Καλώς ορίσουμε την ηθοποιό Στέλλα Κρούσκα
επίσης είναι ιδρυτικό μέλος του studio Μαυρομιχάλη, μαζί με το Φώτη Μακρή.
1)Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το 2020 , με μια λέξη ή με πολλές …
Δυστοπία (σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας και δεν μου αρέσει καθόλου το είδος)
2)Πως νιώθετε μετά από ένα περίπου χρόνο περιορισμού;
Στην αρχή ο εγκλεισμός δεν με πείραξε. Μου αρέσει ν’ απομονώνομαι κατά διαστήματα. Μου αρέσουν οι βόλτες, με ήλιο, με βροχή, με κρύο, μου αρέσει το περπάτημα. Μου είχαν λείψει τα βιβλία μου, αυτή η αίσθηση του βυθίσματος σ’ έναν άλλο κόσμο χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Το να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο και να χαζεύω, χωρίς τύψεις για τις δουλειές που δεν κάνω. Να σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που μπορώ να τα κάνω όλα αυτά, αφού είμαι υγιής κι έχω κοντά μου τους ανθρώπους που αγαπάω.
Φυσικά δεν φανταζόμουνα ότι όλο αυτό θα κρατούσε τόσο πολύ. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι τα πράγματα θα είχαν αυτή την εξέλιξη.
Νόμιζα ότι θα καταφέρναμε να το σταματήσουμε πολύ νωρίτερα.
Τόσοι πολλοί θάνατοι, τόσοι άνθρωποι στις εντατικές, δουλειές που χάθηκαν, οικονομία σε νευρική κρίση, παιδιά χωρίς σχολείο. Και το θέατρο πουθενά. Είμαι έτσι κι αλλιώς αγχωτική, άρχισαν οι αγωνίες, τι θα γίνει με τις παραστάσεις που ετοιμάζαμε, με τα οικονομικά που δυσκόλευαν, με τους ανθρώπους που τρελαίνονταν, πάμε καλά, δεν πάμε καλά, άνοιξε-κλείσε. Τώρα κοντεύουμε να κλείσουμε χρόνο και η ψυχραιμία δύσκολα κρατιέται. Υπάρχουν μέρες πιο εύκολες, που κάνω σχέδια για το μέλλον, και μέρες πιο δύσκολες, που βλέπω με τις ώρες αστυνομικές σειρές που μ΄ αρέσουν πολύ. Αναμονή
3)Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν έκλεισαν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές;
Στην αρχή ένιωσα μια τρομερή αμηχανία, ένα μούδιασμα μπροστά σ’ αυτό το πρωτόγνωρο πράγμα. Δεν αντιλαμβανόμουνα τις διαστάσεις του. Δε θέλω να βγάζω εύκολα συμπεράσματα για πράγματα που δεν ξέρω -και πως θα μπορούσα να τα ξέρω φυσικά- οπότε παρακολουθούσα τις ειδήσεις προσπαθώντας να καταλάβω. Και, όχι, δεν είναι ότι καλύτερο!
4)Ποια ήταν τα πρώτα δημιουργικά βήματα που έγιναν, μετά το εγκλεισμό; Με τι καταπιαστήκατε;
Είχαμε ήδη αποφασίσει το έργο της επόμενης σεζόν στο στούντιο Μαυρομιχάλη, οπότε ξεκινήσαμε τις πρόβες για τον «Τζεμ», ένα έργο της Ελέιν Μέρφυ, άπαιχτο στην Ελλάδα. Αφορά στη ζωή τριών γυναικών, κόρης, μάνας, γιαγιάς, με μεγάλες διαφορές και στενούς δεσμούς, που τις παρακολουθούμε μια χρονιά με κρίσιμα και ανατρεπτικά γεγονότα, που θα τις σημαδέψουν. Η Μέρφυ έχει έναν πολύ άμεσο και καθημερινό λόγο, με τρομερό χιούμορ κι ευαισθησία. Με ελαφράδα καταφέρνει να διεισδύσει στην ψυχή των τριών ηρωίδων, και να μας κάνει ν’ αναγνωρίσουμε κομμάτια του εαυτού μας. Αγαπώ πολύ αυτό το έργο. Νομίζω ότι έχω ανάγκη ειδικά αυτή την εποχή από κάτι βαθιά ανθρώπινο, που εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις.
5)Ήταν μια νέα αρχή ; ή μια λύση για να ξεφύγετε από τον πρωτόγνωρο αυτό γεγονός;
Στο θέατρο, έχουμε την τύχη, και την δυσκολία φυσικά , να κάνουμε συνέχεια νέες αρχές. Κάθε χρόνο, κάθε σεζόν, κάθε παράσταση, ξεκινάμε από την αρχή. Βέβαια η συνθήκη του προηγούμενου καλοκαιριού, οι αποστάσεις, οι μάσκες, και όλα τα μέτρα που έπρεπε να παίρνουμε, ( ακολουθήσαμε τα πρωτόκολλα όπως έπρεπε), δυσκόλευαν την κατάσταση. Όμως οι άνθρωποι της παράστασης, ο σκηνοθέτης μας ο Φώτης Μακρής, οι ηθοποιοί Μαρία Κανελλοπούλου και Βασιλίνα Κατερίνη, και οι υπόλοιποι που δουλεύουν στο στούντιο Μαυρομιχάλη αντιμετώπισαν την κατάσταση με αισιοδοξία, με δύναμη και ψυχραιμία. Έτσι κι αλλιώς, το θέατρο κουβαλάει κάτι δονκιχωτικό μέσα του.
