Σας καλώς ορίζουμε στο Full-time.gr
Ο Βαγγέλης Ζάπας ερμηνεύει τον Χουσείν στην παράσταση “Το Αγόρι με τις δυο Καρδιές”
Των αδελφών Αμίρι σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, δείτε τι μας λέει.
Το αγόρι με τις δύο καρδιές, πως είναι να βιώνεις μια τέτοια παράσταση;
Το έργο αφηγείται ένα διπλό ταξίδι. Το ταξίδι της οικογένειας από το Αφγανιστάν στην Αγγλία περνώντας από 12 διαφορετικές χώρες-σταθμούς και το ταξίδι της υγείας του Χουσέιν στη νέα πατρίδα. Έτσι κι εγώ βιώνω ένα διπλό ταξίδι στην παράσταση, το σεβασμό σε αυτήν την οικογένεια που συγκλόνισε με το θάρρος της και που είχε την τύχη με το μέρος της -σε σχέση με τις χιλιάδες άλλες οικογένειες που τόσο άδικα χάνονται σε ένα ατέρμονο ταξίδι προσφυγιάς αναζητώντας έναν τόπο αξιοπρεπούς ζωής- και μία βουτιά μέσα μου, σε κάθε παράσταση, εντοπίζοντας την ευάλωτη και ‘’ανθρώπινη’’ φύση μου για να υπερασπιστώ με ειλικρίνεια τον αληθινό χαρακτήρα, Χουσέιν, που καλούμαι να ερμηνεύσω.
Έχετε μιλήσει με μετανάστη; Έχετε μάθει κάτι για αυτούς από προσωπική εμπειρία;
Στην έρευνά μου κατά τη διάρκεια των προβών ήρθα σε επαφή με πολλούς μετανάστες που αναγκάστηκαν να αφήσουν την χώρα τους για διάφορους λόγους και το σημαντικότερο πράγμα που διδάχτηκα και προσπάθησα να εντάξω στην ερμηνεία μου είναι η λέξη «ελπίδα». Η ελπίδα που έχουν να ζήσουν μία καλύτερη ζωή, η ελπίδα να αντιμετωπιστούν από ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας και καταγωγής με αξιοπρέπεια και πώς αυτή η «ελπίδα» μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από ανθρώπους-τέρατα για ιδίων όφελος.
Τι σας δυσκόλεψε;
Αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο είναι το πώς θα αντιμετώπιζα την ασθένεια του Χουσέιν. Χωρίς να ‘’παίξω’’ τον άρρωστο στερεοτυπικά, με κλισέ και μελοδραματικά. Ο χαρακτήρας γεννήθηκε με μορφολογικό πρόβλημα στην καρδιά του. Αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε ποτέ στο να ζήσει έντονα τις στιγμές με τα αδέρφια του, την οικογένειά του, να σπουδάσει, να φτάσει να γίνει διευθυντής σε κλινική στο Κάρντιφ, να είναι ο ίδιος για την οικογένεια και τον περίγυρό του η χαρά της ζωής.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς σας;
Να συναντιέσαι με ανθρώπους που μπορείς να συνεννοηθείς, με ειλικρίνεια και σεβασμό έχοντας κοινό όραμα και παίρνοντας θέση απέναντι στην τέχνη και στην κοινωνία.
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συμβεί αν δεν αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου με τον ίδιο τρόπο.
Ένα πρόσωπο που σας στιγμάτισε ;
Το πρόσωπο που είναι βαθιά χαραγμένο μέσα μου με πολλούς τρόπους και για διαφορετικούς λόγους είναι ο πατέρας μου. Είναι μία περίπλοκη διαδικασία στο πώς συνέβαλε σε αυτό που είμαι σήμερα αλλά τον ευχαριστώ και θα τον μνημονεύω πάντα.
