καλώς ορίζουμε στο Full-time.gr την Αιλιάνα Μαρκάκη, η οποία είναι μια από τις πρωταγωνίστριες της παράστασης ” Το Τσίρκο των Ψυχών ” της Ασπασίας Ποντίκα. Συνομιλήσαμε για την παράσταση αλλά και τα μηνύματα όλου του έργου , καθως και για τα επόμενα σχέδια της , το θέατρο και τι σημαίνει για εκείνη …ΘΕΑΤΡΟ
Το Τσίρκο των ψυχών, τι ακριβώς είναι; Πως το βλέπετε μέσα από την
παράσταση;
Το Τσίρκο των ψυχών αρχικά να πω ότι είναι ένα έργο γραμμένο από
την σκηνοθέτριά μας, την Ασπασία Ποντίκα που την ευχαριστώ πολύ που μας
μοιράστηκε τον κόσμο που σκέφτηκε και φαντάστηκε. Είναι μία μικρή
κοινωνία ή μάλλον ο αντικατοπτρισμός αυτής. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών
που έχουν βιώσει ιστορίες όχι και τόσο μακρινές από αυτές που ακούμε
καθημερινά. Άνθρωποι μετέωροι ως προς το μέλλον τους που είναι
κλεισμένοι σε ένα τσίρκο. Αν το σκεφτούμε τελείως ρεαλιστικά δουλεύουν σε
αυτό και ένας εξουσιαστής – όπως ονομάζεται στο έργο – “μας σέρνει” στη
σκηνή προκειμένου να διασκεδάσουμε με τις ιστορίες μας το κόσμο. Στη
παράσταση ο καθένας μας βιώνει εκ νέου και από την αρχή όλα όσα με ένα
τρόπο αφηγείται. Το κοινό του τσίρκου – και αυτό για μένα είναι ίσως το πιο
σημαντικό – είναι οι ίδιοι οι θεατές.
Πώς παρακολουθούμε λοιπόν ιστορίες
που μας αφορούν ή δεν τις είχαμε προσέξει ποτέ; Τι νιώθουμε για όλα
αυτά; Πόσο αδιαφορούμε ή κατανοούμε τη πραγματικότητα; Ποιος
είναι υπεύθυνος για όλα αυτά; Προκύπτουν πολλές ερωτήσεις για το καθένα
μας και πιστεύω ότι αυτή η παράλογη αλλά και απόλυτα ρεαλιστική συνθήκη
του τσίρκου και του σόου είναι τόσο μα τόσο κοντά μας. Κάποιοι στις ιστορίες
τους ρωτούν το εξής: Τι είμαι; Περιμένουν λοιπόν από το κοινό να τους
ορίσει ως υπάρξεις.
Μιλήστε μας για το ρόλο σας, ένα αθώο μικρό κορίτσι θύμα σεξουαλικής
κακοποίησης … πως είναι πάνω στην σκηνή;
Το κορίτσι αυτό στο έργο ονομάζεται Αθωότητα. Είναι θύμα σεξουαλικής
κακοποίησης και μάλιστα από το παππού της. Πάνω στη σκηνή λοιπόν λόγω του
νεαρού της ηλικίας της μπαίνει και μπαίνω σε μία διαδικασία να παίξω ως
παιδί και να παρουσιάσω στο κοινό τα παιχνίδια μου και
τα όποια κόλπα ξέρω προσπαθώντας να τους “διασκεδάσω” όπως μπορώ. Κατά
την διάρκεια του σόου αυτού όμως, ξανά βιώνω τα όσα έγιναν. Δε θα πω πολλά
για μην τα αποκαλύψω όλα. Πάντως κάτι που συμβαίνει πάνω στη σκηνή είναι το
εξής: Βουτάω στη τρύπα που δημιουργώ αλλά δεν αντέχω να μείνω εκεί.
Επιλέγω λοιπόν κάτι άλλο.. αλλά αυτό το άλλο δεν είναι η αληθινή ιστορία των
όσων βίωσα άλλα ένα παραμύθι αυτής.
