Συνομιλήσαμε με τον Ευδόκιμο Τσολακίδη, λίγο πριν το 18ο Φεστιβάλ Θεατρικών Μεθόδων.
Σας καλώς ορίζουμε στο Full–time.gr
Και ξεκινάμε με την ερώτηση, πως νιώθετε ως δάσκαλος δραματικής τέχνης, από το 1998 μέχρι σήμερα αδιαλείπτως διδάσκετε;
Από το 1996 πιο συγκεκριμένα που γύρισα από την Αμερική, έπαιξα στον Βασιλιά Ληρ με τον Κώστα Καζάκο στον οποίο είμαι αιωνίως ευγνώμων που με πήρε στην σχολή του που μόλις είχε φτιάξει για να διδάξω υποκριτική-αυτοσχεδιασμό. Μέχρι τότε έπαιζα ως ηθοποιός και ποτέ δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι άλλο εκτός ίσως από την σκηνοθεσία που επίσης με ενδιέφερε. Στο πρώτο μου μάθημα λοιπόν ένιωσα ότι άνοιξαν οι ουρανοί, ένιωσα ότι γι αυτό είμαι φτιαγμένος και ότι δεν μ ενδιαφέρει τίποτε άλλο σε σχέση με το θέατρο παρά μόνο η διδασκαλία. Ευτυχώς δεν το ένιωσα μόνο εγώ αλλά και οι μαθητές μου. Κι ενώ μου είχαν δώσει από την σχολή ένα δοκιμαστικό δίωρο την εβδομάδα, μέσα σε ένα μήνα είχα ένα φουλ πρόγραμμα αφού άρχισαν να με ζητούν να τους κάνω μάθημα όλα τα τμήματα και όλα τα έτη. Τον επόμενο χρόνο με ζητούσαν να διδάξω οι περισσότερες δραματικές σχολές της Αθήνας. Δεν μπορούσα να πάω σε όλες γιατί με 2-3 στις οποίες ήμουν είχα ήδη ένα ασφυκτικό πρόγραμμα. Την επόμενη χρονιά έφτιαξα το Θέατρο των Αλλαγών. Έχουν περάσει 26 χρόνια και αισθάνομαι ότι δικαιώθηκα για την επιλογή μου κυρίως επειδή όλα αυτά τα χρόνια διδάσκω αλλά δεν σταμάτησα να μαθαίνω.
Δεν σας λείπει το σανίδι; Μια άλλη σκηνή;
Το σανίδι δεν μου λείπει καθόλου αφού εδώ και χρόνια μόνο ως εφιάλτης έρχεται στον ύπνο μου κάθε τόσο που βλέπω ότι είμαι στο καμαρίνι, στην σκηνή έχουν πει την ατάκα που βγαίνω, τρέχω και δεν φτάνω ποτέ και προκαλώ χάσμα, και τρέχω χωρίς να μετακινούμαι. Δυστυχώς έχω έναν πολύ άσχημο χαρακτήρα. Δεν μου αρέσει να μου λένε τι να κάνω και ως ηθοποιός πρέπει πάντα να υπηρετώ το όραμα του άλλου. Γι’ αυτό βρήκα την χαρά μου με την διδασκαλία, επειδή είμαι ο απόλυτος άρχων. Κάνω ο τι θέλω χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Η σκηνοθεσία θα μπορούσε να μου δίνει την ίδια χαρά αν δεν υπήρχε παραγωγός πάνω από το κεφάλι μου στον οποίο πρέπει να λογοδοτώ συνεχώς. Η συγγραφή επίσης μου δίνει την απόλυτη ελευθερία αλλά είναι πολύ μοναχικό σπορ για τα γούστα μου. Εμένα μου αρέσει η επαφή, η επικοινωνία. Γι’ αυτό διδάσκω κυρίως και κάπου κάπου σκηνοθετώ και γράφω.