6)Μέσα σε αυτήν την περίοδο πιστεύετε ότι έγινε ένα ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στον εσωτερικό σας κόσμο;
Δυστυχώς δεν πιστεύω ότι έγινε κανένα ξεκαθάρισμα στο χώρο μας. Δυστυχώς η προχειρότητα και η ¨ευκολία¨ που πήραν μεγάλες διαστάσεις τα χρόνια της κρίσης, βρήκαν ωραία δικαιολογία την πανδημία και χαρακτήρισαν πολλές δουλειές. Μ΄ ενοχλεί τρομερά αυτό το «ας κάνουμε κάτι για να μην καθόμαστε», χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, χωρίς μόχθο, χωρίς προσπάθεια, λες και το ζητούμενο είναι όσο πιο ανέμελα τόσο το καλύτερο. Όσο για το “εσωτερικό” ξεκαθάρισμα, δεν ξέρω, προσπαθώ να κάνω συχνά ψυχικά ξεκαθαρίσματα, μου είναι απαραίτητο, δεν μπορώ ν’ αφήνω πράγματα να βαλτώνουν.
7)Η πολιτεία, από ότι φαίνεται δεν ήταν επαρκής για να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η πολιτεία μόνο, ή σε συνδυασμό με τον καλλιτεχνικό χώρο φάνηκε μια γενικότερη ανεπάρκεια? Πως το αντιλαμβάνεστε μετά από 10 μήνες;
Κάτι που με τρελαίνει είναι η φράση «την διασκέδαση θα την αφήσουμε γι’ αργότερα!» Έχει σκεφτεί κανείς ότι αυτό που είναι διασκέδαση για κάποιους, είναι δουλειά για κάποιους άλλους; Και τι εννοούμε διασκέδαση, και τι θέση έχει ο πολιτισμός, και από πότε ο πολιτισμός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης; Από πάντα μου απάντησε ένας φίλος. Ναι, πότε οι πολιτικοί αντιμετώπισαν σοβαρά τον πολιτισμό για να το κάνουν τώρα, που υπάρχουν και όλες οι δικαιολογίες της δύσκολης συνθήκης που έχει να κάνει με την υγεία; Δε θέλω να είμαι άδικη η απλώς να γκρινιάζω. Αναγνωρίζω ότι αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και πολύ δύσκολο ν’ αντιμετωπιστεί. Αναγνωρίζω ότι η υγεία είναι πάνω απ’ όλα. Και βέβαια ότι οι άνθρωποι των τεχνών δεν καταφέραμε να ενωθούμε, να οργανωθούμε και να δράσουμε με τέτοιον τρόπο ώστε ν’ ακουστούμε δυνατά. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα σημεία των καιρών και προσπαθούν αλλά αυτά που γίνονται δε αρκούν .
8)Από εδώ και έπειτα τι θα θέλατε να διορθώσετε και τι να αλλάξει άρδην; (επαγγελματικά)
“Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ” Ας το πάρουμε απόφαση, τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν αλλάζουν εύκολα, ας οπλιστούμε με δύναμη, με επιμονή, με εργατικότητα, με αγάπη για την τέχνη μας και για τους συμπολεμιστές μας και ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά .
9)Για τις online παραστάσεις τι έχετε να πείτε;
Οι on line παραστάσεις έχουν νόημα μόνο ως υλικό αρχείου, για συγκεκριμένου λόγους και για τους ειδικούς. Κατά τα άλλα, είναι συνήθως κακής ποιότητας και κυρίως χωρίς αυτήν την τόσο μαγική σχέση ηθοποιού και κοινού. Το παρεάκι που αγοράζει ένα εισιτήριο και κάθονται 5-6 άτομα στον καναπέ να δουν μια παράσταση, τρώγοντας, πίνοντας, μιλώντας στο κινητό, τι σχέση έχει με αυτό που ονομάζουμε ζωντανή θεατρική εμπειρία;
10)Πως φαντάζεστε τη νέα χρονιά;
Επειδή οι συνθήκες αυτή τη στιγμή οδηγούν τη φαντασία μου σε μεγάλες δυσκολίες ( οικονομικά προβλήματα, φόβος, εντάσεις), προτιμώ , επιτρέψτε μου, μια και τελειώνει αυτή η συζήτηση, να μιλήσω γι’ αυτά που θέλω. Θέλω να προχωρήσουμε. Θέλω να βγαίνω έξω χωρίς περιορισμούς. Θέλω τ’ ανήψια μου ( και όλα τα παιδιά του κόσμου) να παίζουν ελεύθερα. Θέλω να κάνω πρόβες χωρίς περιορισμούς για τις καινούργιες παραστάσεις . Θέλω να είναι τα θέατρα γεμάτα κόσμο. Θέλω η υγεία να είναι η προτεραιότητα των επόμενων κυβερνήσεων. Το παράκανα τώρα, ε; Ας σταματήσω .
11)Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά)
Κρατάω τις βόλτες μ’ έναν καφέ στο χέρι, τα ποδήλατα και τους επίδοξους αθλητές της νέας εποχής, τους χειμερινούς κολυμβητές, τα βιβλιοπωλεία που έχουν κόσμο και έχει ουρά για να μπεις μέσα, τα άνετα και χαλαρά ρούχα του εγκλεισμού, τα καινούργια σχέδια κόντρα στους καιρούς. Πετάω όλους αυτούς που ξέρουν με μεγάλη σιγουριά και ιατρικές προφανώς γνώσεις, τα πάντα για τον κορωνοιό, τις ιστορίες συνομωσίας, αυτούς που προσπαθούν με μανία να σε πείσουν ότι αυτοί ξέρουν.
12)Ποιος είναι ο τίτλος (έργου ή τραγουδιού) που θα θέλατε να αφιερώσετε σήμερα;
Metallica. Nothing else matters
Με εκτίμηση
Κατερίνα Γρυλλάκη
