ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 2022 ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ Θέατρο Μνήμης

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 2022
ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ

Θέατρο Μνήμης
Το θέατρο Σταθμός, για πρώτη φορά στην πενταετή λειτουργία του, ανακοινώνει το θερινό του καλλιτεχνικό πρόγραμμα που αφορμάται από το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη και τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Πιο συγκεκριμένα, το καλοκαιρινό πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός – σε συνεργασία με σημαντικά φεστιβάλ και σχήματα της περιφέρειας – περιλαμβάνει την παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη «Passport», το δίπτυχο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Αυτός, ο Άλλος και το Παντελόνι του» με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη καθώς και την επιτυχημένη παράσταση του Ένκε Φεζολλάρι «Στη Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» της Ορνέλα Βόρπσι που παρουσιάστηκε την περασμένη χειμερινή περίοδο στη σκηνή του Θέατρου Σταθμός.

Passport
Με τα παιδιά και τα διαβατήρια στα χέρια.
Στην Ελλάδα…
Τον τόπο που εκτός από την καρτερία γνωρίζει και την προσφυγιά.
Να θυμηθώ…
Βοηθήστε με να θυμηθώ…

Το «Passport» είναι μια διαμαρτυρία για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης («Για την Ελένη», «Μάρτυρες των Αθηνών», «Μελίνα Στοπ Καρέ – αναζητώντας τη σύγχρονη ελληνικότητα», «Φύλακας μιας Επανάστασης»), με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, έχοντας ως βασικό δραματουργικό εργαλείο τη μνήμη και την προφορική μαρτυρία ως αδιάψευστη ιστορική καταγραφή συνθέτει το πρωτότυπο αυτό κείμενο που έχει σκοπό να θυμίσει στον Έλληνα τους δεσμούς του με την προσφυγιά. Σε ένα δημόσιο χώρο γυναίκες ηθοποιοί που έχουν καταγωγή από την Ουκρανία, τη Συρία, την Κύπρο, τον Πόντο, την Αρμενία και τη Σμύρνη αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία που συναντά το δράμα και την περηφάνια ενός ολόκληρου λαού. Του λαού τους που ζητά την αναγνώριση. Του λαού τους που νοσταλγεί τις χαμένες πατρίδες. Στη διανομή συμμετέχουν καταξιωμένες ηθοποιοί που κατάγονται από τους μαρτυρικούς αυτούς τόπους.
Κείμενο – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης): Αναστασία Μιροσνιτσένκο, Ραφίκα Σαουίς, Νιόβη Χαραλάμπους και Ερμίνα Κυριαζή – σε διπλή διανομή, Έλενα Μαρσίδου, Ρομίνα Κατσικιάν και η Μαρία Ζορμπά.
Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου
Γραφιστικά: Μάριος Γαμπιεράκης
Παραγωγή: Daydreams – Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Παραστάσεις:
Δευτέρα 20 Ιουνίου – Παγκόσμια ημέρα Προσφυγιάς, Πλατεία Κοτζιά Δήμου Αθηναίων στις 20:00
Σάββατο 2 Ιουλίου, Φεστιβάλ Ρεματιάς – Χαλάνδρι στις 20:00
Οι υπόλοιπες ημερομηνίες θα ανακοινωθούν σύντομα.


Αυτός, o Άλλος και το Παντελόνι του
Να έχω έναν άνθρωπο…

Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο δημοφιλής ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, γνωστός μεταξύ άλλων και για τη θητεία του στο νεοελληνικό έργο, Μάνος Καρατζογιάννης παρουσιάζουν το μονόπρακτο του «Αυτός και το παντελόνι του», που ανέβηκε το Μάιο του 2018 στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, μαζί με τον «Επικήδειο» του ίδιου συγγραφέα σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Αυτός, ο Άλλος και το Παντελόνι του».

Η τόσο αστεία όσο και συγκινητική παράσταση – φόρος τιμής στον πατριάρχη του νεοελληνικού θεάτρου – που θα περιοδεύσει το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα από την εταιρεία Όψεις Πολιτισμού, θα λάβει χώρα τον ερχόμενο Αύγουστο και στον Πύργο Μπαζαίου στη Νάξο, γενέτειρα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, μια και η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και με την αρωγή του Δήμου Νάξου και των μικρών Κυκλάδων.