Όταν λάβατε το κείμενο και σας είπαν για το ρόλο, τι σκεφτήκατε; Πως έγινε η
προσέγγιση;
Ομολογώ ότι με το που διάβασα το κείμενο, σκέφτηκα πόσο καθημερινή είναι μία
τέτοια είδηση. Πόσο καθημερινή και ταυτόχρονα πόσο πρωτόγνωρη κάθε φορά
που την ακούμε. Σκέφτηκα πόσο έχουμε συνηθίσει στο άκουσμα τέτοιων
ειδήσεων.. Γιατί λοιπόν να ειπωθεί στο θέατρο μία τέτοια ιστορία; Η προσέγγιση
για να συμβεί, ήρθε μετά από πολλά ερωτηματικά. Το είχα πολλή
ανάγκη αυτό…να θέσω ερωτηματικά. Πάντως και σε συνεννόηση με την
Ασπασία, αυτό το πλάσμα είναι το πιο αγνό. Το πιο αγνό που πριν το τέλος του
έργου διαπιστώνει πως όλοι εδώ μέσα είναι μία απλή είδηση στο βραδινό δελτίο
ειδήσεων. Αναρωτιέται αν θα ζήσει αυτός που τους βασανίζει, ο δολοφόνος
τους και έχει την ανάγκη να απευθυνθεί στους θεατές του τσίρκου και κατ’
επέκταση της παράστασης. Ένα κορίτσι μετέωρο που απαντά μέσα από τα
παιχνίδια της γιατί δεν ξέρει πως αλλιώς να εκφραστεί.
Είναι μια μάστιγα η κακοποίηση στις μέρες μας και μάλιστα αυξάνεται συνεχώς ,
Σε τι οφείλεται; Κατά τη γνώμη σας.
Πράγματι τα ποσοστά κακοποίησης αυξάνονται συνεχώς και μάλιστα σε
τρομακτικό βαθμό. Δεν είναι ένας ο παράγοντας. Σίγουρα όμως μεγάλο μερίδιο
ευθύνης έχει η πολιτεία και το σύστημα των κοινωνικών υπηρεσιών που γενικά
δεν λειτουργεί όπως θα όφειλε στο επίπεδο της πρόληψης. Πολλά μπορούμε να
πούμε σε αυτό. Όσοι κατέχουν τις αρμόδιες θέσεις αλλά και οι υπόλοιποι που το
επάγγελμα μας είναι άλλο, ας μη ξεχνάμε ότι είναι χρέος μας να ενδιαφερόμαστε
όταν βλέπουμε ότι κάτι μάλλον δεν πρέπει να είναι έτσι… Θέλω να πιστεύω στον
άνθρωπο γιατί δεν θέλω να έχω άλλη επιλογή. Παρ’ όλα αυτά, το μερίδιο ευθύνης
νομίζω ότι είναι πάνω σε όλους. Ρόλοι εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου πρέπει να
καταργηθούν και να πιστέψουμε βαθιά στην ισότητα και στη δικαιοσύνη. Έννοιες
που ακούμε καθημερινά αλλά δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνουν πραγματικά.
Ξεχασμένες είναι. Αν όμως ο καθένας θέλει να αλλάξει τον εαυτό του, τότε κάτι
μπορεί να συμβεί.
Εκτός από αυτην την παράσταση τι άλλο κάνετε αυτην την περίοδο;
Πριν λίγο καιρό τελείωσε η παράσταση “Πλάσματα του Θεού – υπόθεση Παπέν”
στο θέατρο Altera Pars που παιζόταν για δεύτερη χρονιά.
Αυτό το διάστημα και
συγκεκριμένα κάθε Κυριακή στις 18.00 θα είμαστε στο Θέατρο Αλκμήνη για
το “Τσίρκο των ψυχών” με μία υπέροχη ομάδα. Θα παίζουμε έως τις 13
Απριλίου. Οπότε δεν έχω παρά να σας προσκαλέσω!!
