“Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΧΕΡΙ” του OTTO PREMINGER
σε DIGITAL RESTORATION από τις 19/9 στους κινηματογράφους σε διανομή New Star
To “Trainspotting” της δεκαετίας του ’50.
Ο Frank Sinatra στο καλυτερο ισως ρολο της καριερας του.
Με τη μοναδική μουσική του Elmer Bernstein
“Η σκηνή στην οποία ο Σινάτρα τσακίζεται και ουρλιάζει από πόνο και παραλήρημα είναι από τις πιο συγκλονιστικές που έχω δει ποτέ στην οθόνη.” Marjory Adams- Boston Globe
“Το “The Man With the Golden Arm” δεν φείδεται των συναισθημάτων του κοινού, και εκεί βρίσκεται η δύναμή του — σκοπεύει να σοκάρει το καταφέρνει.”- Τimes UK
“Είναι η πρώτη αμερικανική ταινία που με τόλμη και ειλικρίνεια αναφέρθηκε άκρως ρεαλιστικά στα ναρκωτικά και στην εξάρτηση, χάρη στη δύναμη του ευρωπαϊκής καταγωγής Πρέμινγκερ.” –Αλέξης Δερμεντζόγλου
Υποψήφιο για 3 Όσκαρ:
Ά Αντρικού ρόλου – Frank Sinatra
Art Direction
Καλύτερης Μουσικης – Elmer Bernstein
Βραβείο Σκηνοθεσίας του Κύκλου Κριτικών Νέας Υόρκης
Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Nelson Algren.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΧΕΡΙ (1955)
The Man with the Golden Arm
Σκηνοθεσία: Otto Preminger
Σενάριο: Walter Newman, Lewis Meltzer, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Nelson Algren
Φωτογραφία: Sam Leavitt
Μουσική: Elmer Bernstein
Πρωταγωνιστούν: Frank Sinatra, Eleanor Parker, Kim Novak, Arnold Stang, Darren McGavin, Robert Strauss
Χώρα/Έτος: USA, 1955
Διάρκεια: 119’
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Φράνκι Μασίν είναι ικανός ντίλερ του πόκερ, μουσικός και εξαρτημένος από τα ναρκωτικά. Βγαίνοντας από την φυλακή, προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή ως μουσικός, αλλά οι δύο άλλες του ιδιότητες δεν του αφήνουν περιθώρια.
Συγκλονιστικη «νυχτερινη» κοινωνικη περιπετεια της δεκαετιας του ’50 με ρεαλισμο και ατμοσφαιρικη σκηνοθεσια από τον Otto Preminger που ειναι εκπληκτικα ευστοχη πανω στην καταστροφη της ζωης απο τον εθισμο (στα ναρκωτικα, στο ποτο, στα χαρτια και σε αλλους τομεις) παρουσιαζοντας με ανθρωπια ενα ατομο που ονειρευεται να ξεφυγει και να ζησει μια φυσιολογικη ζωη.
Αυτη η αναπαρασταση της αδυναμιας του ανθρωπου και η αμεσοτητα της αγωνιστικης της διαστασης της δινουν μια δυναμη και μια επικαιροτητα που συνεχιζει να γραφει επι της οθονης.
Ο Πρέμινγκερ ήταν ένας άνθρωπος μπροστά από την εποχή του. Αυτή ήταν κυριολεκτικά η πρώτη ταινία που υπογράμμισε τους κινδύνους της χρήσης ναρκωτικών, και το κάνει χωρίς φόβο. δείχνει απλώς τις ρεαλιστικές συνέπειες των σκληρών ναρκωτικών. Ο Sinatra είναι εξαιρετικός πρωταγωνιστής, εξαιρετικά κουλ και κομψός μέχρι που δεν είναι πια, και αυτό γίνεται μια μαχαιρία στην καρδιά του κοινού.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=0es01Drd_C4
FLICKR με ΑΦΙΣΕΣ/ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ/BANNER
https://www.flickr.com/photos/155666086@N07/albums/72177720319926493
IMDB
WIKIPEDIA
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Man_with_the_Golden_Arm
THE MAN WITH THE GOLDEN ARM – ELMER BERSTEIN FULL ALBUM
https://www.youtube.com/watch?v=fnyAT8JbyYM&list=PLAyQdUYk7ropFGDyVJv5LAH-Ukh1hzOP-