Πρόγραμμα περιοδείας:
8 Ιουλίου Μαλεβίζι Κρήτης στις 21:00
17 Ιουλίου Αλεξανδρούπολη στις 21:00
21 Ιουλίου Μεγαλόπολη στις 21:00
22 Ιουλίου Κρανίδι στις 21:00
23 Ιουλίου Αίγινα στις 21:00
27 Ιουλίου Χίος στις 21:00
28 Ιουλίου Μυτιλήνη στις 21:00
11 Αυγούστου Φεστιβάλ Νάξου, Πύργος Μπαζαίου στις 21:00
Οι ημερομηνίες των υπόλοιπων παραστάσεων θα ανακοινωθούν σύντομα.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης μόνος του στη σκηνή. Ξανά. Γίνεται «Αυτός».
Μιλά για το ξόδι κάποιου «Άλλου» και για το «Παντελόνι» του.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης, μέσα από έναν σπαρταριστό «Επικήδειο» μας χαρίζει – για άλλη μια φορά – αβίαστα το γέλιο σατιρίζοντας τη ματαιοδοξία και τις μικρότητες της ανθρώπινης φύσης.
Στο δεύτερο μέρος, το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται σπαρακτικός μονόλογος με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του. Συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά. Η υποσυνείδητη ανάγκη του να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία.
Άλλωστε, η πίκρα, η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, το καυστικό χιούμορ, η αγάπη και η νοσταλγία αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο των συγκεκριμένων μονόπρακτων αλλά κι ολόκληρου του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη που φέτος, εκατό χρόνια από τη γέννησή του, τιμάμε τη μνήμη του και την προσφορά του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία μας.

Μάνος Καρατζογιάννης

 

Σημείωμα συγγραφέα

Η αγάπη μου για τους μονολόγους είναι παλιά, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50, τότε που για πρώτη φορά είδα πως υπάρχουν και θεατρικά αυτής της μορφής. Ήταν και πάλι στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έως τότε δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να υπάρχει μονόπρακτο με ένα μόνο πρόσωπο επί σκηνής – κι όμως να μην είναι ένα. Ούτε θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν ένας ηθοποιός, όσο μάστορης κι αν είναι, να «μονολογεί» επί μισή ώρα επί σκηνής κι όμως να καθηλώνει τους θεατές.
«Αυτός και το πανταλόνι του»: Το 1957 – νομίζω την άνοιξη – ο Βασίλης Διαμαντόπουλος που ήδη είχε με πολύ μεγάλη επιτυχία παίξει μονολόγους σε πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης, είχε μια τολμηρή ιδέα… να εμφανιστεί σ’ ένα πρόγραμμα αποτελούμενο όλο από μονολόγους.
Στον «Επικήδειο», το άλλο πρόσωπο, αυτό που χωρίς να φαίνεται και να ακούγεται συνομιλεί με το επί σκηνής, με ενδιέφερε όσο και το επί σκηνής πρόσωπο που βλέπουμε και ακούμε. Χωρίς να είναι παρών, ο θεατής θα έπρεπε σιγά-σιγά να αρχίσει να τον φαντάζεται, να τον γνωρίζει, ακόμα και να μαντεύει και τις αντιδράσεις του. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι πρώτος εγώ έπρεπε να ξέρω εξίσου καλά με τον επί σκηνής χαρακτήρα και τον αφανή συνομιλητή του. Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για ένα διάλογο όπου αφαιρέθηκε ένας από τους δύο «λόγους». Για να αποκαλυφθούν και οι δύο μέσα από την οικονομία του ενός. Ποια η διαφορά; Τεράστια θα ’λεγα. Τόση που σαν συνήθη διάλογο αυτό το μονόπρακτο δε θα μού ’κανε κανένα κέφι να το γράψω.

Αυτή δα είναι και η μαγεία ενός μονολόγου, αυτή η μοναξιά του ενός προσώπου επί σκηνής, μοναξιά που ρευστοποιεί τα συγκεκριμένα του περίγυρου σε ύλη φαντασίας, ονείρου, σκέψης, δίνοντάς τους έτσι μιαν παραπανιστή σημασία και άπλα.

