Σας καλωσορίζουμε στο full-time.gr
– Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας.
Θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για το έργο «Ελευθερία Κινήσεων».
-Το έργο μιλά για το πως είναι να γεννιέται κανείς σε μία χώρα και να μεταναστεύει σε μία άλλη. Ποια είναι δηλαδή τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και τι συνεπάγεται η προσαρμογή σε ένα νέο περιβάλλον, σε μια νέα χώρα, μια νέα γλώσσα και μια νέα πραγματικότητα όπου είναι ξένος.
Επιπλέον, με τον συγγραφέα είμαστε φίλοι και συνεργάτες εδώ και 25 χρόνια. Έχουμε τέτοια σχέση που κάθε φορά που γράφει ένα έργο, μου το στέλνει εμένα πρώτα για να του πω την άποψή μου, η οποία ξέρει ότι θα είναι πάντα ειλικρινέστατη. Έχουμε ανεβάσει στην Αθήνα άλλα δικά του έργα και χαίρομαι που εμπιστεύεται, όχι μόνο τη λογοτεχνική μου κρίση, αλλά και τη θεατρική μου ματιά.
Πιστεύετε ότι το θέμα της μετανάστευσης είναι περισσότερο σημαντικό στις μέρες μας ή ήταν πάντα ένα θέμα που απλώς δεν είχε γίνει γνωστό;
-Η μετανάστευση υπήρχε ανέκαθεν και όλοι, κατά κάποιον τρόπο, είμαστε απόγονοι μεταναστών είτε ως αποτέλεσμα εσωτερικής ή εξωτερικής μετανάστευσης. Δεν είναι ένα νέο φαινόμενο, απλώς τώρα, με την αμεσότητα των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικών δικτύωσης όλα γνωστοποιούνται αυτοστιγμεί με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι και θα είναι ένα σημαντικό ζήτημα λόγω των αλλαγών σε δημογραφικό, οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο που αυτό δημιουργεί.
Πως νομίζετε ότι λύνετε ένα τέτοιο θέμα;
-Θεωρώ ότι η λύση είναι η ενσωμάτωση, να μπορούν οι άνθρωποι να διατηρούν τα δικά τους στοιχεία, αλλά μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο της περιοχής που τους υποδέχεται. Θέλω να πω, αν εκμεταλλευτούμε, με την καλή έννοια της λέξεως, το ανθρώπινο δυναμικό και τα όσα μπορούν να προσφέρουν σ’ έναν τόπο. Έτσι αποφεύγεται η γκετοποίηση και οι αρνητικές της συνέπειες.
Εσείς είστε άνθρωπος που θα έλεγε κανείς «πολίτης του κόσμου». Πως το βιώνετε; Ποια είναι η πατρίδα σας;
-Η πατρίδα μου είναι όπου νιώθω καλά, όπου νιώθω ότι ανήκω, επομένως, η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου. Εδώ μένω μόνιμα, εργάζομαι, δημιουργώ. Εδώ μένει το παιδί μου. Εν ολίγοις, εδώ θέλω να είμαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου αλλού.
Τι σας αρέσει στην Ελλάδα;
-Η αμεσότητα του κόσμου, τα πολλά σπίτια που μου άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες τους, τα τραπέζια στα οποία έχω μοιραστεί γεύσεις και σκέψεις, το κοινό που έχει αγκαλιάσει την προσπάθεια ενσωμάτωσής μου, το σούρουπο, η τεράστια παραγωγή ποίησης και μουσικής και ο κήπος του σπιτιού μου.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
-Το ανέβασμα ενός ακόμα έργου του Ramiro, την έκδοση ενός βιβλίου που ετοιμάζω για το Ρώσο θεωρητικό του θεάτρου Μέγιερχολντ, την έκδοση της τρίτης μου ποιητικής συλλογής και ένα ταξίδι με το παιδί μου, που τόσο πολύ το χρειαζόμαστε μετά από μια γεμάτη και κουραστική χρονιά.
Κλείνοντας, πείτε μας παρακαλώ μια ατάκα του έργου που να σας έχει σημαδέψει.
