Κώστας Χατζηγεωργίου μας συστήνεται
Σας καλώς ορίζουμε στο Full–time.gr
Με αφορμή τη νέα σας παράσταση θα θέλαμε δυο λόγια. Πως ήρθε αυτή η ιδέα ; «Τρώμε, παιδιά»
Κατ’ αρχάς, όσο απρόσωπο κι αν είναι, σας ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση!
Προσωπικά, η ιδέα, που θα αναπαριστά την σχέση της παλαιάς και της νέας γενιάς στον οικογενειακό αλλά και όχι μόνο πυρήνα, προϋπήρχε στο τεφτέρι μου πριν το συζητήσουμε στην ομάδα. Έπειτα, συλλογικά, είναι τέτοιες οι σχέσεις και το background (ή και το backyard αν θέλετε) της ομάδας, που απ’ ό,τι φάνηκε, το τραύμα πήγαινε χέρι-χέρι με το φαντασιακό και στα υπόλοιπα μέλη. Οπότε, σιγά σιγά μέσω μιας σαρκαστικής διάθεσης και αναζήτησης γύρω απ’ το ποιο/πώς/γιατί θα ήταν το επερχόμενο μας έργο, το πρώτο-παρθένο σκεπτικό διατυπώθηκε κάπως έτσι:
«Τρία παιδιά, πέθαναν και τώρα, οραματίζονται και αναπαριστούν την κηδεία τους υποδυόμενα τους γονείς τους. Το ένα πνίγηκε στο βάθος του. Το άλλο χάθηκε στην μνήμη του. Και το άλλο ματαιώθηκε νωρίς». Ίσως ο σαρκάζων εαυτόν σωθήτο.
Ο τίτλος από πού προέκυψε;
Προέκυψε από την απύθμενη εντός μου επαναλαμβανόμενη ηχούσα φράση «ελάτεεε, τρώμε, παιδιά, το τραπέζι είναι έτοιμο, θα βοηθήσει κανείς, εγώ στρώνω, θα περιμένουμε για πολύ ακόμη»;
Απ’ ό,τι φάνηκε, σε αυτού του είδους τον δεσμό, τον οικογενειακό, οι ανάγκες μας, κι εννοώ τα τραύματα της νεότερης γενιάς -και πάλι- ήταν κοινά, και δυστυχώς επαναλαμβανόμενα.
Βέβαια τώρα η παλιά γενιά και κάποιοι νεότεροι, που εθελοτυφλούν, φαντάζομαι θα λέγανε «και τι κακό έχει, να σε φωνάζει κανείς για φαγητό;»
Εκεί, μπαίνει κι η κωμωδία. Ή όπως τη βαφτίζω εγώ, γελοιωδία.
Άλλοι πιθανοί τίτλοι που θυμάμαι να πέφτουν στο τραπέζι ήταν: «Φιλάκια μπαμπά, μαμά», «Ελληνοικότητα», «Ελάτε, τρώμε». Βέβαια κρατήσαμε το Τρώμε, παιδιά, αφού η φράση παραπέμπει και στην κανιβαλική μεταφορά, όταν την ακούς. Στον γονιό δε που την φωνάζει, δίνει προθέσεις διατάγματος, επιθετικότητας, κτητικότητας, αλλά και αντιθετικά, φροντίδας, έγνοιας, μοιρασιάς.
Η γνώμη σας σήμερα για την ελληνική οικογένεια;
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ γράφει «Οι γονείς κάνουν παιδιά, για μια σειρά από ανάρμοστους, συνήθως, λόγους: για να επιβεβαιωθούνε, για να δούνε τα «αντίγραφα» του εαυτού τους, για να τα ενθαρρύνουνε να επιτύχουν ό,τι δεν καταφέρανε αυτοί. Το παιδί δεν επιβεβαιώνει κάτι, απορρυθμίζει, ενσαρκώνει το «άλλο», το διαφορετικό. Ενώ ο γονιός πιστεύει ότι εργάζεται για την προσωπική του ευτυχία, συμμετέχει τελικά στην ανανέωση της ανθρωπότητας. Κάθε νέα γενιά αναπτύσσεται, μέσω του συμβολικού θανάτου της προηγούμενης.»
Οπότε, ας συρρικνώσουν τον ναρκισσισμό τους, ας ματαιώσουν τις προσδοκίες τους (οι γονείς), για να πάμε κι εμείς παρακάτω. ΣΤΟΠ με την διάδοση που θέλει αρνάκι το Πάσχα, ζεϊμπέκικο της ευδοκίας, ομοφοβικά ήθη, εθελοτυφλία για την αστυνομική συμπεριφορά, αφιλτράριστο τηλεοπτικό ζάπινγκ, εκβιασμός της αγάπης κι η μητέρα να πλένει πιάτα στην κουζίνα.
Πώς είναι η διαδρομή με την ομάδα της Dulcinea Compania.
Είναι σαν να καταπιανόμαστε με την καλλιέργεια του μπαξέ μας και ολόγυρα στην γη φυτρώνουν GRAND-MASOUTIDES. Ό,τι πιο δύσκολο δηλαδή, σε παραγωγικό πλαίσιο. Όπως είπε και ο S. Beckett «γεννήθηκες στην γη, δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτό». Είναι σημαντικό όμως, ότι έχω την δυνατότητα να παλέψω για φτηνά εισιτήρια θεατών και την κοινή απ’ την ομάδα γραμμή πως αυτό που μετράει -αφού έχουμε να φάμε- είναι να ‘ρθει ο κόσμος στο θέατρο ακόμη κι αν πρόκειται να δίνουμε τις προσκλήσεις σαν να ‘ταν χαρτομάντηλα.
