Μοναδικοί
Hors Normes
5 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους από την ODEON
Δείτε το τρέιλερ: https://youtu.be/fYbVz3KWrjs
Λίγα λόγια για την ταινία
Το σεναριακό και σκηνοθετικό δίδυμο Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό, σε αντίστοιχο θεματικό ύφος με την προηγούμενη επιτυχία τους «Οι Άθικτοι», έριξε την αυλαία στο 72o Φεστιβάλ Καννών με το «Μοναδικοί». Το κοινωνικό αυτό δράμα αφηγείται μία αληθινή ιστορία βασισμένη στην προσωπικότητα του Στεφάν Μπεναμού, ο οποίος διευθύνει επί χρόνια στο Παρίσι ένα καταφύγιο για νέους με αυτισμό τους οποίους το κράτος έχει εγκαταλείψει.
| Σκηνοθεσία & Σενάριο | Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό |
| Παραγωγή | Νικολά Ντιβάλ Αντασόφκσι, Ερβέ Ριέτ |
| Ηθοποιοί | Βενσάν Κασέλ, Ρεντά Κατέμπ, Ελέν Βενσάν |
| Φωτογραφία | Αντουάν Σανιέ |
| Μοντάζ | Ντοριάν Ριγκάλ Ανσού |
| Σχεδιασμός Κοστουμιών | Ιζαμπέλ Πανετιέ |
| Μουσική | Βενσάν Πιάν |
| Διάρκεια | 114’ |
| Διανομή | ΟDEON |
| Είδος | Κωμωδία, δράμα |
-Συνέντευξη των Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό
-Πώς προέκυψε η δημιουργία αυτής της ταινίας;
Ερίκ Τολεντανό: Η ταινία «Μοναδικοί» είναι το αποτέλεσμα μιας δουλειάς που πήρε να ολοκληρωθεί περίπου είκοσι χρόνια. Το 1994, ήμασταν επιμελητές σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση και εγώ έπρεπε να πάρω το δίπλωμα για να γίνω διευθυντής (BAFD). Εκεί γνώρισα τον Στεφάν Μπεναμού, τον δημιουργό του συλλόγου Le Silence des Justes, που ειδικεύεται στη φροντίδα για παιδιά και εφήβους με αυτισμό και στην ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία. Χάσαμε επαφή για λίγο. Όμως, αργότερα πήρε ένα μέλος της οικογένειάς μου με αυτισμό υπό την εποπτεία του. Μια μέρα ο Ολιβιέ και εγώ αποφασίσαμε να ρίξουμε μια ματιά στη καλοκαιρινή κατασκήνωση που διοργάνωνε στα βουνά. Εντυπωσιαστήκαμε βαθιά από την ενέργεια και τον ανθρωπισμό που ο Στεφάν και η ομάδα του αποπνέανε. Η χημεία μεταξύ των νέων φροντιστών και των παιδιών με ειδικές ανάγκες μας κατέκλυσε εντελώς.
Ολιβιέ Νακάς: Λίγο καιρό αργότερα, ο Στεφάν χρειάζονταν μια ταινία 6 λεπτών για να παρουσιάσει το σύλλογό του. Ήλπιζε να μαζέψει χρήματα, επειδή αντιμετώπιζε πρόβλημα να μαζέψει τις απαραίτητες βοήθειες. Έτσι πήραμε τη μικρή μας κάμερα και πήγαμε και οι δυο στο Saint-Denis, στο ίδιο μέρος όπου είκοσι χρόνια αργότερα θα γυρίζαμε την ταινία. Γνωρίσαμε ένα νεαρό εκπαιδευτικό, το Νταούντ Τατού, ο οποίος επίσης δούλευε με νέους με αυτισμό. Και για μια φορά ξανά, αυτή η νέα εμπειρία παρέμεινε βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μας…
E.T.: Είπαμε στον εαυτό μας, τι θαυμάσιο πλαίσιο για να αφηγηθείς μια ιστορία και να κάνεις μια ταινία. Αλλά ήμασταν μόλις στην αρχή και σκεφτήκαμε ταπεινά πως δεν μπορούσαμε ακόμη να χειριστούμε ένα θέμα σαν και αυτό. Αυτό δε μας σταμάτησε από το να παραμείνουμε κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, με τους οποίους είχαμε αναπτύξει πλέον μια ισχυρή φιλία και μια πραγματική σχέση. Πριν από τέσσερα χρόνια, το Canal+ μας προσέφερε carte blanche για 26 λεπτά.