Πάμε στο φετινό φεστιβάλ; Πως προέκυψε αυτή η διαμόρφωση του προγράμματος ;
Είναι το 18ο φεστιβάλ και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η επιλογή γίνεται συνδυαστικά. Το φεστιβάλ έχει πολύ καλή φήμη στο εξωτερικό και πολύ σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για να πάρουν μέρος. Εγώ κάνω μια αυστηρή επιλογή και παράλληλα απευθύνω πρόσκληση σε κάποιους που θαυμάζω την δουλειά τους ή έχω ακούσει γι’ αυτούς. Έτσι κάποιοι έρχονται επειδή το επιθυμούν αυτοί και κάποιοι άλλοι επειδή τους κάλεσα εγώ. Φέτος έχουμε την χαρά να φιλοξενούμε σπουδαίους δημιουργούς από την Αίγυπτο, το Η.Β., την Λιθουανία, την Ινδία, τις Η.Π.Α., το Ιράν, τον Καναδά, την Αργεντινή, την Δανία, την Ολλανδία.
Τι θα πάρει ο μαθητής φεύγοντας;
Οι μαθητές που θα το παρακολουθήσουν είναι ηθοποιοί, σπουδαστές δραματικών σχολών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Το φεστιβάλ είναι πρακτικό. Όλοι οι δάσκαλοι κάνουν ένα πρακτικό σεμινάριο υποκριτικής, κίνησης, φωνής και αυτοσχεδιασμού. Οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται το θέατρο στις δραματικές σχολές του πλανήτη. Το φεστιβάλ προκαλεί κάθε χρόνο τεράστιο ενθουσιασμό αρκεί να διαβάσει κανείς τα σχόλια των συμμετεχόντων δασκάλων και μαθητών.
http://theater-school.com/68-infomat/infomat-comments/160-infomat-comments-2
Έχετε μεγάλη επαφή με το εξωτερικό, έχετε σπουδάσει, έχετε διδάξει και συνεχώς συνεργάζεστε με ανθρώπους από το εξωτερικό, τι σας έχει μάθει όλη αυτή η συναναστροφή;
Όλο αυτό ξεκίνησε χάρη στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεατρικών Μεθόδων που διοργανώνουμε από το 2005. Διακεκριμένοι άνθρωποι του θεάτρου από όλον τον κόσμο παίρνουν μέρος στο φεστιβάλ, παρακολουθούν το δικό μου εργαστήριο και με καλούν στην σχολή τους ή στο φεστιβάλ που διοργανώνουν. Έτσι είχα την χαρά να διδάξω στις Η.Π.Α., στην Σουηδία, στην Γεωργία, στο Ιράν, στο Μαρόκο, στην Ιταλία, στο Η.Β., στο Νεπάλ, στην Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Τουρκία, στο Κουβέιτ, στην Αίγυπτο, στην Ελβετία, στο Μεξικό, στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στην Δανία, στην Ρωσία κ.α. Το βασικό που μου έμαθε αυτή η συναναστροφή είναι ότι το ελληνικό θέατρο είναι σε πολύ καλό επίπεδο και η εκπαίδευση των ηθοποιών στην Ελλάδα γίνεται με εξαιρετικό τρόπο. Αν δεν υπήρχε το εμπόδιο της γλώσσας και δεν ήμασταν τόσο εσωστρεφείς θα είχαμε πολύ περισσότερες επαφές και συνεργασίες.