Ιάκωβος Καμπανέλλης (Από το πρόγραμμα της παράστασης της Γλυκερίας Καλαϊτζή «Άντρες σε κρίση» τη σαιζόν 2004 – 2005 για το Θέατρο Αμαλία και την Πειραματική Σκηνή Τέχνης).
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνικό: Δημήτρης Καντάς
Κοστούμι: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου, Γιώργος Καβαλλιεράκης
Παραγωγή: Φεστιβάλ Νάξου, Όψεις Πολιτισμού, Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Έγραψαν για την παράσταση
Στο πρώτο μέρος της παράστασης στο Θέατρο Σταθμός, ο ήρωας του Καμπανέλλη, που ενσαρκώνεται εξαιρετικά από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, επιτυγχάνοντας να μεταδώσει απλόχερα σκέψεις και συναισθήματα στο κοινό, είναι “Αυτός” που συγκατοικεί μόνος με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά. Το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται ηχηρός μονόλογος, με ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού. Η υποσυνείδητη ανάγκη “Αυτού” να έχει έναν άνθρωπο εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι ευαισθησία, κι άλλοτε πιο δραματικά, ως επανάσταση μέσης ηλικίας, που θα τον απαλλάξει από τις φοβίες, τον πόνο της απώλειας και το βάρος των προσωπικών επιλογών.
Ντέπυ Κορεντίνη, https://a8inea.com/o-ouranos-ke-to-panteloni-tou/

Ο Μάνος Καρατζογιάννης έπλασε με τα χέρια του το περιβάλλον, ακούμπησε πάνω στους ήρωες και στις ζωές τους κι έχτισε μια εικόνα σαν αυτές τις χιλιάδες καθημερινές, μέσα από τους τοίχους μας. Διάλεξε τους «ανθρώπους του», τους ενσαρκωτές, τους αγαπημένους ξένους και τους πρότεινε να έρθουν και να μας μιλήσουν ή καλύτερα μας άνοιξε μια πόρτα για να σταθούμε εμείς απέναντι και να τους ακούσουμε.

Στέλλα Μπινίκου, https://artic.gr/ouranos-panteloni-tou-kritiki/

Με λιτό μεστό λόγο είμαστε μπροστά σε έναν μονόλογο που ουσιαστικά είναι διάλογος «Αυτού» με το παρελθόν του, τις απώλειες του, τους φόβους του, τον έρωτα που τον προσπέρασε, τους ανθρώπους που αγάπησε.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης καλείται να φέρει σε πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο ρόλο με «βαρύ» παρελθόν και ανταποκρίνεται στο μέγιστο βαθμό. Η φωνή του, η κίνηση του, το μαρτύριο του ήρωα του μας διαπερνά και μας επηρεάζει. Είναι εντυπωσιακό τελικά ένα κείμενο που γράφτηκε 60 χρόνια πριν να αγγίζει το σύγχρονο Έλληνα. Σε αυτόν τον αριστοτεχνικά πλασμένο μονόλογο αποδεικνύεται σολίστας. Κατορθώνει όχι μόνο να συγκινήσει, αλλά και να προβληματίσει το κοινό.

Νατάσα Κωνσταντινίδη,  http://www.texnes-plus.gr/index.php/theatro/eida/item/2856-eida-ton-ourano-kai-to-panteloni-tou-se-skinothesia-manou-karatzogianni

 

Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις

Στη χώρα μου οι κοπέλες πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα τον «αμόλυντο ανθό» τους, γιατί ο άντρας πλένεται μ ’ένα κομμάτι σαπούνι και ξαναγίνεται φρέσκος και καθαρός, ενώ τις κοπέλες δεν τις ξεπλένει ολόκληρη θάλασσα. Ολόκληρη θάλασσα…

Η επιτυχημένη παράσταση του Ένκε Φεζολλάρι «Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» της Οrnela Vorpsi, με την Αμαλία Αρσένη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μετά τη θετική ανταπόκριση που έλαβε από κοινό και κριτικούς, επιστρέφει – για μία μόνο παράσταση – στις 11 Ιουλίου στο Αττικό Άλσος σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής.

