Καλώς ορίσατε στο full-time.gr, Καλή χρονιά!
Μετά από μια μεγάλη παύση αναζητήσαμε τους ανθρώπους που πάντα επικοινωνούσαμε και θέλουμε να μάθουμε που βρίσκονται όλη αυτήν την περίοδο.
Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το 2020 , με μια λέξη ή με πολλές …
Σκληρό, απρόβλεπτο, μεταμορφωτικό..
Πως νιώθετε μετά από ένα περίπου χρόνο περιορισμού;
Έχω κουραστεί, θέλω να ξεκινήσουμε πάλι, γιατί αυτή η παύση είναι βασανιστική. Να ξεκινήσουμε , να το βλέπουμε κάπως αλλιώς πιο ενωτικά, πιο μέσα από την αγάπη που είναι η αιώνια λύση για το σκληρό του ανθρώπου.
Και δεν θα επανέλθουμε στην κανονικότητα που ακούω συνεχώς να λέγεται, σαν η κανονικότητα να ήταν καλή και χρήσιμη..
Ας το πάμε αλλιώς αυτή τη φορά, δίπλα ο άνθρωπος στον άνθρωπο.
Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν έκλεισαν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές;
Θύμωσα πολύ, γιατί για άλλη μία φορά συνειδητοποίησα , πως οι Τέχνες στην Ελλάδα ,αντιμετωπίζονται σαν να μη υπάρχουν..
Ποια ήταν τα πρώτα δημιουργικά βήματα που έγιναν, μετά το εγκλεισμό; Με τι καταπιαστήκατε;
Η μουσική πάντα είναι η έκφραση μου, η θεραπεία μου.. συνέχισα ,λοιπόν, να μελετάω μουσική , να διαβάζω πολύ περισσότερο φιλοσοφία, μπήκα στο στούντιο και προχώρησα σε μία διασκευή ενός σπουδαίου τραγουδιού,της ‘’ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ’’, του Απόστολου Καλδάρα, και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, στην οποία έχω την τεράστια χαρά, να τρέχω τον τελευταίο χρόνο, ένα αφιέρωμα στον ανυπέρβλητο στίχο της!
Ήταν μια νέα αρχή ; ή μια λύση για να ξεφύγετε από τον πρωτόγνωρο αυτό γεγονός;
Είναι μια μόνιμη προσωπική διαδικασία την οποία βιώνω, και έχω ανάγκη να βιώνω, σαν μία διαδικασία εξέλιξης, και τώρα απλώς ενισχύθηκε.
Μέσα σε αυτήν την περίοδο πιστεύετε ότι έγινε ένα ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στον εσωτερικό σας κόσμο;
Προς το παρόν δεν ξέρω αν είναι δόκιμο να μιλάμε για ξεκαθαρίσματα, μια που πάρα πολύς κόσμος έχασε δουλειά, σπίτι, ακόμη και σύντροφο μέσα σε αυτή την απότομη αλλαγή που ζήσαμε και ζούμε.
Εγώ πάντοτε βίωνα ότι απότομα ερχόταν στην ζωή μου σαν ανεμοστρόβιλος , με μία στροφή προς τον εσωτερικό μου κόσμο, με σκοπό να τον δυναμώσω κι άλλο, να μην τον αφήσω να επηρεαστεί πάρα πολύ με όσα συμβαίνουν έξω, γιατί πάντοτε αν κοιτάξουμε την ιστορία του κόσμου , συνέβαιναν τεράστιες και δύσκολες αλλαγές.
Η πολιτεία, από ότι φαίνεται δεν ήταν επαρκής για να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η πολιτεία μόνο, ή σε συνδυασμό με τον καλλιτεχνικό χώρο φάνηκε μια γενικότερη ανεπάρκεια? Πως το αντιλαμβάνεστε μετά από 10 μήνες;
Να σας πω την αλήθεια, αυτό περίμενα από την πολιτεία, δεν ήταν ποτέ προετοιμασμένη όχι μόνο πρακτικά, αλλά κυρίως πνευματικά, δεν είμαστε ένα κράτος που έχει παιδεία και αυτό πιστεύω ότι το γνωρίζουμε όλοι.
