Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το 2020 , με μια λέξη ή με πολλές …
Το 2020 ήταν ζόρικο για μας τα κακομαθημένα παιδιά του πλανήτη που είχαμε τη ζωούλα μας και την «κανονικότητά» μας…
Πως νιώθετε μετά από ένα περίπου χρόνο περιορισμού;
Ένα χρόνο ε; Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος! Έχω χάσει το μέτρημα. Σαν να ζω μία μεγάλη μέρα. Την ημέρα της Μαρμότας. Κάνω τα ίδια πράγματα μέχρι να μάθω να τα κάνω πολύ καλά αλλά είμαι κατά ένα περίεργο τρόπο ψύχραιμη έχοντας την ίδια γεύση του άγχους στο στόμα για τους γονείς μου και για τους υπολοίπους ηλικιωμένους που μου έγινε δεύτερη φύση. Αφήνομαι στωικά στο κύμα της ζωής που με άγει και με φέρει στο ίδιο…σημείο.
Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν έκλεισαν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές;
Στην αρχή αυτό που συνέβαινε με ξεπερνούσε και δεν πρόλαβα να αισθανθώ την έλλειψη. Τώρα έχει αρχίσει και μου λείπει πολύ. Και το θέατρο αλλά και μια ωραία συναυλία. Διαπιστώνω ότι θα μπορούσαν τουλάχιστον τα θέατρα με λίγο κόσμο να δουλεύουν. Θα αποσυμπιεζόταν η κατάσταση και από τις δυό πλευρές . Και θα δούλευαν οι άνθρωποι του θεάτρου και ο κόσμος θα έβρισκε μια παρηγοριά.
Ποια ήταν τα πρώτα δημιουργικά βήματα που έγιναν, μετά το εγκλεισμό; Με τι καταπιαστήκατε;
Συνέχισα να εργάζομαι ασταμάτητα. Η εργασία μου έκανε και μου κάνει πολύ καλό. Έγραψα έργα θεατρικά και τραγούδια. Κυκλοφόρησα ένα single (Υποκοριστικά) και έγραψα ένα τραγούδι ( «Ελευθερία») για μια νέα φωνή ,τη Νικολέτα Κωνσταντάκη που κυκλοφόρησε κι αυτό στις αρχές του καινούργιου χρόνου.
Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί και ο πρώτος προσωπικός δίσκος της ερμηνεύτριας Έρρικας Πατρικίου με τραγούδια της Ευσταθίας “Τα μετεξεταστέα”. Παράλληλα διαβάζω συνεχώς και μελετώ τα βιβλία άλλων συγγραφέων που μου εμπλουτίζουν την δεξαμενή της γνώσης μου.
Ήταν μια νέα αρχή ; ή μια λύση για να ξεφύγετε από τον πρωτόγνωρο αυτό γεγονός;
Ήταν η συνέχεια της ζωής μου. Εδώ και αρκετά χρόνια αν εξαιρέσετε τις ζωντανές μου εμφανίσεις και τις πρόβες έξω, ο μεγαλύτερος όγκος δουλειάς βγαίνει από το σπίτι.
Μέσα σε αυτήν την περίοδο πιστεύετε ότι έγινε ένα ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στον εσωτερικό σας κόσμο;
Πιστεύω ότι είναι η αρχή μιας αλλαγής σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει η διεργασία αυτή αλλά σίγουρα δεν είναι ανώδυνη. Ναι, κάτι έγινε μέχρι τώρα. Θέλει κι άλλο όμως. Θέλω να πιστεύω, μπορεί από ανάγκη ή από αφέλεια ότι στο τέλος θα βγει κάτι καλό. Είναι πολλοί δυστυχώς που βλέπουν την κατάσταση σαν μια συνεχόμενη τιμωρία αντί να σκεφτούν ανθρώπινα και να κάνουν υπομονή. Γενικά αυτός ο ιός μας ξεβράκωσε . Αποκαλύφθηκε η ανικανότητά μας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, η υστερία, η παθογένεια, το πρόβλημα το βαθύτερο που κουκουλωνόταν τεχνηέντως με το γκλίτερ της καθημερινότητας. Όταν ζούσαμε στην «κανονικότητα» , αν θυμάστε καλά τα δάση της γης καιγόντουσαν, τα παιδιά συνέχιζαν να πεθαίνουν από πείνα και ο υπόλοιπος κόσμος (τρίτος ο λεγόμενος) πήγαινε χιλιόμετρα μακριά να βρει λίγο νερό να πιεί. Τα πουλιά δε κελαηδούν πια στα κλαδιά γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν. Αλλά κανείς δεν τα πρόσεχε αυτά. Αποτύχαμε ως είδος να προστατέψουμε ο ένας τον άλλον και τον πλανήτη γύρω μας. Τώρα, μας δίνεται μια τελευταία ευκαιρία να αλλάξουμε. Αυτή την αίσθηση έχω.
