Νίκος Τριανταφύλλου
Με αφορμή την παράσταση «Το τσίρκο των ψυχών»
θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για το έργο.
Ν. Τ. : Το «Τσίρκο των ψυχών» είναι ένα έργο αποδοχής και συμπερίληψης. Μια αλληγορία της συνθήκης της σύγχρονης κοινωνίας. Αποκλεισμένες ομάδες ανθρώπων ή αν θέλετε, ακόμα καλύτερα, άνθρωποι υπό τον κλοιό της εξουσίας. Της κάθε μορφής εξουσίας. Ένα έργο που μας συμβουλεύει να αγαπάμε, να κατανοούμε , να αποδεχόμαστε και στη συνέχεια, όλοι μαζί ενωμένοι να προχωράμε και να παλεύουμε ενάντια σε κάθε μορφής βία κι εξουσία που θέλει να μας δυναστεύει.
Ο δικός σας ρόλος , αυτός της «Νταίζυ» είναι ένας άνδρας που μιλάει για τη δική του ζωή και τη δική του σεξουαλική ταυτότητα, αρκετά οικείο πρόσωπο στις μέρες μας. Εσείς έχετε κοινά, με αυτόν τον άνθρωπο;
Ν. Τ. : Φυσικά κι έχω κοινά με την «Νταίζυ» μου. Είμαστε και οι δύο παιδιά όπου μεγάλωσαν σε περιβάλλοντα με πολλά «πρέπει». Νομίζω πως όλοι το βιώνουμε αυτό, λίγο πολύ. Ήμουν πάντα το καλό παιδί, το υπάκουο παιδί γιατί έτσι έπρεπε. Θυμάμαι , να ξέρω από μικρή ηλικία πως θέλω να γίνω ηθοποιός και ο πατέρας μου να προσπαθεί να με κατευθύνει σε κάτι άλλο , να προσπαθεί όλος μου ο περίγυρος να με τρομάξει και να με κατευθύνει σε επιλογές επαγγελμάτων με μεγαλύτερη ασφάλεια. Θυμάμαι συγγενείς να μου λένε την (απαράδεκτη ατάκα) «να κάνεις ένα σοβαρό επάγγελμα» ή «να κάνεις ένα αντρικό επάγγελμα!».
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι αυτά που λέω μέσω του ρόλου μου, συμβαίνουν στην πραγματικότητα! Ένας άνθρωπος καθορίζεται από αυτό που επιλέγει να κάνει ως εργασία. Οι άνθρωποι βάζουν σε κουτάκια τον επαγγελματικό προσανατολισμό με βάση του τι είναι σοβαρό και τι όχι! Άλλοι κοινό με τον χαρακτήρα που υποδύομαι είναι πως εν τέλει κάναμε και οι δύο αυτό που θέλαμε με οποιοδήποτε τίμημα. Είναι σκληρό το τίμημα αλλά είναι και υπέροχο το συναίσθημα της ελευθερίας και η ικανοποίηση του «ναι! Είμαι στον δρόμο που έπρεπε να είμαι», έτσι κι εγώ επαναστάτησα. Ξέρετε, ο άνθρωπος όταν δεν κάνει αυτό που αγαπάει… επαναστατεί. Αντιδράει ο οργανισμός του, η ψυχή του, το σώμα του. Η αληθινή ευτυχία είναι σε αυτά που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε, σε αυτό που πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Τέλος, άλλο ένα κοινό δικό μου με την «Νταίζυ» είναι πως αναζητούμε την αγάπη και την αποδοχή και πολλές φορές το έχω κάνει όντας σε λάθος σχέσεις. Σε σχέσεις κακοποιητικές. Προς θεού, δεν έκανα ποτέ πεζοδρόμιο όπως η «ΝΤαίζυ» όμως βρισκόμενος σε ψυχικά κακοποιητικές σχέσεις πρόδωσα κι εκπόρνευσα κάποτε την ψυχή μου.
