Χρήστος Κούρτογλου
Σας καλώς ορίζουμε στο Full-time.gr
Ακούσαμε το πρώτο σας τραγούδι: “Κι όλο τρέχω να προλάβω Για να ζήσω, μην πεθάνω…” Πώς σας προέκυψαν αυτοί οι στίχοι;
Έχω την τάση να ζω μονίμως σε μια αγωνία, μια ταραχή να προφτάσω τα πάντα πριν με προφτάσουν αυτά. Ξεκινάω οργανώνοντας τη μέρα μου και καταλήγω να έχω “οργανώσει” τα επόμενα 20 χρόνια μου. Δεν μου βγαίνει σε καλό αυτό. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και στην πραγματικότητα τίποτα που να μπορούμε να προβλέψουμε. Οπότε όλο αυτό δε βγάζει πουθενά παρά μόνο σε στρες, φόβο και μια ωραία βουτιά στον φόβο του “μήπως και δεν…”. Μέσα από αυτήν την εσωτερική κατάσταση προέκυψαν αυτοί οι στίχοι. Ήταν ένα βράδυ που αυτές οι σκέψεις είχαν κατακλύσει το μυαλό μου και άλλαζα από το ένα πλευρό στο άλλο και κάπως άρχισε να γράφεται το τραγούδι στο μυαλό μου. Παρά το γεγονός πως ήταν ξημερώματα, σηκώθηκα και έγραψα στο πιάνο, στη χαμηλότερη ένταση που μπορούσα, το τραγούδι. Το βρίσκω ακόμα μπροστά μου και -κακά τα ψέματα- πιστεύω πάντα θα το βρίσκω. Τουλάχιστον, όταν το ακούω μου λειτουργεί ως υπενθύμιση και κάπως κάνω μια παύση και ξανακάνω focus σε ό,τι έχει σημασία, στο εδώ και τώρα, στο να ζω στο παρόν κι όχι μέσα στο κεφάλι μου.
Σας επηρέασε η κατάσταση της πανδημίας;
Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν τον επηρέασε. Αν υπάρχει κάποιος που δηλώνει ανεπηρέαστος, τότε ή δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα ή λέει ψέματα στον εαυτό του. Χάσαμε τον κόσμο όπως τον ξέραμε και πολλά πράγματα, κυρίως μέσα μας, έπρεπε να επαναεφευρεθούν. Ήρθαμε αντιμέτωποι με όλα όσα κρύβαμε κάτω από το χαλάκι και έπρεπε είτε να τα αγκαλιάσουμε είτε να τα τινάξουμε μαζί με τη σκόνη έξω από το παράθυρο. Μάλιστα, μας δόθηκε, ακόμα η ευκαιρία να μάθουμε πράγματα για τον εαυτό μας που βγήκαν στην επιφάνεια λόγω της πρωτόγνωρης αυτής κατάστασης και του άπλετου χρόνου που ξεχύθηκε μέσα στις ζωές μας. Άλλες μέρες αυτός ο χρόνος ήταν “εχθρός” μου και άλλες έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να τον κάνω σύμμαχό μου. Θα προσπαθήσω να κρατήσω αυτές τις μέρες, λοιπόν.
Γράφετε τραγούδια βιωματικά; ή αυθόρμητα ότι φέρει η έμπνευση;
Έχω τη γνώμη πως όλα όσα δημιουργούμε είναι με κάποιον τρόπο βιωματικά. Σίγουρα κάποια από τα τραγούδια που έχω γράψει αφορούν συναισθήματα που έχω νιώσει και καταστάσεις που έχω ζήσει άμεσα αλλά πολλές φορές συμβαίνει κάτι γύρω μας, πιο κοντά ή πιο μακριά μας δεν έχει σημασία, και είναι τόσο δυνατό και έντονο που σχεδόν το έχεις ζήσει. Σε αφορά ή σε έχει εμπνεύσει με τέτοιον τρόπο που έχει πάρει ζωή μέσα σου και έχει δημιουργήσει άλλη τόση (ζωή) γύρω σου που γράφεις μια μουσική ή έναν στίχο ή τραγουδάς με μια φωνή που μοιάζουν όλα σα να είναι δανεικά και ολόδικά σου ταυτόχρονα. Νομίζω κάπως έτσι (μου) συμβαίνει. Βέβαια, η όλη κατάσταση της δημιουργίας είναι πολύ πιο σύνθετη και μεγάλη από ό,τι συνειδητοποιούμε εκείνη τη στιγμή και για αυτό -αλλά και για όλους τους παραπάνω λόγους- την βρίσκω τόσο μαγική και γοητευτική.
