Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το 2020 , με μια λέξη ή με πολλές …
Δύσκολη χρονιά.. πολύ δύσκολη.
Πως νιώθετε μετά από ένα χρόνο περιορισμού;
Πιο ήρεμος.. Ο περιορισμός μας έφερε πιο κοντά στον εαυτό μας αλλά και στους ανθρώπους που αγαπάμε. Λόγω της φύσης της δουλειάς μας και του περιορισμένου χρόνου δεν είχαμε πάντα την ευκαιρία να εστιάσουμε σε στιγμές που θεωρούνται αυτονόητες αλλά δεν είναι.. Θεωρώ πως ήταν μια ευκαιρία για ανασυγκρότηση και δημιουργικό αναβρασμό.
Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν έκλεισαν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές;
Στεναχώρια. Βρισκόμασταν στη διάρκεια των παραστάσεων για το «Ήμουν παιδί το ‘21» στο Θέατρο Ακροπόλ και όλα σταμάτησαν απότομα.. Έγινε απότομα η διακοπή και σοκαριστήκαμε όλοι τότε. Όταν ξανάκλεισαν , στο δεύτερο lockdown τα θέατρα, το χτύπημα ήταν ακόμα πιο δυνατό. Είμασταν έτοιμοι για την πρεμιέρα της παράσταση μου «Το Μαύρο Κουτί» του Γιώργου Ηλιόπουλου, στο Θέατρο Αργώ. Ένας ολόκληρος κόσμος που είχαμε δημιουργήσει με πολύ κόπο έμεινε μετέωρος..
Ποια ήταν τα πρώτα δημιουργικά βήματα που έγιναν, μετά το εγκλεισμό; Με τι καταπιαστήκατε;
Καταπιάστηκα με κάποιες αναγνώσεις θεατρικών κειμένων, με την οργάνωση και την αρχειοθέτηση της βιβλιοθήκης μου , της αποθήκης μου και τη ριζική αλλαγή και ανακαίνιση του σπιτιού μου.
Ήταν μια νέα αρχή ; ή μια λύση για να ξεφύγετε από τον πρωτόγνωρο αυτό γεγονός;
Προσπαθώ να αντιμετωπίζω πάντα τα πράγματα με καθαρή ματιά, να αλλάζω σελίδα, να προσαρμόζομαι σε οποιαδήποτε συνθήκη, να ελπίζω για το καλύτερο και να ονειρεύομαι ένα πιο όμορφο αύριο.
Μέσα σε αυτήν την περίοδο πιστεύετε ότι έγινε ένα ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στον εσωτερικό σας κόσμο;
Νομίζω ότι ακόμα δεν έχει κατακαθίσει η σκόνη για κανέναν από εμάς, γιατί ακόμα ψάχνουμε τα πατήματα μας. Πιστεύω ότι είναι η αρχή μιας αλλαγής σε παγκόσμιο επίπεδο. Ωστόσο, επειδή η αλλαγή ήταν μεγάλη, έντονη και ξαφνική, πολλοί από εμάς αναθεωρήσαμε και αξιολογήσαμε διαφορετικά κάποιες επιλογές μας. Και όπως συμβαίνει μετά από κάθε μεγάλη κρίση και αναστάτωση, αυτό είναι και που αξίζει πραγματικά.
Η πολιτεία, από ότι φαίνεται δεν ήταν επαρκής για να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η πολιτεία μόνο, ή σε συνδυασμό με τον καλλιτεχνικό χώρο φάνηκε μια γενικότερη ανεπάρκεια? Πως το αντιλαμβάνεστε;
Είναι κάτι τόσο πρωτόγνωρο αυτό που συνέβη που παρότι γίνανε κάποιες προσπάθειες, υπήρξανε και πολλές αστοχίες. Νομίζω πως εξαρχής δεν δόθηκε μια ξεκάθαρη και στοιχειώδης βάση ως προς το πώς θα οργανωθεί η καλλιτεχνική δραστηριότητα κατά την πανδημία. Οι άνθρωποι του πολιτισμού ήμασταν και είμαστε ακόμα στο αέρα χωρίς να έχουμε κάποιο σαφές πλάνο μπροστά μας. Δυστυχώς όλα είναι ακόμα θολά ως προς το τι μέλλει γενέσθαι για το Θέατρο.
Από εδώ και έπειτα τι θα θέλατε να διορθώσετε και τι να αλλάξει άρδην; (επαγγελματικά)
Όλο αυτό που συνέβη το βλέπω σαν μια ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούν κάποια πράγματα και να γίνουν καλύτερα.
Για τις online παραστάσεις τι έχετε να πείτε;
Θεωρώ ότι σε καμιά περίπτωση δεν ήρθαν να αντικαταστήσουν τη ζωντανή εμπειρία της παρακολούθησης μιας παράστασης. Αυτός ο τρόπος ίσως διευκολύνει όμως να επικοινωνήσουν οι καλλιτέχνες την τέχνη τους εφ’ όσον η παρακολούθηση δια ζώσης δεν είναι εφικτή στη δεδομένη συγκυρία. Πρόκειται για μια εναλλακτική μορφή θεάματος, όχι όμως υποκατάστατο της θεατρικής πράξης. Το θέατρο είναι ζωντανή τέχνη και η ενέργεια του είναι αναντικατάστατη.
Πως φαντάζεστε τη νέα χρονιά;
Θέλω να ελπίζω ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.
Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά)
Μέσα από όλη αυτήν την κατάσταση ήρθαμε όλοι πιο κοντά με τον εαυτό μας, τους φόβους μας, τα θέλω μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ίσως το είχαμε ανάγκη αυτό τελικά. Προσπαθώ από μια δυσάρεστη κατάσταση να κρατάω μόνο τα θετικά. Αυτό που θέλω να πετάξω είναι η μιζέρια.
Ποιος είναι ο τίτλος (έργου ή τραγουδιού) που θα θέλατε να αφιερώσετε σήμερα;
The Beatles – “Imagine”