Μιλάει για την αποδοχή κυρίως της οικογένειάς του, εσείς τι πιστεύετε ότι έχει γίνει κάποιο βήμα, σήμερα στην ελληνική κοινωνία;
Ν. Τ. : Σίγουρα, έχουν γίνει κάποια πρώτα βήματα αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας. Όπως αναφέρατε και στην ερώτηση, το θέμα είναι τι γίνεται με την οικογένεια. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η οικογένεια είναι ο πυρήνας του ανθρώπου και ο τρόπος με τον οποίο θα μεγαλώσει ένας άνθρωπος είναι και ο τρόπος με τον οποίο θα πράξει και ως ενήλικας στην εκάστοτε κοινωνία . Δυστυχώς, εδώ στην Ελλάδα έχει δύναμη η «αγία» ελληνική οικογένεια και καλό θα ήταν να μάθουμε να σκοτώνουμε την οικογένειά μας από νωρίς. Φυσικά αναφέρομαι σε μια εικονική δολοφονία, έτσι; Μόνο έτσι θα καταφέρουν τα νέα παιδία να διαμορφώσουν τον εαυτό τους κατ εικόνα και καθ ομοίωση των «θέλω» τους.
Είδαμε ένα αρχηγό κόμματος να μιλάει ανοιχτά για την ταυτότητα του και τον γάμο του, αυτό πόσο βοήθησε;
Ν. Τ. : Μπορεί να βοήθησε αλλά ελάχιστα. Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα έχει πολύ δρόμο μπροστά της όσον αφορά την Ελλάδα. Δυστυχώς! Ξέρετε, η Ελλάδα είναι μια χώρα με βαριά ιστορία. Είναι μια χώρα που έχει χαραγμένο μέσα της το πένθος! Θάνατος! Μάχες, πόλεμοι…1821, βαλκανικοί πόλεμοι, καταστροφές, κατοχή, εμφύλιοι κλπ….μαυρίλα, νεκροί, γυναίκες μαυροφορεμένες, μοιρολόγια. Ε; Πολύ θανατικό. Όλο αυτό, λοιπόν, αφήνει ένα ανεξίτηλο σημάδι στο dna των ελλήνων που τους ακολουθεί από γενιά σε γενιά. Συντηρητισμός , πατριαρχεία. Πώς θα κάνουν χώρο όλα αυτά ώστε να πάρει τη θέση τους η πολυχρωμία, η ποικιλομορφία και η διαφορετικότητα; Όταν η σημαία μας είναι το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»? Το πρόβλημα με τους περισσότερους ανθρώπους είναι πως φοβούνται το διαφορετικό κι όταν φοβάσαι κάτι, εναντιώνεσαι προς αυτό. Το πολεμάς. Πρέπει να μάθουμε να προχωράμε. Να αποδεχόμαστε και να προχωράμε προς την εξέλιξη. Από προσωπική εμπειρία θα σας πω ότι έχω ακούσει νέα παιδιά να χαρακτηρίζουν έναν straight άνδρα ως «κανονικό» ή ως «άντρα». Δηλαδή ένας ομοφυλόφιλος άνδρας δεν είναι άνδρας; Από τι καθορίζεται το φύλλο; Από μια σεξουαλική προτίμηση; Εμένα δε μου λέει τίποτα ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος αρχηγός κόμματος ή ένα pride. Δεν έχουν νόημα όλα αυτά αν δεν αποδεχόμαστε ουσιαστικά. Η δουλειά είναι προσωπική και πρέπει να αρχίσει μέσα μας, στον καθένα ξεχωριστά. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά. Με προσωπική δουλειά και σωστή ενημέρωση.
Είστε ήδη δύο χρόνια σε αυτή την παράσταση, τι λέει ο κόσμος μετά στο τέλος, τι έχετε εισπράξει;
Ν. Τ.: Είναι ωραίο το feedback.Ακούω σχόλια όπως «ανακατεύτηκε το στομάχι μου», «με έπιασε ταχυκαρδία» κλπ…. και χαίρομαι γι’ αυτό γιατί αυτό δείχνει πως κάτι έγινε σωστά. Το ζήτημα του θεάτρου είναι η συγκίνηση. Σύνθεση λέξη από το Συν και το κινώ που σημαίνει παρακινώ κάποιον ή κάτι. Αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού, να παρακινεί, να προκαλεί… κάτι. Αν το καταφέρνουμε, λοιπόν, αυτό εδώ και δυο χρόνια τότε κανουμε κάτι παραπάνω από την δουλειά μας. Κάνουμε κοινωνικό λειτούργημα.
Η κακοποίηση έχει γίνει μια μάστιγα στις μέρες μας, και μάλιστα την είδαμε και στον θεατρικό χώρο. Τι λέτε για όλα αυτά που έχουν συμβεί;
Ν. Τ. : Α , εδώ θα διαφωνήσω με την ερώτηση ή καλύτερα θα την διορθώσω. Η κακοποίηση δεν έχει γίνει μάστιγα. Μάστιγα έχει γίνει η προβολή της. Δυστυχώς , η κακοποίηση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει διότι υπάγεται στην ανθρώπινη φύση και είναι επακόλουθο της εξουσίας. Αυτό που έχει την εξουσία κι εξαρτώνται άλλο από αυτόν, έχει και τη δύναμη της κακοποίησης, δυστυχώς. Η κακοποίηση έχει επίσης πολλά πρόσωπα…μπερδεύει, διχάζει.. Όλα ξεκινάνε από την παιδεία.
Τι είναι για εσάς το θέατρο;
Ν.Τ. : Σπίτι. Ο χώρος όπου αισθάνομαι οικεία και μπορώ να ξεδιπλώσω τον εαυτό μου.
Ποιο είναι το δικό σας ίνδαλμα;
Ν. Τ.: Δε μου αρέσει να έχω ήρωες και ινδάλματα. Θέλω όλα να αρχίζουν από μένα και να καταλήγουν σε εμένα. Τώρα, αν πρέπει να απαντήσω στην ερώτηση σας ώστε να λάβετε μιαν απάντηση – ίσως σας παραξενεύσει λόγω του ότι είμαι ηθοποιός – θα σας πω τη Μαντόνα. Μια γυναίκα που κατάφερε να εξελιχθεί και να επιβιώσει παγκοσμίως μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.
Έχετε κάποιο ρόλο απωθημένο;
Ν. Τ. : Ναι! Θέλω να υποδυθώ τον Λοπάχιν, από τον «Βυσσινόκηπο» του Α. Τσέχωφ.
Μέσα στην πορεία σας, ποια ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή;
Ν. Τ. : Κάθε στιγμή, αφού έχω ξεκινήσει να έχω μια πορεία ως ηθοποιός. Οι στιγμές μετά από παραστάσεις που γυρίζω σπίτι μου πέφτω να κοιμηθώ κι έχω ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου και η σκέψη ότι «τα κατάφερα! Είμαι ηθοποιός!»
Μια δύσκολη στιγμή;
Ν. Τ. : Τα χρόνια της δραματικής σχολής. Διότι έπρεπε να εργάζομαι παράλληλα με τη σχολή. Δούλευα σε περίπτερο νυχτερινή βάρδια, σχόλαγα στις 07:00 κοιμόμουν ελάχιστα σε κάποια αίθουσα της σχολής, μετά μελέτη, πρόβα και μάθημα. Να τονίσω πως σχολή και δουλειά ήταν στο κέντρο της Αθήνας και το σπίτι μου στο Μενίδι και δεν είχα μεταφορικό μέσο, οπότε καταλαβαίνετε πως τα πράγματα ήταν ζόρικα. Ακόμη απορώ με τον εαυτό μου, που έβρισκα τη δύναμη και το έκανα όλο αυτό.
Τα επόμενα σχέδιά σας;
Ν.Τ.: Το κυνηγάω για θέατρο και τηλεόραση. Ετοιμάζεται και μια ταινία μικρού μήκους αλλά δε μπορώ να αποκαλύψω κάτι, για την ώρα.
Κλείνοντας, πείτε μας μια ατάκα που σας έχει μείνει μέσα από το έργο σας…
Ν. Τ. : (γέλια) «Θα μας βοηθήσει ο Θεός». Γελάω πολύ με την ατάκα αυτή και δυσκολεύομαι συνάμα διότι , σε αντίθεση με τον χαρακτήρα που υποδύομαι, δεν είμαι καθόλου θρήσκος οπότε είναι μια ατάκα που τη χρησιμοποιώ σε δύσκολες στιγμές για να αποδώσω έναν τόνο ειρωνίας. Θα έλεγα ότι την χρησιμοποιώ περισσότερο χάριν αστεϊσμού .
