142 ΧΡΟΝΙΑ – ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ του Στέλιου Κούλογλου
από τις 19 Δεκεμβρίου
στο STUDIO new star art cinema.
Βραβείο: “Έντουαρντ Σνόουντεν” στο 22o Διεθνές Φεστιβάλ Signes de Nuit στο Παρίσι
Προς τιμήν του διάσημου Αμερικανού whistleblower, το βραβείο απονέμεται σε ταινίες «που προσφέρουν ευαίσθητες, κυρίως άγνωστες πληροφορίες, γεγονότα και φαινόμενα εξέχουσας σημασίας, για τα οποία το φεστιβάλ εύχεται ευρεία διάδοση στο μέλλον».
«Ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τους ανθρώπους που δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν για μια θέση σε μια τρύπια βάρκα… »- Ιάσων Τριανταφυλλίδης
“Σεκάνς που κόβoυν την ανάσα… θες να σηκωθείς από το κάθισμα σου και να επιρρίψεις ευθύνες σ’ όποιον βρεις μπροστά σου”- olafaq.gr
“Αισθάνεσαι ότι δεν βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ με κοινωνικοπολιτικό θέμα, αλλά ένα θρίλερ – για να μην πω μια ταινία τρόμου” – Ιάσων Τριανταφυλλίδης
“142 Χρόνια: Συγκλονιστική καταγραφή ενός καφκικού εφιάλτη” – Στράτος Κερσανίδης
“… με πολύ καλό ρυθμό και χωρίς καθυστερήσεις. Έχει συναίσθημα, θυμό αλλά και ελπίδα. Αυτό το ντοκιμαντέρ πρέπει να προβληθεί. Πηγαίνετε να το δείτε. Στην Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο…” – Fabien Perrier
“Όποιος το δει και δεν κλάψει, έχει χάσει την ανθρωπιά του” -Ευκλείδης Τσακαλώτος, ομιλία στη Βουλή
142 ΧΡΟΝΙΑ TRAILER NEW STAR
https://www.youtube.com/watch?v=mXcl1epuCXs&ab_channel=VelissariosKossivakis
142 ΧΡΟΝΙΑ – ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ
Mε τους: Ιάσoνα Αποστολόπουλο, Ακίφ Ρασούλι, Αμίρ Ζαχίρι, Μοχαμάντ Χανάντ Αμπντί
Στις ελληνικές φυλακές βρίσκονται καταδικασμένοι χιλιάδες πρόσφυγες ως διακινητές. Ο διασώστης Ιάσονας Αποστολόπουλος συμμετέχει σε έναν αγώνα για να σωθούν 3 αθώοι άνθρωποι. Ο πρώτος έχει καταδικαστεί σε 142 χρόνια φυλάκισης και οι άλλοι δύο σε 50. Σε ένα δικαστικό θρίλερ που διαρκεί πάνω από έναν χρόνο, θα δικαιωθεί ο αγώνας τους για την ελευθερία;
FLICKR με ΑΦΙΣΕΣ/ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣ/BANNER
https://www.flickr.com/photos/155666086@N07/albums/72177720322460700
Συνέντευξη του Στέλιου Κούλογλου στον 9.84.
Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου με τίτλο «142 Χρόνια» Το καινούριο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους του Στέλιου Κούλογλου έχει τον τίτλο 142 Χρόνια. Έχει σαν θέμα το κρίσιμο για όλη την ανθρωπότητα θέμα των παράνομων μεταναστών, των προσφύγων, των ανθρώπων που δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν για μια θέση σε μια τρύπια βάρκα και που δεν ξέρουν στην ουσία αν θα φτάσουν στη για αυτούς «γη της επαγγελίας» αλλά μπροστά σε αυτό που ζουν οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο ίσως ακόμα και το αποφευκτέο. Τα τελευταία 10 χρόνια οι θάλασσες των ελληνικών νησιών αλλά και της Ιταλίας και όχι μόνο γεμίζουν από φουσκωτά ή στοιχειωδώς ανεκτά καΐκια και βάρκες που κουβαλούν τον πολλαπλάσιο αριθμό ανθρώπων, γυναικών αντρών και παιδιών ακόμα και βρεφών με την απελπισία χέρι χέρι με την ελπίδα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Το τι γίνεται μετά, λίγο πολύ το ξέρουμε από τις εφημερίδες και αυτό είναι ένα θέμα πολύ σοβαρό αλλά δεν θα κάνω εδώ ανάλυση του συγκεκριμένου τεράστιου προβλήματος που ταλανίζει την Ευρώπη και όχι μόνο και συγχρόνως οδηγεί ακόμα και στον θάνατο πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως κάποιοι από αυτούς μπορεί να είναι και κατάσκοποι, μπορεί να είναι και κατάδικοι, μπορεί και εγκληματίες, μπορεί να είναι τα πάντα, αλλά η ανθρωπιά είναι κάτι πολύ σημαντικό που δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε εμείς οι…«πολιτισμένες» χώρες που αν μη τι άλλο είμαστε και χριστιανοί και η ίδια η θρησκεία μας έχει πάνω απ’ όλα την καλοσύνη και την ανθρωπιά ως βασικά στοιχεία της.
Ασφαλώς δεν θα κάνω τώρα ανάλυση του θέματος είπα πέντε κουβέντες για να μπω στην κριτική του συγκεκριμένου έργου. Ο Στέλιος Κούλογλου ξέρει καλά την τηλεόραση και γενικά φαίνεται να ξέρει τη δύναμη, την ιδιαιτερότητα της κινούμενης εικόνας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται με ντοκιμαντέρ, αυτή η φορά όμως είναι μακράν η καλύτερη από όλες τις προηγούμενες και φαίνεται πως και ο ίδιος έχει ωριμάσει και εννοώ εδώ την καθαρά κινηματογραφική πλευρά του θέματος πέρα ακόμα και από το ίδιο το θέμα, τις απόψεις του, τα στοιχεία που έχει κλπ κλπ.
Πολλοί στην Ελλάδα και ίσως όχι μόνο στην Ελλάδα πια, μπερδεύουν τα ντοκιμαντέρ, με τα ρεπορτάζ ή τα αφιερώματα και στην ουσία αυτό που κάνουν είναι ένα ρεπορτάζ ή ένα αφιέρωμα σε ένα θέμα διάρκειας 1, 1, 5 ή και 2 ωρών. Το ντοκιμαντέρ όμως είναι ένα κινηματογραφικό είδος και χρειάζεται πάνω απ’ όλα σενάριο.
Δεν είναι παίρνουμε μια κάμερα και παίρνουμε τους δρόμους ελπίζοντας στην τύχη και στον καλό θεούλη να πέσουμε πάνω σε λαβράκι. Χρειάζεται σενάριο και το σενάριο έχει συγκεκριμένους κανόνες για το πως πρέπει να στηθεί για να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή. Εδώ είναι που κερδίζει το παιχνίδι ο Στέλιος Κούλογλου γιατί πέρα από το συγκλονιστικό θέμα που φαίνεται ότι το έχει ψάξει, είναι ο τρόπος που το προσφέρει από την αρχή μέχρι το τέλος στον θεατή του.