Ποιο είδος αγαπάτε πιο πολύ , το θέατρο , το σινεμά; Ή τηλεόραση και γιατί;
Αγαπάω την υποκριτική! Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα είδη γιατί σε όλα καλούμε να ερμηνεύσω έναν χαρακτήρα μέσα από το προσωπικό υλικό των εργαλείων και εσωτερικών διαδικασιών μου.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι στο θέατρο αισθάνομαι πιο όμορφα, πιο οικεία γιατί ο παράγοντας «κοινό» που κάθε βράδυ συντονίζεται σε πραγματικό χρόνο μαζί σου, μου δημιουργεί ένα αίσθημα πραγμάτωσης, μια ψευδαίσθηση αθανασίας.
Ένας ρόλος που αγαπάτε πιο πολύ;
Κάθε φορά που βρίσκομαι σε μία δημιουργική διαδικασία δίνομαι ψυχή τε και σώματι. Οπότε αυτήν τη στιγμή θα σας απαντήσω, ο Χουσέιν. Στο επόμενο έργο βρίσκεται ένας επόμενος χαρακτήρας που περιμένει να τον αγαπήσω πιο πολύ.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Δεν έχω κανένα σχέδιο. Ακολουθώ τη ροή, αφοσιώνομαι στο «τώρα» της δουλειάς μου και το επόμενο βήμα θα έρθει όταν ήδη θα το έχω κάνει. Το μόνο που έχω ‘’τσεκάρει’’ είναι κάποια σεμινάρια πάνω στην υποκριτική που θέλω να παρακολουθήσω, γιατί προσπαθώ κάθε χρόνο να παρακολουθώ 1-2 σεμινάρια υποκριτικής που με ενδιαφέρουν, θέλοντας να εξελίσσω και να εμπλουτίζω τα εργαλεία μου.
Πείτε μας δύο λόγια για να σας γνωρίσουμε;
Που γεννηθήκατε; Πως ήρθε η υποκριτική στη ζωή σας; Παιδικές αναμνήσεις ;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Κορυδαλλό. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου το θέατρο ήταν μία έκφραση για μένα, ένα σημείο αναφοράς που χαρακτήριζε την καθημερινότητά μου. Ακολούθησα την υποκριτική με μεγάλες αντιστάσεις από τους οικείους μου και την κοινωνία και πάλεψα πολύ για να κάνω αυτό το όνειρο πραγματικότητα.
Η παιδική μου ηλικία ακροβατούσε ανάμεσα στον παιδικό αυθορμητισμό και την ενήλικη ευθύνη του να φροντίζω τον τετραπληγικό πατέρα μου. Αυτό το δίπολο είναι κάτι που με χαρακτηρίζει ακόμη και σήμερα και με βοηθάει στο να αντιμετωπίζω τα πράγματα με ευθύνη και σοβαρότητα, χωρίς όμως να τους προσδίδω περίσσιο βάρος και να δέχομαι τις καταστάσεις όπως μου έρχονται με μία παιδική αφέλεια.
Τι ονειρεύεστε επαγγελματικά , αλλά και προσωπικά;
Και στις δύο κατηγορίες, που με ρωτάτε, εύχομαι να αλλάζω και να εξελίσσομαι, για να υπάρχω ομαδικά στις μικροκοινωνίες που θα βρεθώ και όχι ατομικά.
Κλείνοντας γράψτε μια ατάκα από το έργο που σας άρεσε πολύ
Σας ευχαριστώ κι εγώ για τη συζήτηση που είχαμε και θα κλείσω με κάτι που λέει ο Χουσέιν στον αδερφό του για μία καρδιοπαθή κυρία που βρέθηκαν στον ίδιο θάλαμο: « …της είπα πώς φτάσαμε εδώ, πως πιανόμασταν από ό,ποιο κουρέλι ελπίδας μπορούσαμε να βρούμε, δεν προσποιούμασταν ότι όλα είναι μια χαρά γιατί δεν είναι, εμείς όμως καταφέρναμε να είμαστε καλά. Κι αυτό φάνηκε να τη βοηθάει…»
Κατερίνα Γρυλλάκη