Πώς ξεκίνησε η δική σας επαγγελματική διαδρομή;
Προτιμώ να αναφερθώ, για να κάνω touch με την παράσταση μας, στο παρακάτω είδος επαγγέλματος.
Οπότε αν ισχύει ο ορισμός ότι επάγγελμα είναι «η έλλογη συμπεριφορά του κοινωνικού ανθρώπου σταθερά προσαρμοσμένη στην εξεύρεση και εξασφάλιση πρόσφορων τρόπων αλλά και μέσων προς διαρκή ικανοποίηση, εξ υποκειμένου, των σε χρήμα αποτιμημένων αναγκαίων του», τότε εγώ ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2005, (12 χρονών περίπου) να βγάζω τα πρώτα μου χρήματα, χωρίς να ερωτηθώ, ως βοηθός ψυκτικών εγκαταστάσεων με τον πατέρα μου. Είναι εργασιομανής ο έρμος.
Τι σας δυσκόλεψε και τι ήταν εύκολο μέσα στην διαδρομή σας;
Ως παιδί λοιπόν, και δη δραστήριο στο πετσί μου, δυσκολευόμουν πάρα πολύ για να μην βαριέμαι και απογοητεύομαι καλοκαιριάτικα ζώντας την καθημερινή ζωή των κλιματιστικών εγκαταστάσεων. Ήταν δύσκολο να περιτριγυρίζομαι συνεχώς από ανθρώπους πολύ «παλιότερους» από εμένα.
Νομίζω, πως τίποτα δεν μου ήταν εύκολο.
Τι είναι για το θέατρο;
Το βασικό συστατικό της παιδαγωγικής: μία δασκάλα οξύνους, συγχυσμένη, με ρούχο γιορτινό και παπούτσια που γλιστράνε. Άθληση και επιστήμη. Το πρωινό μας γεύμα. Μια γιορτή-μια κατακραυγή. Τροχοπέδη στις φιλοδοξίες των καταπιεστών.
Ποιο ήταν το ίνδαλμα σας;
Τα πρότυπα που είχα (και έχω) για να κλέβω και μαθαίνω είναι πολλά. Αναφέρω κάποια απ’ αυτά με χρονική στην ζωή μου σειρά όπως, ο James Dean, Marlon Brando, Tom Waits, Θωμάς Βελισσάρης, F.Fellini, Κορνήλιος Καστοριάδης, Yuval Noah Harrari, Massimo Recalcati, Andrew Scott, Γαλήνη Χατζηπασχάλη κ.α.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Από περιέργεια: να γίνω διάσημος για να έρχεται ο κόσμος στο θέατρο. Όχι όμως με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος.
Τι ονειρεύεστε επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά;
Θα πω δυο-τρία. Δυστυχώς, δεν είναι όμως μόνο αυτά.
Ονειρεύομαι αυτή την χώρα δίχως καλλιτέχνες περιττούς και κακοποιητικούς: καλλιτέχνες μπαλάκια τένις, με προσωποκεντρικές τάσεις, και ανεξέλεγκτη επιθετικότητα. Επίσης, περιττοί και άλλοτε ματαιωμένοι, εξ αιτίας της αβαθούς γκλαμουριάς που πλανά και καλεί τον νέο-εκπαιδευόμενο καλλιτέχνη στον κλάδο αυτό με αποτέλεσμα το δυσανάλογο της ζήτησης και προσφοράς. Γιατί όπως ξέρουμε, και ο ίδιος ο κλάδος (τα ιθύνοντα πρόσωπα), δεν αξιολογεί και με τα καλύτερα κριτήρια.. Γι’ αυτό προσωπικά, συνεχίζοντας τον ειρμό μου, ονειρεύομαι να ρημάξουν μια μέρα όλες οι οθόνες, με κόστος να χάσουμε την νίκη μας επί της φυσικής απόστασης, και κέρδος την επανασυναρμολόγηση της ενδοσκόπησης μας για έναν αυτόνομο εαυτό – και καλλιτέχνη.
Κλείνοντας θα θέλαμε μια ατάκα από το έργο που σας έχει μείνει.
«…Για να, ικανοποιήσετε κάποιους άλλους πριν από εσάς που κι αυτοί κάναν τα ίδιο για κάποιους άλλους πριν απ’ αυτούς κι έπειτα απ’ όλη αυτή την ιστορία μού ζητάτε να το κάνω κι εγώ στους επόμενους;»
Κατερίνα Γρυλλάκη
Η ταυτότητα της παράστασης
ΤΡΩΜΕ, ΠΑΙΔΙΑ
Από την Dulcinea Compania
Είδος: μαύρη σουρεαλιστική κωμωδία
Διάρκεια: 70 λεπτά
Θέατρο 104
Από 4 Νοεμβρίου έως 30 Δεκεμβρίου 2024
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Video trailer: https://youtu.be/n8tkrS-2Kqg