Ο Ένκε Φεζολλάρι, μετά την «Ορκισμένη Παρθένα» στο Φεστιβάλ Αθηνών, καταπιάνεται ξανά με την αλβανική δραματουργία. Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα της Ornela Vorpsi, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελεί ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας και στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας του λαού της από την περίοδο του ‘70 έως τη διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Κεντρική ηρωίδα είναι η Ορνέλα, η οποία διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία της προς την ενηλικίωση. Μέσα από την τρυφερή αλλά και σκληρή γραφή της η εικαστικός και συγγραφέας που ζει πλέον στο Παρίσι εξιστορεί, στην πραγματικότητα, την προσωπική της ιστορία. Εικόνες μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα από τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί, μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει…
Η Vorpsi δημιουργεί ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, συνθλίβεται και, στο τέλος, επιβιώνει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση αλλά και την αντίσταση της γυναίκας ενάντια στα πατριαρχικά καθεστώτα. Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ζεις – σχεδόν χωρίς να ανασαίνεις, να κρύβεσαι, να συναινείς ακούσια, να μοιράζεσαι το λιγοστό σου φαγητό, να σκύβεις το κεφάλι περιμένοντας τις «καλύτερες μέρες» και, αν είσαι τυχερός, να μπεις σε ένα αεροπλάνο… Να αποχαιρετήσεις τη χώρα σου για πάντα, και να γράψεις – χρόνια μετά – ένα μυθιστόρημα για το τι έζησες… Τη συγγραφέα υποδύεται η Αμαλία Αρσένη και τα οικεία καθώς και τα εφιαλτικά πρόσωπα γύρω της η Αθηνά Καραγιώτη και η Vefi Redhi.
Παράσταση
11 Ιουλίου Αττικό Άλσος στις 21:00, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής.

Σημείωμα σκηνοθέτη
Αρκούν δύο ώρες για να αποτυπώσεις μια ζωή, ένα σώμα, μια χώρα, τα ίδια τα Βαλκάνια; Ποιο το χρέος, ποιο το καθήκον και ποιο το «ανάμεσά» τους, αναρωτιέμαι, παραφράζοντας έναν στίχο του Σεφέρη. Ποια ταυτότητα κοινωνική και πολιτική φοράμε; Γιατί και για ποιον; Ποια ιδανικά και ποιες αυταπάτες θρέφουμε; Με ποιες αυταπάτες γεννιόμαστε και ποιες μας γεννώνται, μεγαλώνοντας; Δύσκολο να μιλήσεις για την ιστορία του τόπου σου. Να χωρέσεις το αμόλυντο σώμα μιας ηρωίδας στη σκηνή σε δύο ώρες. Να επικοινωνήσεις ιστορίες με τσακισμένες ζωές, ματαιώσεις, πόλεις που έχουν τους δικούς τους νόμους. Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με την ενηλικίωση ενός κοριτσιού εγκλωβισμένου σε κανόνες, σε οροπέδια κοινωνικοπολιτικά, σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνει.
Είναι όμως κάτι παραπάνω από τον αγώνα σε ένα βίαιο ανδρικό κόσμο και σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Είναι ο αγώνας του ίδιου του ανθρώπου να σηκώσει το λάβαρο της ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειας, να απελευθερωθεί από τα δεσμά του «είναι» του και εν τέλει να βαδίσει στο δρόμο της προσωπικής του πραγμάτωσης. Η «Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» είναι μία παράσταση που έχει το χάρτη της δικής μου χώρας που αιμορραγεί και γεννιέται από τις στάχτες της. Ποιας χώρας; Αυτής που ποτέ δεν πεθαίνει.
Ένκε Φεζολλάρι

Μετάφραση: Μαρία Σπυριδοπούλου
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Ερμηνεύουν: Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi, Αθηνά Καραγιώτη
Πρωτότυπη Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Σύμβουλος δραματουργίας: Κάτια Σωτηρίου
Σκηνικός χώρος – Κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Κουταλιανού
Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου
Σχεδιασμός αφίσας – έντυπο υλικού: Μαρίνα Δρακάτου
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά
*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλέθρον

