Καλώς ορίσατε στο full-time.gr
Μετά από μια μεγάλη παύση αναζητήσαμε τους ανθρώπους που πάντα επικοινωνούσαμε και θέλουμε να μάθουμε που βρίσκονται όλη αυτήν την περίοδο.
Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το 2020 , με μια λέξη ή με πολλές …
Οριακό! Εντατικά μαθήματα ζωής και θανάτου.
Πως νιώθετε μετά από ένα περίπου χρόνο περιορισμού;
Στην πρώτη καραντίνα, ομολογώ, το είχα δει πιο δημιουργικά, διάβασα πολύ, μελέτησα, αρχειοθέτησα αποδελτείωση δύο χρόνων, παίξαμε πολλά επιτραπέζια, οικογενειακά τουρνουά με πολλά γέλια, ασκήσεις αυτοβελτίωσης και αναζήτησης του Ανώτερου εαυτού…συν ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο, επειδή είμαι εκ φύσεως πειθαρχημένος, έμεινα σταθερός και συνεπής στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Τώρα μετά από αρκετό καιρό δεν έχω την ίδια διάθεση, είμαι πάρα πολύ κουρασμένος ψυχολογικά και ομολογώ αυτή η απαξίωση που δεχόμαστε, αυτό το ότι ούτε μια αναφορά, κάτι στα πλάνα τους, ακούμε συνέχεια προγραμματισμό πότε θα ανοίξει το ένα, πότε τ άλλο και εμάς ούτε καν…αυτό με πληγώνει βαθειά. Δε λέω με θυμώνει γιατί ο θυμός έχει μια ενέργεια, μια τάση, μια ορμή, αρνητική αλλά την έχει …νοιώθω σα να χω φάει πολύ ξύλο και…πονάει.Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν έκλεισαν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές;
Πέρυσι τον Μάρτιο ήρθε σα τσουνάμι, μια μπόρα και έπρεπε να δούμε πως θα περάσει….στο τωρινό, στην απόφαση του Νοεμβρίου και μετά από όλο τον εφιάλτη αν θα ανοίξουν (τα θέατρα) με τι ποσοστό χωρητικότητας, με τι μέτρα, με τι σταθμά και τελικά…κλειστά ….μεγάλος Θυμός! Απογοήτευση! έκανα 1,5 μήνα πρόβες, προετοιμασία για την παράσταση, φωτογράφιση, στούντιο, αγορές κοστουμιών (γιατί αν και επανάληψη, η θεία Ροζ θα έβαζε άλλα ρούχα), γραφίστες, αφίσες…ένας ολόκληρος κόσμος έμεινε στο κενό…(και για να προλάβω, θέατρα δεν είναι μόνο τα χιλιάρια και τα 200αρια θέατρα είναι και ψυχές κατατίθονται)Ποια ήταν τα πρώτα δημιουργικά βήματα που έγιναν, μετά το εγκλεισμό; Με τι καταπιαστήκατεΜε το να βρω εμένα…προσπάθησα να ηρεμήσω, να βρω το κέντρο μου….μετά καταπιάστηκα με το όνειρο των ταξιδιών. Είδα δεκάδες αφιερώματα για προορισμούς που έβαλα στόχο και διάβασα αρκετά με την ελπίδα να με κρατήσει τ όνειρο.Ήταν μια νέα αρχή ; ή μια λύση για να ξεφύγετε από τον πρωτόγνωρο αυτό γεγονός;Θα το ξαναπώ, στην πρώτη φάση της καραντίνας και με την ελπίδα ότι θα άνοιγαν τα θέατρα, τα σχέδια αφορούσαν την παρουσίαση του έργου ”Ο Όσκαρ και η θεία Ροζ” του Eric – Emmanuel Schmitt. Με όποιον τρόπο προσαρμογής στους κανόνες της εποχής. Μέχρι που είχαμε σχεδιάσει επειδή ο σκηνικός χώρος απαρτίζεται από πολλά λούτρινα αρκουδάκια (δώρα στον Όσκαρ) τέτοια να υπήρχαν και στις κενές θέσεις που έθετε το Υπουργείο. Είχαμε δε βγάλει και προστατευτικές μάσκες για το κοινό με αφορμή την παράσταση σαν ένα παιχνίδισμα επίσκεψης του κοινού στον μικρό Όσκαρ. Δεν ήταν τερτίπια αλλά έμπνευση ούτως ώστε να το βλέπαμε δημιουργικά και όχι απαγορευτικά. Να υπήρχε μια ”ζεστασιά” και όχι μια…παγωμάra. Στη δεύτερη ,λοιπόν, φάση του εγκλεισμού το όνειρο των ταξιδιών ήταν και είναι η φυγή μου!Μέσα σε αυτήν την περίοδο πιστεύετε ότι έγινε ένα ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στον εσωτερικό σας κόσμο;Ήλπιζα ειλικρινά από την πρώτη φάση της καραντίνας ότι όλοι θα βγούμε καλύτεροι, πιο ενωμένοι, πιο μονιασμένοι….