Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου Σφενδόνη
Τα νέα μου είναι σαρωτικά. Πρέπει άμεσα, με δικαστική απόφαση, να εγκαταλείψω το θέατρο της οδού Μακρή 4. Μου παίρνουν τη Σφενδόνη! Έξωση! Εδώ και τώρα! Σε σημείο που εύχομαι να μου δώσουν ένα αξιοπρεπές χρονικό περιθώριο, ώστε να περισώσω το αρχείο, να φύγω σαν άνθρωπος, κι όχι σαν κυνηγημένο ζώο.
Η ιστορία είναι γνωστή. Ήταν μια γκρεμισμένη αποθήκη χωρίς στέγη. Ένα ερείπιο που ανήκε στο Ίδρυμα Κουτλίδη – ένα χωράφι με τσουκνίδες. Το είδα τυχαία, 30 χρόνια πριν, χειμώνα του 1990. Τους πρότεινα να μου το νοικιάσουν. Για να φτιάξω ένα θέατρο. Έμειναν έκπληκτοι. Πούλησα τότε το μοναδικό μου σπίτι και κινητοποίησα όλη την πνευματική Αθήνα. Συστάθηκε μια μη κερδοσκοπική εταιρία. Συνέδραμαν όλοι, με δουλειά, χρήματα. Συγκεντρώθηκε το ποσό που χρειαζόταν. Φτιάχτηκε η Σφενδόνη. Μοναδική σκηνή!
Αλλά και τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Η Σφενδόνη στέγασε μοναδικές παραστάσεις. Η εποχή μάς ευνοούσε. Έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα. Όμως, πάνω στον ενθουσιασμό μου και εν αγνοία μου, είχα υπογράψει επαχθείς όρους ενοικίασης, που έγιναν επαχθέστεροι, όταν ήρθε η κρίση. Συσσωρεύτηκαν υποχρεώσεις, έξοδα. Υπήρξαν καιροί που κοιμόμουν μέσα στο θέατρο. Τώρα μου κάνουν έξωση από το θέατρο που διαμόρφωσα με τα ίδια μου τα χέρια που, κατά κοινή ομολογία, είναι από τα ωραιότερα θέατρα της Αθήνας.
Η παράσταση που ετοιμάζω από το φθινόπωρο του 2019, το σημαδιακό έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ «Αφανισμός», μένει μετέωρη.
Ναι! Οφείλω ενοίκια. Αλλά έχω καταβάλει και πολλά: τα πρώτα 20 χρόνια, όλα τα ενοίκια με μεγάλες προσαυξήσεις ανά διετία και τα τελευταία 10 χρόνια, κατά τη διάρκεια της κρίσης, τα ποσά που κατέβαλα θα κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, αν είχαν γίνει όλες οι νόμιμες ενέργειες για μείωση του μισθώματος.
Δεν υπάρχει όμως προστασία για τον οφειλέτη, αντίθετα παγερή αδιαφορία όσο κι αν αυτός προσφέρει έργο που τιμά τον πολιτισμό τούτου του τόπου, όσο κι αν ο καλλιτέχνης άλλοις υπηρετών αναλίσκεται. Ιδού τι επιφυλάσσει η τωρινή εποχή μας, ιδού τι στάση κρατά απέναντι στην καλλιτεχνική προσφορά ένα εύρωστο πολιτιστικό Ίδρυμα, όπως το Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη. Αρωγός έπρεπε να είναι, διώκτης εμφανίζεται.
Σας ευχαριστώ για την αγάπη που δείξατε στη Σφενδόνη στα 27 συναπτά έτη που κύλησαν από την πρώτη μας παράσταση, τις “Μορφές από το Έργο του Βιζυηνού” το 1993. Μην αποθαρρύνεστε! Κανείς δεν μπορεί να μας πάρει τον θησαυρό μας! Ό,τι ζήσαμε και αναπαραστήσαμε μέσα στους πέτρινους τοίχους της θα παραμείνει ζωντανό και δικό μας. Μας παίρνουν τους τοίχους, αλλά όχι τα όνειρα που στέγασαν τούτοι οι τοίχοι. Μήπως αυτό ακριβώς είναι που δεν μας συγχωρεί η παντοδύναμη μετριότητα των θεσμών;
ΑΝΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ
