ΜΑΥΡΗ ΒΡΟΧΗ” το αντιπολεμικό αριστούργημα του SHOHEI IMAMURA
σε DIGITAL 4K RESTORATION
από τις 8/8 αποκλειστικά στο STUDIO new star art cinema –
φόρος τιμής στα θύματα της Χιροσίμα & του Ναγκασάκι.
ΜΑΥΡΗ ΒΡΟΧΗ
ΣΥΝΟΨΗ
Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 1945. Λίγες ώρες μετά την πτώση της ατομικής βόμβας, μια μαύρη βροχή θα πέσει στην πόλη. Σε πέντε χρόνια, εκατό χιλιάδες από τους επιζώντες θα πεθάνουν απ’ αυτή τη ραδιενεργό βροχή. Η οικογένεια Σιγκεμάτσου θα εγκατασταθεί στην εξοχή, αλλά οι μέρες της είναι μετρημένες, μια και ελάχιστοι θα γλιτώσουν από «το θάνατο που ήρθε από τον ουρανό».
Kuroi ame – Black Rain
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σοέι Ιμαμούρα
ΣΕΝΑΡΙΟ: Τοσίρο Ισίντο, Σοέι Ιμαμούρα
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γιοσίκο Τανάκα, Καζούο Κιταμούρα, Ετσούκο Ιτσιχάρα
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Τακάσι Καουαμάτα
ΜΟΥΣΙΚΗ: Τόρου Τακεμίτσου
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 123‘
ΧΩΡΑ/ΕΤΟΣ: ΙΑΠΩΝΙΑ/1989
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=W2MOeUzgsQA&ab_channel=lisabritsch
Ο Ιμαμούρα αποφεύγει διακρίτικά τόσο την καταγγελία, όσο και το μελόδραμα. Ο θάνατος γεννιέται από την ίδια τη φύση, που αγκαλιάζει ήσυχη και αθώα τους ήρωες. Άλλωστε και η βόμβα αντιμετωπίζεται σαν ένα φυσικό γεγονός. Όσοι αναφέρονται σ’ αυτην, την αποκαλούν πάντα «η λάμψη». Φέρνοντας περισσότερο στον νου τον «Καταδικασμένο» του Κουροσάβα παρά την «Επόμενη Μέρα», η «Μαύρη Βροχή» είναι μια ταινία πάνω στην ομορφιά των εφήμερων στιγμών και όχι στην εγκατάλειψη μπρος στον επερχόμενο θάνατο.
ΠΗΓΗ: https://www.cinemagazine.gr/paizontai_tora/arthro/black_rain_review-131024314/
[…]O σπουδαίος Σοέι Ιμαμούρα, που σε ολόκληρο το έργο του μας δείχνει την άλλη, την περιθωριακή Ιαπωνία που κρυβόταν πίσω από την στιλπνή παραδοσιακή της εικόνα, σ’ αυτήν την ταινία του, εστιάζει εξίσου σε μιαν άλλη πτυχή της ανθρώπινης τραγωδίας, στην καθημερινή ζωή αυτών των ζωντανών νεκρών που επέζησαν, και όχι μόνο στις εικόνες της ανείπωτης φρίκης που ακολούθησαν την έκρηξη της βόμβας. Στη βουβή τους απελπισία, τη στωικότητά τους αλλά και την εσωτερικευμένη ενοχή τους, τις μάταιες προσπάθειές τους να ξαναζήσουν όπως παλιά χωρίς όμως να είναι οι ίδιοι με κείνους που ήταν τότε. Τις τούφες των μαλλιών να μένουν πάνω στη χτένα, την τρέλα που ξεσπούσε μέσα σ’ αυτούς τους ζωντανούς ετοιμοθάνατους με την εικόνα εκείνης της θανατερής λάμψης να επανέρχεται για τελευταία φορά μπροστά στα μάτια τους, την αιφνίδια εγκατάλειψη κάθε σωματικής δύναμης, το τελευταίο κατευόδιο σε κάθε κηδεία όπου σιωπηλά αποχαιρετούσαν τους νεκρούς τους, κάθε φορά όλο και λιγότεροι, κάθε φορά με βουβή απορία για το ποιος θα ήταν ο επόμενος. Ο Ιμαμούρα μας δείχνει όλες αυτές τις ασπρόμαυρες εικόνες, που βλέποντάς τες, μέσα σε μια ανυπόφορα ρεαλιστική, βαθιά πεσιμιστική ατμόσφαιρα, φοβόμαστε να πιστέψουμε ότι στ’ αλήθεια η ανθρωπότητα έχει ζήσει μια τέτοια ανείπωτη τραγωδία που έχει καταγραφεί στην πανανθρώπινη συλλογική μνήμη. Υποβάλλοντας μας σε μιαν ασφυκτική δοκιμασία μέσα από την παρατήρηση της καθημερινής ζωής όσων είχαν την τύχη, ή την ατυχία, να επιζήσουν. Και καθώς η ταινία του προχωράει, με κάθε δάκρυ, η οργή μας μεγαλώνει.