Παλιός, κορυφαίος Ότο Πρέμινγκερ
Του Αλέξη Δερμέντζόγλου
ΠΗΓΗ: https://www.documentonews.gr/article/palios-koryfaios-oto-premingker/
Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ ΣΤΟΝ “ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΧΕΡΙ”
Η οπτική δύναμη
Ο «Ανθρωπος με το χρυσό χέρι», επιτομή του κοινωνικού μελοδράματος, έρχεται σε επαφή με το νουάρ. Ο Πρέμινγκερ ήταν από τους πρώτους που τίναξαν στον αέρα τον κώδικα Χέιζ και κατ’ επέκταση περιφρόνησαν τον μακαρθισμό. Στον «Ανθρωπο με το χρυσό χέρι» κατασκευάζει μέσα σε μια πολυκατοικία τον μικρόκοσμο της αμερικανικής κοινωνίας του ’50. Χωρίς όνειρα, με έλλειψη συναισθήματος, ναρκωτικά και αναπηρία (σήμανση ευνουχισμού). Ελπίδες χωρίς αύριο και αύριο με προσμονές. Ολοι ψάχνουν μια βοήθεια, ένα στήριγμα, ένα δεκανίκι. Οι περισσότεροι αποτυγχάνουν, ενώ αυτοί που τα ανακαλύπτουν είναι τυχεροί και πολύ λίγοι. Απαισιόδοξη αισιοδοξία (!), τι ακριβώς είναι αυτή η ομιχλώδης κατάσταση, η αναμονή μέσα στη δυστοπία; Ισως η ζωή, μας λέει ο μοναδικός Οτο, η ζωή και τίποτ’ άλλο. Ενα μεγαλειώδες έργο, ένα αυτοκρατορικό στιλ και ένας αξέχαστος δημιουργός συνθέτουν την εικόνα ενός μοναδικού καλλιτέχνη.
Η μουσική είναι του Ελμερ Μπερνστάιν (προτάθηκε για Οσκαρ), η έξοχη φωτογραφία του Σαμ Λίβιτ και τα μοναδικής αξίας ζενερίκ του Σολ Μπας, ενώ εντυπωσιάζει η καλλιτεχνική διεύθυνση, που επίσης προτάθηκε για Οσκαρ.
Είναι η πρώτη αμερικανική ταινία που με τόλμη και ειλικρίνεια αναφέρθηκε άκρως ρεαλιστικά στα ναρκωτικά και στην εξάρτηση, χάρη στη δύναμη του ευρωπαϊκής καταγωγής Πρέμινγκερ. Ενας εθισμένος στα ναρκωτικά άντρας, πρώην μουσικός, αποφυλακίζεται, αντιμετωπίζει πρόβλημα με την ανάπηρη γυναίκα του και έχει τη συμπαράσταση μιας γειτόνισσας. Υπάρχει κι ένα καλά κρυμμένο μυστικό.
Το μεγάλο μαστούρωμα
Πού να πρωτοσταθώ σ’ αυτό το εκ παρεκκλίσεων νουάρ; Στις βελόνες που τρυπάνε τα χέρια του Σινάτρα, στην εκπληκτική τζαζ μουσική που μετατρέπει την ταινία σε μουσικότροπη ή στο παραισθητικό στιλ με το οποίο είναι γυρισμένη, παραπέμποντας αισθητικά σε μαστούρωμα; Υπέροχη κολλώδης φωτογραφία και καλλιτεχνικά ζενερίκ επιτρέπουν στον Πρέμινγκερ για μια ακόμη φορά να περάσει σ’ ένα (κρυφό) νεκροφιλικό σχόλιο.
Σε αυτό το βασίλειο των ζωντανών νεκρών και των εκπεσόντων αγγέλων τι μετράει παραπάνω; Η παραίσθηση, η σκηνοθεσία του βλέμματος ή οι άψογοι ρόλοι σ’ ένα θέατρο εξαρτήσεων και εξαπατήσεων; Ο Πρέμινγκερ αναρωτιέται τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι μια επίδειξη μέγιστης υποκριτικής τέχνης, ένας χώρος που αρνούμαστε να διερευνήσουμε ή μήπως το άβατο ενός λεηλατημένου τοπίου σχέσεων;
Κι ακόμη, τι σημαίνει η ακινησία; Ποιο ψυχαναλυτικό σύνδρομο εδρεύει εδώ; Τι θα έλεγε ο Μπουνιουέλ για τον «Ανθρωπο με το χρυσό χέρι»;
Και ξαφνικά το θαύμα, ο μέγας ρόλος, δηλαδή η αποκάλυψη του ομφάλιου λώρου. Ο άντρας πετάει, απογειώνεται. Το φιλμ έχει τη δομή και την ατμόσφαιρα του νουάρ, διαθέτει και ένα ισχυρό μυστικό, αλλά πάνω απ’ όλα ο Πρέμινγκερ σκηνοθετεί απόκοσμα, οριοθετώντας τη μαγική υπερβολή ως τα όριά της, το ανέφικτο ως το προσδοκώμενο, το απίθανο ως εφικτό, την (πολλαπλή) εξάρτηση ως το αναγκαίο για να αλλάξει η ματιά στον κόσμο.
Εκεί που είναι μπλεγμένος ο άντρας, μέσα στον πολύπλευρο εθισμό του, η εμφάνιση της μπρεσονικού τύπου Θείας Χάριτος (Κιμ Νόβακ) τον λυτρώνει οριστικά… ή άραγε μελλοντικά θα τον στείλει σε μια άλλη εξάρτηση; Εξοχος στοχασμός, αμφίσημος και εξωφιλμικός.
The Man with the Golden Arm
Πήγη: https://www.sensesofcinema.com/2013/cteq/the-man-with-the-golden-arm/
Δύο χρόνια μετά τη μάχη λογοκρισίας του για το The Moon is Blue (1953), ο Otto Preminger προκάλεσε ξανά τους λογοκριτές με την ταινία του 1955 “The Man with the Golden Arm”. Μια σημαντική ταινία από τον Πρέμινγκερ στα μέσα της καριέρας του “Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Χέρι” είναι ταυτόχρονα συναισθηματικά και οπτικά συναρπαστική ταινία, αλλά και αποτελεσματική και συγκρατημένη.
Διαθέτει μια εξαιρετικά «σίγουρη» ερμηνεία από τον Frank Sinatra ως τον κεντρικό πρωταγωνιστή Frankie Machine, έναν πρόσφατα αναμορφωμένο εθισμένο στην ηρωίνη που αγωνίζεται να κρατηθεί καθαρός μετά την επιστροφή του από την απεξάρτηση στο σπίτι του σε μια βρώμικη παραγκούπολη του Σικάγο.
Ο Σινάτρα, του οποίου η προετοιμασία για τον ρόλο περιλάμβανε χρόνο με τοξικομανείς σε κλινικές απεξάρτησης, εντυπωσίασε τον Πρέμινγκερ και άλλα μέλη του συνεργείου με την ερμηνεία του.
Η ταινία σηματοδότησε επίσης, την πρώτη σημαντική συνεργασία του Preminger με τον Saul Bass, ο οποίος σχεδίασε τους εναρκτήριους κινούμενους τίτλους της ταινίας. Ο Bass συνέχισε δημιουργώντας πολλές ακόμη σκηνές τίτλων και έργα τέχνης για τον Preminger, συμπεριλαμβανομένου του Anatomy of a Murder (1959) και, διάσημο, για το Vertigo του Alfred Hitchcock (1958), North by Northwest (1959) και Psycho (1960). Ωστόσο, θυμάται το «The Man with the Golden Arm» ως μια από τις πρώτες ταινίες που απεικονίζουν τη χρήση παράνομων ναρκωτικών, σε πείσμα της απόφασης της Διοίκησης του Κώδικα Παραγωγής (PCA) ενάντια σε τέτοιες απεικονίσεις.
Η διαμάχη που προέκυψε εξασφάλισε ότι ο Πρέμινγκερ είχε σημαντική πρόσβαση στον Τύπο, συμβάλλοντας περαιτέρω στη κατανόηση του σκηνοθέτη προς το κοινό, ως πρωταθλητή στον αγώνα κατά της λογοκρισίας του Χόλιγουντ.
Όταν προτάθηκε για πρώτη φορά στον Πρέμινγκερ να διασκευάσει το μυθιστόρημα του Νέλσον Άλγκρεν “Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Χέρι” για τη μεγάλη οθόνη, ο σκηνοθέτης φέρεται να μην ενθουσιάστηκε και τόσο . Ωστόσο, το ενδιαφέρον του κέντρισε η δυνατότητα χρήσης της ταινίας ως μέσου για την παραβίαση του περιορισμού της PCA στην αναπαράσταση της χρήσης ναρκωτικών. Ο Πρέμινγκερ έστειλε το σενάριο στον Τζέφρι Σάρλοκ, τότε διευθυντή του PCA, με την παράκληση να διαβάσει το σενάριο προσωπικά και να προτείνει τις δυνατότητές του για παροχή δημόσιας υπηρεσίας. Τελικά, η ταινία δεν έλαβε τη σφραγίδα έγκρισης PCA. Σε μια κριτική την εποχή της κυκλοφορίας της ταινίας, ο V. F. Perkins έγραψε ότι αν και «Ο Άνθρωπός με το Χρυσό Χέρι» ήταν «κατώτερος» από το υπόλοιπο έργο του Preminger μέχρι εκείνο το σημείο, «θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πρότυπο της καλοφτιαγμένης ταινίας στο ένα απαγορευμένο θέμα». Κέρδισε ένα αξιοσέβαστο ποσό στο box office και προτάθηκε για τρία βραβεία Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου του Sinatra ως καλύτερου ηθοποιού σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 1956 τροποποιήθηκε το καταστατικό του Κώδικα Παραγωγής για τα ναρκωτικά, μια αλλαγή που αναμφίβολα οφείλει πολλά στην καμπάνια του Preminger.
Για την εποχή του, η ξεκάθαρη απεικόνιση της χρήσης ηρωίνης από το The Man with the Golden Arm ήταν αξιοσημείωτη, όπως και η σιωπηρή προσδοκία του ότι το κοινό συμπάσχει με τον χρήστη. Σε μια φανταστική σεκάνς, ο Louie αποπλανεί τον Frankie πίσω στη σκοτεινή πλευρά στο τοπικό μπαρ, και εμείς παρασυρόμαστε μαζί του.
Είναι μια κλειστοφοβική φούσκα στην οποία διαδραματίζεται ο εσωτερικευμένος πόλεμος του. Το οπτικό στυλ του «Man with the Golden Arm» χαρακτηρίζεται από τη χρήση κλειστών αλλά συνδεδεμένων χώρων, η δράση περιορίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στον κεντρικό δρόμο και τοποθεσίες ακριβώς έξω από το δρόμο, έτσι ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε για τον εαυτό μας έναν χάρτη του τη γεωγραφία της ταινίας και να κατανοήσουν πώς συνδέονται οι χώροι, άρα και οι χαρακτήρες που τους κατοικούν. Το μικρό καστ των χαρακτήρων κινείται εύκολα από τη μια τοποθεσία στην άλλη: το μπαρ, το διαμέρισμα του Φράνκι, το διαμέρισμα του Λούι, το πίσω δωμάτιο της Σβιέφκα. Υπάρχει μια «σκηνική» αίσθηση στη δράση, μια τεχνητή ιδιότητα που ίσως διαψεύδει τις θεατρικές ρίζες του Πρέμινγκερ – εργάστηκε στο θέατρο για πάνω από μια δεκαετία στη γενέτειρά του, Βιέννη, πριν ακούσει το κάλεσμα του Χόλιγουντ.[…]
Otto Preminger: Ένας πνευματώδης στυλίστας
Του: Θόδωρου Σούμα
Πηγή: http://www.cinephilia.gr/index.php/prosopa/amerika/4972-otto-preminger
Ο Ότο Πρέμινγκερ συγκαταλέγεται στους πνευματώδεις, κυνικούς, σοφιστικέ κι ευαίσθητους, χολιγουντιανούς σκηνοθέτες που είχαν πλήρη κυριαρχία στα κινηματογραφικά εκφραστικά τους μέσα και προέρχονταν από τη γηραιά ήπειρο, έχοντας μεταφέρει στο χολιγουντιανό σινεμά τη διανοούμενη προσέγγιση του ευρωπαίου, καλλιτέχνη σκηνοθέτη. Ακόμη περισσότερο διότι ο Αυστριακός, εκλεπτυσμένος Πρέμιγκερ ερχόταν από το χώρο του ευρωπαϊκού θεάτρου και τη συνεργασία του με τον Μαξ Ράινχαρντ στο Βερολίνο. Ο Πρέμινγκερ ήταν, μαζί με τους Φριτς Λανγκ, Μπίλυ Γουάιλντερ και Ρόμπερτ Σιόντμακ, ένας από τους σημαντικούς Ευρωπαίους του Χόλιγουντ με γερμανική κουλτούρα, που συνεισέφεραν πολλά στο αμερικάνικο φιλμ νουάρ…
Ο Πρέμινγκερ δημιούργησε μια σειρά από σπουδαία, κλασικά φιλμ νουάρ που μάγεψαν το κοινό με τις περίτεχνες αντιθέσεις των μυθοπλασιών τους, με το σαγηνευτικό παιχνίδι του σκοτεινού και του φωτεινού (τόσο φωτογραφικά, όσο ηθικά και ψυχολογικά), τη διαλεκτική της ένοχης, μυστικής πλευράς και της καθαρής πλευράς των πραγμάτων. Ο Ότο Πρέμινγκερ υπήρξε ένας φινετσάτος μα και συνειδητοποιημένος σκηνοθέτης της ζοφερής, νουάρ σαγήνης και της διαπάλης της επιθυμίας, του πόθου, με το καθαρό, διαυγές αντικείμενό του. Προφανώς, η θεματική και η προβληματική του έχουν σχέση με τις μυστηριώδεις διαδρομές και αναζητήσεις του έρωτα και των επιθυμιών του. Οι εικόνες και οι κινηματογραφικές αναπαραστάσεις του περνούν, εκφράζονται μέσα από αντικατοπτρισμούς, αντανακλάσεις των ηρώων του εις διπλούν και από αναζητήσεις της αινιγματικής αλήθειας.