Επίσης, είναι μία περίοδος έρευνας (βέβαια τώρα που το σκέφτομαι πάντα είναι
και μου αρέσει πολύ αυτό!), στην οποία κάνω τα σεμινάρια που
θέλω και ετοιμάζω – οργανώνω κάποια πράγματα που έχω κατά νου.
Τι είναι για εσάς το θέατρο;
Το θέατρο για μένα είναι οι άνθρωποί του. Πίσω από κάθε τέχνη δεν υπάρχει
άλλος πέρα από εμάς. Είναι ένα εργαλείο, μία συνθήκη στην οποία έχεις την
ελευθερία να πεις όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ ή δεν μπορούν να ειπωθούν. Είναι μία
σφαίρα που ναι μεν φανταστική είναι και άκρως πραγματική. Μία σφαίρα
που αλίμονο αν δεν παρουσιάζει τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αρκεί να έχεις την
ελευθερία για όλα αυτά… γιατί και αυτό είναι ένα δικαίωμα θα πω.
Θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε μια συνεργασία;
Αυτός είναι ο τρίτος χρόνος που έχω αποφοιτήσει από το Θέατρο Τέχνης Κάρολος
Κουν και πραγματικά είμαι ευγνώμων για όλες τις παραστάσεις που ήμουν μέρος.
Ομολογώ πως υπάρχουν κάποιες που έχω ξεχωρίσει . Παρ’ όλα αυτά, με όλες τις
ομάδες έχω συνεργαστεί τόσο όμορφα και χαίρομαι πραγματικά πολύ γι’
αυτό. Επίσης, όταν συμβαίνει αυτό, χαίρομαι να το μοιράζομαι με τα άτομα
αυτά. Θέλω να πω, το δείχνω και το λέω το ευχαριστώ μου. Έχω συνεργαστεί
και με καθηγητές μου από τη σχολή και με ανθρώπους που με γνώρισαν από
ακρόαση και με ανθρώπους που είχαν δει δουλειά μου και ήθελαν να
συνεργαστούμε. Πάντως κάτι που ξεχωρίζω στις συνεργασίες, δηλαδή στους
ανθρώπους, είναι να εκτιμούν τον άνθρωπο που έχουν επιλέξει να είναι
συνοδοιπόρος τους στο κόσμο της εκάστοτε παράστασης. Το να εκτιμάμε έχει
πολλά μέσα που δεν χρειάζεται να τα πω. Η αλληλοεκτίμηση είναι κάτι που
αναζητώ σε κάθε συνεργασία πάντως.
Ένας αγαπημένος ρόλος;
Όλοι είναι αγαπημένοι. Ωστόσο θα αναφερθώ σε ένα ρόλο που είχα τη τύχη να
τον δουλεύω περίπου δύο χρόνια και αυτός είναι της Λέα Παπέν. Θα
αναφερθώ σε αυτόν τον ρόλο γιατί χρονικά και μόνο “συνομιλούσαμε” για πολύ
καιρό. Το έργο λεγόταν “Πλάσματα του Θεού – Υπόθεση Παπέν”, όπως
ανέφερα και παραπάνω και ήταν βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Ήταν
υπέροχη πρόκληση να “γνωρίσω” ένα υπαρκτό πρόσωπο και να το «συνθέτω» για
δύο ολόκληρα χρόνια σχεδόν. Κάθε μέρα την ανακάλυπτα ξανά και
ξανά όντας πάντα στο ίδιο πλαίσιο. Ήταν ένα χρόνο αφότου βγήκα από τη σχολή
και ήταν τεράστιο μάθημα.
Αγαπημένος συγγραφέας;
Θα πω όσους με έχουν επηρεάσει πολύ. Καρούζος, Καμύ, Baudelaire, Μπρεχτ.
Τα επόμενα σχέδια σας;
Υπάρχει μία συνεργασία αρκετά άμεση που θα ανακοινωθεί σε λίγο καιρό και δεν
μπορώ να μην αναφέρω ότι ανυπομονώ πολύ για αυτό! Εννοείται όμως ότι
ψάχνω μελλοντικά και άλλα πράγματα και ανυπομονώ ( και πάλι ) να έρθουν