Γιατί αν ήμασταν δεν υπήρχε περίπτωση να μην αντιλαμβανόμασταν ότι ο κόσμος για να αντέξει, για να προχωρήσει , για να εξελιχθεί έχει ανάγκη τις Τέχνες, το Θέατρο, την Μουσική.
Θα υπήρχαν τρόποι έτσι ώστε όλοι όσοι ζούμε από την τέχνη μας, με όλη την δυσκολία που συνεπάγεται αυτό, αλλά βεβαίως και την χαρά, να μπορούμε να είμαστε παρόντες τώρα περισσότερο από ποτέ, κι αν δεν μπορούσε να γίνει αυτό, τουλάχιστον , να μην αντιμετωπιζόμασταν, σαν να μην έχει καμία καμία αξία αυτό κάνουμε..
Από εδώ και έπειτα τι θα θέλατε να διορθώσετε και τι να αλλάξει άρδην; (επαγγελματικά)
Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να δούμε την δύσκολη αυτή συνθήκη, ως ευκαιρία και εμείς που ζούμε σε αυτόν τον χώρο των Τεχνών, να ενωθούμε, να λειτουργήσουμε συλλογικά, να καταλάβουμε κι εμείς από την πλευρά μας ,ότι αυτήν την στιγμή το εγώ πρέπει να μπει στην άκρη, και να έρθουμε κοντά, προκειμένου να βρούμε τρόπους να είμαστε κοντά στον κόσμο, ακόμη κι αν ο καιροί δεν μας το επιτρέπουν..
Για τις online παραστάσεις τι έχετε να πείτε;
Είναι ένας προσωρινός τρόπος, να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας, αλλά και να μπορέσουμε να σταθούμε οικονομικά αξιοπρεπώς, μέχρι να ανοίξει η ζωή μας.
Εγώ κάνω online παραστάσεις, με το αφιέρωμα στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, προφανώς δεν είναι το ίδιο, γιατί η μουσική χρειάζεται την επαφή, την ζεστασιά, το βλέμμα..παρ’όλαυτά, αυτό που εγώ εισπράττω είναι μεγάλη αγάπη και προσμονή του κόσμου, ακόμη και για αυτόν τον τρόπο παρουσίασης μίας συναυλίας.
Πως φαντάζεστε τη νέα χρονιά;
Θέλω πάντα να είμαι αισιόδοξη, και πάντα να είμαι υγιής για να μπορώ να είμαι μάχιμη.
Πιστεύω ότι θα ζούμε συνεχώς τα επόμενα χρόνια σε μία συνθήκη, απρόβλεπτη, δύσκολη και συνάμα αναγεννητική, γιατί θα αναγκαστούμε θέλοντας και μη να κοιτάξουμε εντός μας, μια που το έξω καταρρέει .
Θέλω πολύ ο κόσμος να έχει υγεία ψυχική και σωματική, για να αντλεί από εκεί δύναμη να προχωράει και να βοηθάει και τον διπλανό του.
Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά)
Κρατάω την μία και διαχρονική αλήθεια, ότι είμαστε επισκέπτες σε αυτόν τον πλανήτη, και ότι έτσι θα έπρεπε να λειτουργούμε, με σεβασμό σε αυτόν τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, και ότι πάντα η αγάπη και η ένωση ήταν το κλειδί για την σωτηρία της ψυχής μας..
Δεν πετάω τίποτα γιατί όλα αν το θέλουμε είναι μαθήματα!
