«Δυο χρόνια πριν και έχοντας νιώσει την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ λίγο από το υλικό μου και τα δικά μου τραγούδια και καθώς δειλά είχα αρχίσει να δοκιμάζω τη φωνή μου, έπιασα στα χέρια μου τραγούδα που αγαπώ, από ανθρώπους που θαυμάζω και που με έναν τρόπο κάπως εμπεριέχω: Νικόλας Άσιμος. Παύλος Παυλίδης. Μάνος Λοΐζος. Μάνος Χατζιδάκις. Placebo. Damien Rice.
Μελέτησα, τραγούδησα και σκάλισα τα τραγούδια τους από την αρχή, σα να ΄ταν δικά μου. Σα μια βαθιά ψυχολογική διαδικασία, σα μια καλή φαρμακευτική αγωγή για γρήγορη ανάρρωση, σα να γυρνάω σε αυτά που πίστεψα από παιδί και με μεγάλωσαν, κοιτώντας τα, όμως, αυτή τη φορά από μια άλλη οπτική γωνία. Η ίδια ιστορία, με μια άλλη συνθήκη, με άλλο ήχο, βγαλμένο από τους εφιάλτες μου και με την πιο δική μου φωνή από ποτέ.
Το «Παπάκι» του Νικόλα Άσημου, ύστερα ο «Κηπουρός» του Παύλου Παυλίδη με τα 13 λεπτά με λούπες. Μια διαδικασία ανάρρωσης και επαναπατρισμού. Ένα ταξίδι πολύ δικό μου, μέχρι να ξαναγυρίσω στα δικά μου τραγούδα.
Μέσα στην καραντίνα, λοιπόν, έπιασα στα χέρια μου τον «Αρχηγό» του Μάνου Λοΐζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μόνος μου, έφτιαξα μία πολύ σπιτική εκδοχή.
Κάπως τυχαία και ξαφνικά, βρέθηκε η Πολυξένη Καράκογλου και η Ιωάννα Λέκκα, να βάζουν τις υπέροχες φωνές τους και ο Αλέξανδρος Κούρος, να με βοηθάει στην παραγωγή.
Λέω στα ξαφνικά, γιατί αυτό μου έκανε εντύπωση… πως ένα ταξίδι που ξεκίνησε τόσο προσωπικό, τόσο μοναχικό, καταλήγει χωρίς να το περιμένεις να το μοιράζεσαι με ανθρώπους που μιλάτε την ίδια γλώσσα.
Εκεί που πίνουμε καφέ, καμιά φορά γεννιέται η Τέχνη. Και η Ζωή.
Μοιράζομαι αυτή την σπιτική εκδοχή, λοιπόν, της διασκευής αυτής -της τρίτης κατά σειρά- από τον κύκλο αυτό με τις διασκευές μου, που ονομάζω «recover». Δηλαδή, αναρρώνω. Δηλαδή, κλείνω τις πληγές μου. Δηλαδή επανατοποθετούμαι. Δηλαδή ξανασκεπάζω. Δηλαδή, επουλώνω. Δηλαδή, επανέρχομαι. Δηλαδή, λίγο πριν επιστρέψω με καινούρια τραγούδια και με ένα καινούριο σύμπαν, μοιράζομαι κάτι τόσο σπιτικό από τον καιρό της καραντίνας μου.