Έχετε σπουδάσει και ηθοποιός; Ξέρετε τι σας αρέσει πιο πολύ από τα δύο;
Αγαπώ πολύ το θέατρο και για αυτό το σπούδασα αλλά τίποτα άλλο, ας το πούμε “καλλιτεχνικής φύσης”, δεν θα είχε προκύψει στη ζωή μου αν δεν υπήρχε η αγάπη για το τραγούδι. Ωστόσο, αποφεύγω να μπαίνω στο τριπάκι να διαλέγω αγαπημένα γιατί βρίσκω χαρά στο να υπάρχω ανάμεσα σε όλα αυτά και να τα ανακαλύπτω κι αυτά κι εμένα ξανά και ξανά. Πάντα είμαι ανοιχτός στο παρόν και αν νιώσω ότι θέλω να υπάρξω πιο έντονα στην μουσική ή στο θέατρο, θα δράσω ανάλογα.
Γράψτε μας με δυο λόγια για εσάς να σας γνωρίσουμε καλύτερα
Γεννήθηκα και μεγάλωσα….
στη Βέροια που όσο μικρή την αισθάνεσαι τόσο μεγάλη είναι (και αντίστροφα).
Ασχολήθηκα με την μουσική γιατι…..
Γιατί πολύ γρήγορα στη ζωή μου κατάλαβα ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να εκφράζομαι.
Αργότερα με το θέατρο γιατί ….
Όπως η μουσική, έτσι και το θέατρο είναι πολύ challenging (όπως λέμε και στη Βέροια). Σε προκαλεί και σε προτρέπει αλλά και προϋποθέτει να μάθεις τον εαυτό σου όσο το δυνατόν καλύτερα για να τον χαρίσεις και να τον μπλέξεις μέσα στους ρόλους. Είναι υπέροχο το τι μπορεί να προκύψει σε μια συνταγή δικών σου στοιχείων και ενός ρόλου ή μιας συνθήκης που εσύ δεν έχεις ζήσει ή δεν πρόκειται ποτέ να ζήσεις και με εκπλήσσει το τι μπορεί να μου συμβεί μέσα σ’ αυτήν (τη συνταγή). Να ζω και να εκπλήσσω/αιφνιδιάζω τον εαυτό μου είναι για μένα στόχος και ευτυχία.
Οι άνθρωποι που με επηρέασαν στη ζωή μου…..
Όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ποιοι και με ποιον τρόπο με επηρέασαν αλλά ακόμη το τοπίο είναι θολό. Νομίζω πως μεγάλη επιρροή είχε ο πατέρας μου που έφτιαξε κάτι μόνος του από το τίποτα με πολλή επιμονή, υπομονή, θυσία και κόπο. Αυτό το “χτίσιμο” με εμπνέει να συνεχίσω κι εγώ τον δρόμο μου με την ίδια επιμονή και υπομονή.
Θαυμάζω ανθρώπους από το χώρο της μουσικής…
Tον Παύλο Παυλίδη για τους ήχους που με δεξιοτεχνία πλέκει μεταξύ τους, για την σκηνική του ενέργεια και την αμεσότητα και ειλικρίνειά του μέσω της τέχνης του αλλά και εκτός αυτής.
Θαυμάζω από το χώρο του θεάτρου….
Την Δήμητρα Παπαδοπούλου για το αστείρευτο χιούμορ της, τις τόσο προσεκτικά αποφασισμένες επιλογές της, την δημιουργικότητά της, την πρωτοτυπία της και άλλα πολλά που δεν ξέρω για πόση ώρα θα συνεχίσω να γράφω αν δεν σταματήσω.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Άμεσα κυκλοφορεί το music video για το επόμενο τραγούδι μου με έντονα fun, teen και pop στοιχεία που είναι ό,τι πρέπει για την κυρία Άνοιξη που αποφάσισε επιτέλους να κάνει τη μεγαλειώδη είσοδό της. Aνυπομονώ να δείτε και το κλιπ να ακούσετε και το τραγούδι. Ταυτόχρονα ετοιμάζεται και το πρώτο live με πολλή πολλή αγάπη. Για αυτό κι αν ανυπομονώ!
Η μεγαλύτερη αρετή ποια είναι για έναν άνθρωπο;
Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να αποφασίσω μια αρετή ως μεγαλύτερη/σημαντικότερη γιατί πολύ απλά δεν ξέρω πόσο χρήσιμη θα είναι ή σε τι βαθμό θα “εξαντλείται” χωρίς την συνύπαρξη άλλων. Η πρώτη μου σκέψη ήταν η αγάπη και η προσαρμοστικότητα αλλά τις θεωρώ μόνες τους λειψές. Σε δεύτερη σκέψη, πιστεύω πως αν αγαπάς, κατανοείς και συγχωρείς τότε βρίσκεσαι σε καλό δρόμο να ανοίξεις χώρο για όλα τα υπόλοιπα στη ζωή.
Κλείνοντας θα θέλαμε να κλείστε ή ένα αγαπημένο στίχο
“Είμαστε τόποι / είμαστε τρόποι / και γόνιμοι κόποι / Που ξεχνιούνται κατόπι / που θέλουν να συναντιούνται / γιατί μυστικά είναι ένα / και ξαναμένουν κρυφοί.”
Στίχος του πιο αγαπημένου μου φίλου.