Από όλες αυτές τις επαφές ποιον θα ξεχωρίζατε, ποιους θαυμάζετε περισσότερο;
Θαυμάζω όλους αυτούς τους παθιασμένους ανθρώπους του θεάτρου που ξοδεύουν μια μικρή περιουσία με τεράστιες θυσίες για να έρθουν από την χώρα τους στην Ελλάδα και να πάρουν μέρος στο φεστιβάλ μας. Τους θαυμάζω επίσης που στην διάρκεια του φεστιβάλ όταν δεν διδάσκουν οι ίδιοι παρακολουθούν τα εργαστήρια των συναδέλφων τους κρατώντας σημειώσεις κι έτσι ενημερώνονται και ανανεώνονται καλλιτεχνικά.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζετε στη δουλειά αυτή;
Οι δυσκολίες είναι τεράστιες και κάθε είδους και αν μπορούσα να αναφερθώ σε όλες θα χρειαζόμασταν 100 συνεντεύξεις. Θα σταθώ σε μία που κάθε χρόνο γίνεται εντονότερη: Την επικοινωνία. Είναι πλέον πολύ δύσκολο να συνεννοηθούμε. Ίσως επειδή αποβλακωνόμαστε όλοι μπροστά σε μια οθόνη. Εξηγούμε διαρκώς τα αυτονόητα και πάλι δεν καταλαβαινόμαστε. Δεν ξέρω που θα βγάλει αυτό αλλά είναι σαν πύργος της Βαβέλ.
Ποιες είναι οι ευτυχισμένες στιγμές ;
Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές είναι και οι πιο σπάνιες. Είναι εκείνες οι στιγμές που μοιραζόμαστε σαν μύστες αυτό το μαγικό πράγμα που είναι το θέατρο. Κάνουμε θέατρο διαρκώς αλλά η μαγεία του αποκαλύπτεται πάρα πολύ σπάνια. Όταν συμβαίνει σε αποζημιώνει για όλα τα προβλήματα, όλες τις δυσκολίες. Θυμάμαι να λέω: Δε πα να μην έχω ούτε μισό ευρώ στην τσέπη μου, δε πα να μην έχω να φάω, αρκεί που έζησα αυτήν την στιγμή. Το χω πει 5-6 φορές όλες κι όλες, άντε να ναι 9-10, δεν είναι παραπάνω. Όλον τον υπόλοιπο χρόνο αγωνιζόμαστε για να πετύχουμε μια τέτοια στιγμή. Δεν είναι εύκολο. Πριν από λίγες μέρες συνάντησα μια παλιά μαθήτρια στον δρόμο. Είχα να την δω 20 χρόνια. Έχουμε μοιραστεί μια τέτοια στιγμή. Και εγώ γι αυτήν και αυτή για μένα και όλοι όσοι ήμασταν εκείνη την ημέρα στο μάθημα είμαστε κάτι το ξεχωριστό. Για πάντα. Δεν είπαμε τίποτα, δεν αναφερθήκαμε καθόλου σ αυτό, αλλά ήταν παρόν, ήταν προφανές. Γι αυτό εμείς του θεάτρου έχουμε μερικές φορές μια υπεροψία. Επειδή ζούμε τέτοιες στιγμές.
Τι είναι για εσάς το Θέατρο των Αλλαγών;
Το Θέατρο γενικά είναι η δουλειά μου αλλά το Θέατρο των Αλλαγών είναι το σπίτι μου. Είναι το όραμά μου για ένα λαϊκό θέατρο υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών. Είναι το παιδί μου που φέτος γίνεται 24 χρονών και με κάνει περήφανο για την μοναδικής ποιότητας και επιπέδου γνώση που παρέχει. Είναι η σχολή μου που αμφισβητήθηκε και πολεμήθηκε στην αρχή και που τώρα αναγνωρίζεται από όλους ως η σχολή που άλλαξε τον χάρτη της θεατρικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Τα επόμενα σχέδια σας;
Αρχίζω να επανέρχομαι κατά κάποιον τρόπο στην προ covid κανονικότητα με σεμινάρια και σκηνοθεσίες που έχω κλείσει στην Ελλάδα και το εξωτερικό και επιμελούμαι την έκδοση των 7 θεατρικών μου έργων που θα κυκλοφορήσουν σε ενιαίο τόμο από τις εκδόσεις «Ίων».
Με εκτίμηση
Κατερίνα Γρυλλάκη