Ποιος είναι ο τίτλος (έργου ή τραγουδιού) που θα θέλατε να αφιερώσετε σήμερα;
Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;
Νίκος Καζαντζάκης
Σας ευχαριστώ πολύ
Κατερίνα Γρυλλάκη
Βιογραφικό
Ζωή Παπαδοπούλου
Ήρεμη δύναμη, με άποψη και θέση για το τραγούδι και τη ζωή, η Ζωή Παπαδοπούλου, Θεσσαλονικιά βέρα, έχει βρει ήδη τη θέση της στη μουσική σκηνή.
Πολλά χρόνια σταθερής πορείας στο τραγούδι, επιτυχημένες συνεργασίες και επιλογές ουσίας, δίνουν το στίγμα της Ζωής Παπαδοπούλου.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Πασχάλης Τερζής,ο Γιάννης Πάριος, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Γιάννης Κότσιρας, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Αντώνης Ρέμος, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο Κώστας Μακεδόνας είναι οι καλλιτέχνες που εμπιστεύτηκαν τη φωνή και το ταλέντο της και υποστήριξαν ο καθένας ξεχωριστά τις επιλογές της.
Η Ζωή Παπαδοπούλου έκανε τα πρώτα της βήματα στη μουσική στη Θεσσαλονίκη. Εκεί ξεκίνησε να τραγουδάει επαγγελματικά σε αγαπημένες μουσικές σκηνές έχοντας στις αποσκευές της, σπουδές βυζαντινής μουσικής. Στη Θεσσαλονίκη εισέπραξε τα πρώτα χειροκροτήματα. Εκεί συνάντησε το Δημήτρη Μητροπάνο ο οποίος της πρότεινε να κατέβει στην Αθήνα για να συνεργαστεί μαζί του.
Κι ύστερα ήρθε στη ζωή της η Χαρούλα Αλεξίου. Η Χαρούλα που την οδήγησε στο γοητευτικό δρόμο της δισκογραφίας και έγινε η παραγωγός του πρώτου της άλμπουμ, στο οποίο τραγούδησε μαζί της ένα ντουέτο. Ήταν τα «ΚΡΥΣΤΑΛΛΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΙΛΙΑ», το 2005. Μετά το ντουέτο που έγινε επιτυχία, το «Αχ, και να σε είχα εδώ», του πρώτου δίσκου η Χάρις Αλεξίου γράφει και το ομότιτλο τραγούδι του επόμενου άλμπουμ, «ΤΑΤΟΥΑΖ».
Η γνωριμία της με τον Δημήτρη Μητροπάνο ήταν καρμική και με την Χαρούλα Αλεξίου σχέση ζωής καθώς η σημαντικότερη συμβουλή που της έδωσε ήταν «να κρατάω πάντα το τραγούδι ψηλά».
Αυτό έκανε και κάνει η Ζωή Παπαδοπούλου. Στα χρόνια που πέρασε συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής και ξεχώρισε για την γλυκιά, λαϊκή φωνή της αλλά και για τη συγκροτημένη προσωπικότητα της. Μια φωνή μεγάλων αποστάσεων και ένας άνθρωπος που πατάει γερά στη γη.
Με μέτρο, ταλέντο και σκληρή δουλειά η Ζωή Παπαδοπούλου διαγράφει έναν φωτεινό κύκλο στη μουσική. Πυκνώνει τις εμφανίσεις της σε Φεστιβάλ και μικρότερες σκηνές. Ερμηνεύει Μίκη Θεοδωράκη εντός και εκτός Ελλάδας. Τραγουδάει Γιώργο Κατσαρό, Δήμο Μούτση και Χρήστο Νικολόπουλο. Ο τελευταίος της εμπιστεύεται τη μουσική του και η Λίνα Νικολακοπούλου τους στίχους της για τον τρίτο της δίσκο «να *ρχεται η άνοιξη».
Αυτή την εποχή η Ζωή Παπαδοπούλου ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, παρουσιάζοντας τον νέο της δίσκο και ένα πρόγραμμα γεμάτο ένταση χαρά και συγκίνηση.
