λογοτεχνία , στην κοινωνική προσφορά, η κριτική σκέψη και ο προβληματισμός για το τι συμβαίνει γύρω μας ήταν βασικές αρχές που αποκόμισα από το οικογενειακό μου περιβάλλον που ήταν διττό και πολυδιάστατο κατά συνέπεια.
Επικράτησε η τέχνη, δεν ρωτάμε γιατί αλλά σήμερα μετά από μια πορεία , τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;Επικράτησε η τέχνη γιατί με αυτήν συνομίλησα καλύτερα ψυχικά και ουσιαστικά σαν άνθρωπος. Το θέατρο το νιώθω σαν το σπίτι μου, είναι ένα ζεστός χώρος συζητήσεων, ανακαλύψεων και προσφοράς. Είναι ένα μαγικό κουτί όπου χάνεσαι μέσα στις ιστορίες και στις ζωές των άλλων με σκοπό να μάθεις, να γελάσεις, να προβληματιστείς, να συγκινήσεις.
Πόσο δύσκολα ή εύκολα ήρθαν τα πράγματα μέσα στη δουλειά;θα έλεγα ήρθαν με επιμονή και πίστη και συνέχεια έρχονται και πρέπει να έρχονται με αυτό το τρόπο γιατί δεν είναι δεδομένα.
Φέτος σας βλέπουμε σε δύο πολύ δυνατές παραστάσεις, ας τις δούμε μια μια. «Η χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» της Ορνέλα Βόρπσι. Πώς ήρθε το έργο στα χέρια σας;
Το έργο μου το πρότεινε ο σκηνοθέτης Ενκε Φεζολλάρι το 2013 άλλα το καλοκαίρι του 2019 όταν μίλησε με τον Μάνο Καρατζογιάννη από κοινού μου πρότειναν το ανέβασμα του. Το είχα ήδη διαβάσει και με αφορούσε τόσο πολύ που εννοείται είπα ναι αμέσως.
Πως νιώθετε μέσα σε αυτό το έργο; Ποιες σκέψεις τρέχουν μετά από αυτήν την εμπειρία;
Νιώθω συνεχώς συγκινημένη και ξαφνιασμένη. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τα δεινά ορισμένων ψυχών. Είμαι ευγνώμων μετά την παράσταση αυτή για όσα έχω και όπως θέλουμε και για το κοινό μας έχω μια παραπάνω ευαισθησία στο ζήτημα “μετανάστης”.
Ο σκηνοθέτης Ένκε Φεζολάρι και η μια ηθοποιός vefi Redhi είναι από την Αλβανία, τι σας έμαθαν και πως το βιώνετε όλοι μαζί;
Άκουσα άπειρες ιστορίες, έμαθα βασικές λέξεις και φράσεις, γεωγραφία, ιστορία, τραγούδια, χορούς ακόμα και μαγειρική! Το λατρεύω αυτό. Η καθοδήγηση τους ήταν ένα νοητό ταξίδι στα Βαλκάνια.
Μιλήστε μας για αυτό το έργο, που απέσπασε και βραβείο…Το έργο αυτό που συνεχίζει για 3η χρόνια είναι μια μικρογραφία της Ελληνικής οικογένειας με τα πάθη και τα λάθη της. Μίλα για την ελληνική επαρχία, τους 30αρηδες, τις οικογενειακές δυναμικές αλλά όχι μόνο καθώς ο θεατής ταυτίζεται με τα προβλήματα οπωσδήποτε ενός ή και παραπάνω χαρακτήρων. Μιλά τέλος για τη δύναμη της συγχώρεσης και της ειλικρίνειας με χιούμορ αλλά και πόνο.Πως βλέπετε την οικογένεια σήμερα;Μας ορίζει ολοκληρωτικά. Οι παθογένειες της είναι αναπόφευκτες, τέλεια οικογένεια δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η οικογένεια που μετά από κάθε κρίση ανασυγκροτείται και συνεχίζει. Είναι ο πιο βασικός πυλώνας ανάπτυξης του ατόμου. Και ειδικά στην Ελλάδα, μας συνοδεύει αυτό το δέσιμο για χρόνια μετά ή και για πάντα.
Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης είστε και εκπαιδευτικός σε σχολείο; Τι βλέπετε από τα σημερινά παιδιά;Δυστυχώς, λίγες είναι οι εξαιρέσεις που αγαπάνε την λογοτεχνία και ειδικά την ποίηση. Η ανάγνωση στα ελληνικά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Στα αγγλικά και στην τεχνολογία πετάνε. Από την άλλη έχουν μια παραπάνω ευαισθησία σε ζητήματα διαφορετικότητας, είναι πιο ενημερωμένα και ευαισθητοποιημένα.
Περνάμε την περίοδο μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας, με την πανδημία, τι εισπράξατε από αυτό το γεγονός; Ότι κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε και οφείλουμε να πάμε με την ροή των πραγμάτων.
Επόμενα σχέδια;
Κάνω πρόβες για το επόμενο έργο που θα ανέβει σύντομα αλλά ακόμα δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο.
Κλείνοντας θα θέλαμε να κλείσετε με μια ατάκα από την παράσταση σας, ποια σας έχει μείνει;
Από το 170 τμ: την αλήθεια θα πεις, το πιο εύκολο πράγμα.
Από τη Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις: Η μάχη που δίνει ο άνθρωπος ενάντια στο χρόνο μου προκαλεί απέραντη θλίψη