και τότε ήρθε μια γυναίκα που σέβομαι και εκτιμώ απεριόριστα που μου πε: ”Αχ βρε Δημητρό μου, μην αυταπατάσαι, ο καλός θα βγει καλύτερος και κακός χειρότερος” και πόσο δίκιο είχε…Λυπάμαι αλλά η γιγαντόνεται η καφρίλα, ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου…εγώ πάντα ήμουν με το ένα πόδι μέσα με το ένα πόδι έξω…δεν θέλησα να παίξω τα παιχνίδια κανενός…ίσως και να μην ήξερα κιόλας, ποιός ξέρει…Η πολιτεία, από ότι φαίνεται δεν ήταν επαρκής για να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η πολιτεία μόνο, ή σε συνδυασμό με τον καλλιτεχνικό χώρο φάνηκε μια γενικότερη ανεπάρκεια? Πως το αντιλαμβάνεστε μετά από 10 μήνες;Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ανεπαρκής η κυβέρνηση, αν σκεφτούμε ότι είμαστε στις καλύτερες θέσεις από πλευράς πρόληψης και απώλειας ανθρώπων, σίγουρα όμως υπήρξαν αρκετά φάουλ που δημιούργησαν ερωτηματικά και ίσως μια ασάφεια και μια αστάθεια στον τρόπο…και βέβαια αναφέρομαι για το άνοιγμα των συνόλων, για την πληρότητα πλοίων και αεροπλάνων…και όχι μόνο. Στον δικό μου τομέα δεν είναι ανεπάρκεια είναι απαξίωση! Επαναλαμβάνομαι αλλά με πληγώνει βαθειά που δεν ….αφορούμε! Είμαστε…νεκροί! Ασήμαντοι, μικροί, φτηνοί κι αδιάφοροι. Μπήκαμε σε μια παύση χωρίς ….προγραμματισμό, χωρίς να μας πουν: εσείς του χρόνου τον Σεπτέμβριο, την άνοιξη του 22 κάτι, έστω…
Από εδώ και έπειτα τι θα θέλατε να διορθώσετε και τι να αλλάξει άρδην; (επαγγελματικά)
Είναι χρόνια τώρα που τολμάω να προτείνω έργα και παραστάσεις που ονειρεύομαι, που με ιντριγκάρουν πρώτα εμένα, που μιλάνε στην ψυχή μου,είναι βαθειά ανάγκη να μπορώ να εκφραστώ μέσα απ το δικό μου όνειρο.Υπηρέτησα πολλά χρόνια, όνειρα και σχέδια άλλων σπουδαίων δημιουργών από τον Μίνω Βολανάκη, το Σπύρο Ευαγγελάτο και τη Ρούλα Πατεράκη μέχρι τον Κώστα Φέρρη,τον Αντώνη Καλογρίδη, και τον Γιάννη Ιορδανίδη κι άλλων πολλών που με μαθήματα, παθήματα, μάχες και με νίκες έφτασα εδώ.Η σκέψη μου είναι στην επόμενη μέρα, από που θα πιάσουμε το νήμα…το κοινό θα ανταποκριθεί; η οικονομία αντέχει; το μπαράζ της ανεργίας σε πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού καταλήγει σα ντόμινο στα ταμεία των θεάτρων…ας είμαστε αναγκαίοι, είμαστε πολυτέλεια.
Για τις online παραστάσεις τι έχετε να πείτε;
Παραμένω σκεπτικός…αντιλαμβάνομαι, σέβομαι και κατανοώ την ανάγκη κάποιες παραστάσεις να βρουν αποδέκτη, ανταπόκριση….ίσως είναι περισσότερο ανάγκη οικονομική γιατί δεν τίθεται θέμα συζήτησης τι είναι το θέατρο. Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός! Η συνάθροιση ανθρώπων που ανταλλάσσουν συναισθήματα, που αφουγκράζεσαι την αναπνοή του κοινού, που ζει και πάλλεται σε μια μυστική συμφωνία της σκοτεινής αίθουσας…
Πως φαντάζεστε τη νέα χρονιά;
Θέλω να ελπίζω για το καλύτερο…
Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά)
Αν προσέξετε ”εμπειρίες” λέμε τις περιόδους της ζωής μας που είχε ή έχει δυσάρεστες εκβάσεις…και το μετατρέπουμε σε μάθημα, σε εμπειρία, σε δίδαγμα…Πετάω, λοιπόν, το φόβο που βρίσκει τρόπο να ρθει να φωλιάσει μέσα μας…φοβάμαι την επόμενη μέρα, φοβάμαι πως θα μας βρει μαγκωμένους, μουδιασμένους, θα φοβόμαστε την αγκαλιά…και το χειρότερο φοβάμαι μην χάσουμε τη χαρά!
Ποιος είναι ο τίτλος (έργου ή τραγουδιού) που θα θέλατε να αφιερώσετε σήμερα;
”Ο κυρ Αντώνης” του Μάνου Χατζιδάκι
