς, αν η τέχνη παρηγορεί, η επιστήμη, η φιλοσοφία και οι κλασσικοί της ανακουφίζουν.
Η σκληρότητα και η γοητεία της διαύγειας, μπορεί να καθησυχάσει ανεξέλεγκτες αγωνίες …..
Φαίνεται ότι σε περιόδους κρίσεων και απειλών ,ξυπνάνε μέσα μας απρόσμενοι φόβοι που κρύβονται τόσο καλά ,όπως κρύβεται ένα παιδί πίσω από μια ημιδιαφανή κουρτίνα.
Όλοι μας ζούμε, κάτι κοινό και κάτι διαφορετικό μαζί. Όπως έχουμε καταλάβει τα πράγματα μέσα μας θα συνεχίσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μας καθορίζουν και να μας οδηγούν.
Μιλούσα με την κυρία του πάνω ,από τον δικό μου όροφο, την κυρία Ελσα , μια συμπαθέστατη κυρία 86 χρονών. Μου έλεγε οταν ήταν 22 χρονών το 1957, αρρώστησε από την Ασιατική γρίπη. Ήταν η μόνη από την οικογένεια της που αρρώστησε. Αισθανόταν πολύ άσχημα και ήταν σίγουρη ότι θα πέθαινε.
Δεν πέθανε όμως και ζει μέχρι σήμερα που κανείς από την οικογένεια της του τότε δεν ζει. Δεν είναι ο φόβος για το τι γίνεται σήμερα για κείνην, είναι οι φριχτές μνήμες από το τότε!
Πολλές οδηγίες από την πολιτεία προσπαθούν να μειώσουν την ένταση και να γίνει το ‘τυχαίο’ (?) και το άγνωστο, προϊόν της δικής μας βούλησης.( -μην παρεξηγηθώ δεν διαφωνώ-,απλώς το υπογραμμίζω και σε σχέση με μια εσωτερική πραγματικότητα). Κάποιοι ακολουθούν πιστά , κάποιοι υπερβάλλουν , κάποιοι αδιαφορούν.
Επίκαιρος κατά την άποψή μου , ποιος ,ο Δαρβίνος . Στην θεωρία του για την εξέλιξη των ειδών περιέγραφε ότι στην φύση δεν επιβιώνει το ισχυρότερο είδος, ούτε το πιο έξυπνο αλλά εκείνο που μπορεί να προσαρμοστεί καλύτερα στις αλλαγές..
Στην δική μας περίπτωση, η προσαρμογή απαιτεί κλειστά σχολεία και ερημιά στους δρόμους, απαιτεί να παραιτηθούμε από την απόλαυση των ταξιδιών και της χαράς από τις παρέες μας.
Απαιτεί αλληλεγγύη στους μεγαλύτερους από τους μικρότερους. Όσο πιο μικρός ,τα παιδιά, τόσο πιο πολύ μεταφέρουν τον υιό, χωρίς τα ίδια να νοσούν, στους μεγαλύτερους που κινδυνεύουν .( Ωραία αυτή η αντιστροφή, οι μικρότεροι πρέπει να αναλάβουν την υγεία των μεγαλύτερων και να είναι ‘υπεύθυνοι ‘ για αυτήν.).
Δεν πρόκειται για μια συνολική καταστροφή ,έναν αφανισμό, από αυτό που ζούμε σήμερα με τον υιό αυτής της γρίπης. Η θνησιμότητα όμως που προκαλεί μας υπενθυμίζει την θνητότητά μας και το τυχαίο της ύπαρξής μας.
Και ενώ είναι κάτι που ξέρουμε από πάντα ,η εκ νέου εγγύτητα με αυτήν την γνώση προσωπικά ή συλλογικά ,είναι μια πολύ απαιτητική εμπειρία.