-«Η μετανάστευση μπορεί να είναι μια εποικοδομητική διαδικασία και θεωρώ τον εαυτό μου ένα τέτοιο παράδειγμα…»
Σας ευχαριστώ πολύ.
-Εγώ σας ευχαριστώ.
Βιογραφικο
LUIS GÓMEZBECK
Γεννήθηκε στο Μεξικό. Παρακολούθησε σπουδές πάνω στην ισπανική φιλολογία (Ανώτατη Παιδαγωγική Σχολή του Χαλίσκο), την υποκριτική και το σωματικό Θέατρο (Δραματική Σχολή του Χαλίσκο), καθώς και εργαστήρια μουσικής, κιθάρας, μαντολίνου, σύγχρονου χορού, φωνής, ορθοφωνίας και τραγουδιού για ηθοποιούς (Πολιτιστικό Ινστιτούτο Καμπάνιας, Εργαστήρια του Πανεπιστημίου της Γουαδαλαχάρα).
Καθηγητές του στο θέατρο υπήρξαν οι Eduardo Villalpando, Marypaz Gómez Pruneda, Rafael Garzanitti, Susana Yamasaki, Carlos ĺñiguez Romero και Gabriel Gutiérrez Mojica. Στο Λονδίνο παρακολούθησε σπουδές πάνω στο σωματικό θέατρο, τη βιομηχανική του Μέγιερχολντ, το θέατρο της σκληρότητας του Αρτώ και το νατουραλιστικό θέατρο του Μπέρκοφ (Kensington & Chelsea College), με καθηγητές τους Mike Miller, Brenda York και Matthew Hann. Επίσης, παρακολούθησε master classes με τους Peter Brook, Adewale Akinnuoye-Agbaje και Mark Rylance.
Ως ηθοποιός έχει σε σαράντα παραγωγές σε σκηνές της Αγγλίας, Αργεντινής, Ελλάδας, Μεξικού, Ισπανίας, Ισραήλ, Ιταλίας και Σκωτίας, ενώ ως σκηνοθέτης σε πέντε παραγωγές στο Μεξικό και σε οκτώ στην Ελλάδα: Narita Airport, Serengeti, Mistero Buffo μετά dario fo (Θέατρο 104), Κατσαριδολογίες (Θέατρο Παραμυθίας), Τι είναι τα Χριστούγεννα; (BOO Art Gallery), Ο κύκλος με την κιμωλία (Δημοτικό Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη»), Σιγά τ’ αυγά κι… είναι και κόκκινα (Θέατρο Αργώ), aequinoctium (Τεχνόπολις), Τελετή Έναρξης των 14ων Πανελλήνιων Καλλιτεχνικών Αγώνων, με παρουσιαστές τους Πόπη Τσαπανίδου και Σίλα Σεραφείμ (Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης).
Επιπλέον, ως δάσκαλος θεατρικής αγωγής έχει εργαστεί σε δημόσια δημοτικά σχολεία της Ελλάδας και του Μεξικού. Ασκεί το επάγγελμα του δημοσιογράφου και του φωτορεπόρτερ και μετρά συνεργασίες με εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς της Ελλάδας, του Μεξικού, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Φωτογραφίες του έχουν βραβευτεί από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, τη ΜΚΟ «Κόσμος Χωρίς Βία» και την UNESCO. Έχει στο ενεργητικό του έξι ομαδικές και πέντε ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα και Αργεντινή. Κυκλοφορούν τα λευκώματά του Κομοτηνή βήμα-βήμα και ΘΡΑΚΗ: πολύχρωμοι άνθρωποι σε ασπρόμαυρο χαρτί.
Στα ελληνικά έχει γράψει τα βιβλία Ιστορίες του Θανατά, Μεξικού Γέννησις, Αζτέκων Ποίησις, Ο Χάρος στο Μεξικό είναι γένους θηλυκού και τις ποιητικές συλλογές Ελεύθερα Τετράστιχα και Άνθος και Γαλήνη. Μεταφράζει λογοτεχνία και θέατρο (κυρίως από τα ισπανικά προς τα ελληνικά). Είναι μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος.