Έγραψαν για την παράσταση
Ναι, είναι σημαντική η σύγχρονη δραματουργική παραγωγή της φιλικής γείτονος χώρας Αλβανίας, δείγμα της οποίας είδαμε μετά χαράς και εκπλήξεως περισσής στο πάντα ενημερωμένο και επίκαιρο Θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία ενός ιδιαίτερα ανήσυχου πνευματικού ανθρώπου, που ακούει στο ιδιαίτερα ραδιοφωνικό όνομα Ένκε Φεζολλάρι. Ο άνθρωπος αυτός πιάνει το σφυγμό του καιρού μας με χιούμορ κι αισιόδοξη, καθαρή ματιά, δείχνοντας τον δρόμο προς μια πιθανή διέξοδο από τα σημερινά άγχη. Δουλειά της Τέχνης και των καλλιτεχνών φυσικά είναι η παυσίλυπος και παυσίπονος ομοιοπαθητική δραματοθεραπεία προς επίτευξιν εκείνου του περιφήμου «ωκεανίου συναισθήματος» που καθιστά την καθημερινή οδύνη σε χαρμολύπη ανεκτή, αν και όχι και σε αισθητική ηδονή, απαράγραπτο και απαράμιλλο. Θα ήθελα λοιπόν να μπορώ να δω και να ξαναδώ αυτή την παράσταση, όχι για το αφαιρετικό μπρεχτικό σκηνικό της, μήτε για τις στυλιζαρισμένες περιγραφές των δευτερευόντων προσώπων, μήτε βεβαίως για την απουσία υποδηλωτικής μουσικής ή κατατοπιστικών βίντεο – αρτ, αλλά για τις αρχετυπικές (σχεδόν πρωτόγονες) σωματικές ερμηνείες όλων των εμφανών συντελεστών που έδωσαν χώρο, χρόνο και ψυχή σε ένα κείμενο καθαρά απομνημονευματικό κι αυτοψυχαναλυτικό ενδεχομένως.
Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ – www.konstantinosbouras.gr
Οι ερμηνείες των τριών γυναικών κάνουν οικείο το ανοίκειο μιας ξένης γλώσσας, κι ενώ αρκετοί διάλογοι διεξάγονται στα Αλβανικά, ξέρεις ακριβώς τι έχει συμβεί, έχεις νιώσει κάθε λυγμό της φωνής τους, κάθε γροθιά που υψώνεται απρόθυμα, έχεις νιώσει τον πόνο που κρύβει ένα σεντόνι που απλώνεται σ’ ένα σύρμα που πάνω του αυτοκτονούν κορίτσια. Πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση, που όσο κι αν βαραίνουν τα νοήματα της στη συνείδηση μας, το απόσταγμα που μένει είναι η συνειδητοποίηση ότι οι λαοί δεν είχαν, ούτε θα έχουν ποτέ τίποτα να χωρίσουν. Αντίθετα τους ενώνει μια ζωή, γεμάτη νέες διεκδικήσεις.
Χρυσα Λύκου – Popaganda

Στο θέατρο Σταθμός, ο Ένκε Φεζολλάρι σκηνοθετεί τη νουβέλα της Vorpsi με τα πιο ωραία υλικά: αγάπη, συγκίνηση, ενσυναίσθηση. Εικονοποιεί ευρηματικά τις οδυνηρές αναμνήσεις και τα διαγραφόμενα αδιέξοδα της πρωταγωνίστριας με τρόπο σατιρικό, ειρωνικό, σκληρό, τρυφερό, συγκινητικό. Η Vorpsi μας χαρίζει απλόχερα σκληρές εικόνες από μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, που ελάχιστοι τη γνωρίζουμε, μια χώρα που μέσα από τα συντρίμμια του απολυταρχισμού προσπαθεί να αναγεννηθεί. Σε αυτήν τη χώρα, αν αποφύγεις τη φυλακή, την πουτανιά, τον πνιγμό ή την κρεμάλα στην εφηβική ηλικία, τότε αναζητάς να αποδράσεις με την πρώτη ευκαιρία.
Χρόνια μετά, μακριά από τούτο τον «παράδεισο», η μνήμη πια ελεύθερη, διαυγής και χωρίς αυταπάτες, έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει τα στάδια αυτής της αλβανικής διαπαιδαγώγησης. «Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις», του Ένκε Φεζολλάρι, καταφέρνει να εντυπώσει βαθιά μέσα μας, με τα πιο όμορφα συστατικά του θεάτρου, όλα όσα αφηγείται η συγγραφέας στον μύθο που γεννιέται κάτω από την καταπίεση.
Ντίνα Καρρά – Onlytheater.gr