Η πολιτεία, από ότι φαίνεται δεν ήταν επαρκής για να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η πολιτεία μόνο, ή σε συνδυασμό με τον καλλιτεχνικό χώρο φάνηκε μια γενικότερη ανεπάρκεια? Πως το αντιλαμβάνεστε μετά από ένα χρόνο?
Πολλές αστοχίες, η αλήθεια είναι. Αλλά απ’ την άλλη όλο αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο. Κανείς δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί σωστά.. Αν εξαιρέσετε μερικές γραφικές μονάδες, η κυβέρνηση και όλοι όσοι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, προσπάθησαν για το καλύτερο. Οι προθέσεις τους, θαρρώ, κακές δεν ήταν. Βέβαια είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι λίγο νοιαστήκανε για την Τέχνη μιας και θεωρείται σε κάθε κρίση είδος πολυτελείας ενώ δεν θά ‘πρεπε. Αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα που το σέρνουμε περισσότερες δεκαετίες απ’ όσο φανταζόμαστε.
Από εδώ και έπειτα τι θα θέλατε να διορθώσετε και τι να αλλάξει άρδην; (επαγγελματικά)
Θα ήθελα να υπάρξει περισσότερη εντιμότητα, περισσότερη ειλικρίνεια, περισσότερη αλήθεια. Να υπάρξει αξιοκρατία και εργασιακό φιλότιμο . Θα ήθελα να υπάρξει αλληλεγγύη και νοιάξιμο για τον άλλον. Κάτι καλό που μου συνέβη τον τελευταίο καιρό είναι τα τηλεφωνήματα από γνωστούς και συνεργάτες για να δουν απλά τί κάνω! Αυτό ήταν ένα αριστούργημα της καθημερινότητας. Παλιά παίρναμε μόνο αν υπήρχε κάποιος λόγος, κυρίως για δουλειά. Τώρα που η δουλειά δεν υπάρχει ακούς τη φράση: «Πήρα να σ’ακούσω». Τί ωραία!!
Για τις online παραστάσεις τι έχετε να πείτε;
Γενικά δεν αγαπώ τα υποκατάστατα. Απ’ την άλλη είναι μια κάποια λύση. Γιατί η Τέχνη θα βρίσκει πάντα ένα δρόμο για να μας επισκεφτεί. Παλιότερα είχαμε και το θέατρο στο ραδιόφωνο που το θυμάμαι με νοσταλγία. Αντιθέτως κάποια μαθήματα online είναι μια τέλεια πολλές φορές και οικολογική λύση.
Πως φαντάζεστε τη νέα χρονιά;
Δεν την φαντάζομαι τίποτα. Απλά τη βιώνω. Όσο πιο όμορφα μπορώ.
Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά)
Κρατώ τη συλλογική αφύπνιση που βιώνουμε χάρη σε όλα αυτά τα κορίτσια που τόλμησαν να μοιραστούν τη φρίκη τους μαζί μας. Ο σεβασμός απέναντι στη γυναίκα κερδίζει έδαφος και αυτό είναι ένας δείκτης πολιτισμού και προόδου. Γιατί μαζί με τη γυναίκα «ανασαίνουν» και άλλες ευάλωτες κοινωνικά ομάδες. Γιατί φεμινισμός θα πει αγάπη για το συνάνθρωπο, για τα ζώα, για τη φύση.
Κρατώ επίσης την προσφορά και την αυταπάρνηση όλων αυτών των ανθρώπων που συνέβαλαν στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Και πετώ την αναισθησία, την απανθρωπιά και τον εγωισμό κάποιων άλλων.
Ποιος είναι ο τίτλος (έργου ή τραγουδιού) που θα θέλατε να αφιερώσετε σήμερα;
«Ελευθερία» .
Υποκοριστικά