Ο Ένκε Φεζολλάρι διασκευάζει και σκηνοθετεί το έργο της Vorpsi, έχοντας παραστάτες τρεις ηθοποιούς οι οποίες δοκιμάζονται με εξαιρετική επιτυχία σε όλους τους ρόλους της δραματοποιημένης αφήγησης του έργου. Ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στην αλβανική και την ελληνική γλώσσα, η Vefi Redhi αιχμαλωτίζει την προσοχή του θεατή αριστοτεχνικά, με το εξαιρετικό της υποκριτικό ταλέντο, είτε ως μητέρα είτε ως πατέρας είτε ως δασκάλα της Ορνέλα. Με μια ενέργεια που παρασύρει τη σκηνική δράση, επιβάλλεται στο συναισθηματικό φορτίο που βαραίνει αυτή την βιογραφική δραματουργία. H Αθηνά Καραγιώτη μετέχει αρμονικά στις άλλοτε κωμικές κι άλλοτε τραγικές σκηνές της ιστορίας τους. Η Αμαλία Αρσένη, περνάει τα στάδια της ενηλικίωσης της Ορνέλα με τρυφερή πίστη στον χαρακτήρα του ρόλου της και παραμένει η σταθερά αυτού του δραματοποιημένου μονολόγου, θυμίζοντας αρκετά το σκηνοθετικό στίγμα παλαιότερης παράστασης του Φεζολλάρι, με αντίστοιχο δραματικό καμβά και έμπνευση από το βιβλίο της Δήμητρα Πέτρουλα «Που είναι η μάνα σου μωρή;».
Νάγια Παπαπάνου – Boemradio.gr

Βρεθήκαμε στο Θέατρο Σταθμός και παρακολουθήσαμε την παράσταση, η οποία μας συγκίνησε πολύ και απέκτησε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας. Μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα έναν λαό με τον οποίο έχουμε πορευτεί ιστορικά στο πέρασμα του χρόνου. Να ανακαλύψουμε πόσα πολλά μας συνδέουν. Να συνειδητοποιήσουμε πως ανεξάρτητα από εθνικότητα, τόπο και χρόνο τα κοινωνικά στερεότυπα της πατριαρχίας είναι κοινά και δυστυχώς έχουν γερές ρίζες. Πέρα από τις πολιτικές συγκυρίες αντικρίζεις στα υγρά και πονεμένα μάτια της Ορνέλα την κάθε γυναίκα που τη δένουν με δεσμά στη γη, την τιμωρούν σαν πάει να πετάξει και της κόβουν τα φτερά. Την κάθε γυναίκα που θεωρείται ιδιοκτησία. Η φωνή της Ορνέλα γίνεται η φωνή αντίστασης κάθε γυναίκας που διεκδικεί να έχει τη δική της προσωπικότητα και ζωή. Οι εξαιρετικές ερμηνείες της Αμαλίας Αρσένη, της Vefi Redhi και της Αθηνάς Καραγιώτη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ένκε Φεζολλάρι, μας χάρισαν επί σκηνής μια άρτια παράσταση με πολλή συγκίνηση και τροφή για σκέψη. Σας ευχαριστούμε!
Έλενα Γαζγαλή – All4fun.gr

Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Μάνος Καρατζογιάννης
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ
ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ), τηλ. 210 52 30 267

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ
site: http://stathmostheatro.gr/
e-mail: [email protected]

https://www.facebook.com/theatrostathmos2

https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

Μοιραστείτε:

Facebook
Twitter
Email
Print

Περισσότερα άρθρα

Κυκλαδίτισσες: Άγνωστες ιστορίες γυναικών των Κυκλάδων

Κυκλαδίτισσες: Άγνωστες ιστορίες γυναικών των Κυκλάδων   Αρχαιολογική έκθεση σε συνεργασία του Υπουργείου Πολιτισμού- Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων και του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης                                  12 Δεκεμβρίου

Τσεχική Jazz | Czech Jazz | χώρος Ham on Rye

Εξερευνώντας τσεχική jazz στο κέντρο της Αθήνας Την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2024, από τις 8 μ.μ. μέχρι αργά το βράδυ, ο μουσικός Κώστας Ανδρέου θα

«Τα Χριστούγεννα ενός καμένου δάσους»

Αιμιλία Μπουρίτη / Καλλιτεχνική Πλατφόρμα Συν+Εργασία – AMKE ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΑΜΟΛΗ» & 2ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου  Πολιτιστική Εκδήλωση για την καμένη Πάρνηθα   Τίτλος Τοπο-γραφίες

«La Tarea» στο ΤHEATRE OF THE NO

«La Tarea» στο ΤHEATRE OF THE NO Σάββατο 14 Δεκεμβρίου στις 22.30 Ένα μουσικό ταξίδι στην Κούβα, την Καραϊβική και όλο τον Κόσμο   Το