Ο Γιώργος Δ. Λεμπέσης μας μιλάει για τις επαγγελματικές του δραστηριότητες . Επιχειρηματίας πολύπράγμων
Εκδότης της εταιρείας Lebee Publications , συγγρφαέας και με δύο θεατρικές παραγωγές , επίσης μας αποκαλύπτει γιατί αγαπάει τα παιδιά και κάνει τόσες δράσεις για αυτά…
ας τον γνωρίσουμε καλύτερα
Σας καλωσορίζουμε στο Full-Time.gr
Από πού μπορεί να ξεκινήσει κάποιος μαζί σας, από τον συγγραφέα; από τις εκδόσεις;, τις θεατρικές παραγωγές, από τις παραγωγές θεαμάτων γενικά; Πως έγιναν όλα αυτά;
Πολλές φορές απορώ και εγώ ο ίδιος! Δραστηριοποιούμε στο χώρο του θεάματος από το 1998 και μπορώ να πω πλέον πως έχω περάσει από όλες τις μορφές , πλην του κινηματογράφου. Ωστόσο όλα συνδυάζονται μεταξύ τους και θεωρώ πως είναι μια εξέλιξη επαγγελματικής και προσωπικής φύσεως. Δεν είμαι άνθρωπος που αντέχει να λιμνάσει. Δεν αντέχω την σταθερότητα, προτιμώ τα «ποτάμια» και την περιπέτεια
Πιο αγαπάτε περισσότερο;
Οι εκδόσεις είναι το απόλυτο ταίριασμα όλων όσων είμαι και όσων έχω κάνει στην επαγγελματική μου ζωή. Είναι η απόλυτη ολοκλήρωση , η τέλεια ισορροπία. Ποιος λοιπόν δεν αγαπάει την καλύτερη εκδοχή του! Αυτό είναι για εμένα οι εκδόσεις. Το καλύτερο αποτέλεσμα εμπειριών και γνώσεων που είχα μέχρι σήμερα.
Εχετε κάνει πάρα πολλές παραγωγές και για παιδιά, φεστιβάλ θεατρικά; Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τα παιδιά;
Η ανάγκη μου να επαναφέρω στη ζωή μου την ιδέα πως όλα είναι πιθανά. Πως όλα μπορεί να συμβούν αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να φανταστεί. Η ανάγκη μου να ενεργοποιήσω ξανά αυτή την αστείρευτη ώθηση που έχουμε ως παιδιά, να ανακαλύψουμε τον κόσμο.
Αυτό τον καιρό παίζεται και η Ψαρόσουπα, στο θέατρο Αλκμήνη, πως ξανά ήρθε μετά από προηγούμενες επαναλήψεις;
Η Ψαρόσουπα όπως φαίνεται είναι ένα κλασικό πια έργο που δεν έχει φύγει ποτέ από την στιγμή που κυκλοφόρησε. Αγαπιέται ήδη από την δεύτερη γενιά και συνεχίζει να συντροφεύει τα μικρά παιδιά. Όσο για το θέατρο, κάθε ανέβασμα του έργου έχει διαφορετική οπτική, δεν επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο. Ωστόσο τα παιδιά που είχαν δει την Ψαρόσουπα στο Ακροπόλ ή στο Χορν για παράδειγμα, πλέον είναι 17-18 ετών που σημαίνει πως το κοινό είναι διαφορετικό αυτή τη φορά.
Αντιλαμβάνονται τα παιδιά το μήνυμα; Την οικολογική καταστροφή; Έχετε ένα feedback ?
Φαίνεται πως καταλαβαίνουν απόλυτα όλα όσα διακυβεύονται στο έργο. Έχουν επιρροές άλλωστε και από το σχολείο αλλά και από τους γονείς τους. Δυστυχώς τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που τα περισσότερα γύρω τους θεωρούνται απειλή και έτσι έχουν μάθει να αντιλαμβάνονται έννοιες τέτοιου τύπου.
Με αφορμή τη νέα παραγωγή «Λες και ήταν χθες» θα θέλαμε να μας δώσετε ένα στίγμα για την παράσταση αυτή.
Το έργο αυτό το έγραψα για την θεατρική ομάδα ΘΕΑ.ΣΥ και έχει να κάνει με το έργο του Σακελάριου και την πεποίθησή του πως επιστρέφουμε στη γη. Εμπνεόμενος από τους Βατράχους του Αριστοφάνη, δημιούργησα μια συνθήκη όπου η γιαγιά της μικρής Μάρθας αποφασίζει να πάει στον παράδεισο με σκοπό να φέρει τον Αλέκο πίσω στη γη για να επιστρέψει το γέλιο. Πρόκειται για μια κωμωδία που προσεγγίζει το χαρακτήρα και το έργο του μεγάλου Αλέκου Σακελάριου.
Αλέκος Σακελλάριος , ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον κινηματόγραφο, και όχι μόνο, έχει γράψει θεατρικά , στίχους βιβλία… τι είναι αυτό που σας αρέσει πιο πολύ από αυτήν την προσωπικότητα;
Με εντυπωσιάζει ο συνδυασμός όλων των προσωπικών του ταλέντων. Ο τρόπος που μπόρεσε να μεταβολήσει αυτό το θεϊκό χάρισμα και να το προσφέρει στο κοινό τόσο απλόχερα !
Τι σας λείπει από εκείνη την εποχή;
Η επικοινωνία των ανθρώπων. Ο τρόπος που αλληλοεπιδρούσαν , που φλέρταραν, που δημιουργούσαν. Είχαν πιο πολύ την αίσθηση του κοινού νου σε αντίθεση με την αίσθηση του εγώ που επικρατεί σήμερα. Η τωρινή εσωτερική απομόνωση οδηγεί σε θλίψη και αποξένωση. Τότε ήταν υπήρχε πιο έντονο το μαζί παρά τις διαφωνίες και την περιορισμένη πληροφορία. Τώρα ξέρουμε περισσότερα και τα κρατάμε για τον εαυτό μας, τώρα είμαστε φαινομενικά πιο ελεύθεροι αλλά κλειδώνουμε διπλά και τριπλά τις φυλακές μας. Τότε το να πας λουλούδια κάτω από το σπίτι μιας κοπέλας ήταν ρομαντισμός, τώρα μπορεί να είναι αφορμή για περιοριστικά μέτρα.
Τι εύχεστε για το μέλλον ;
Να ξανά βρούμε ο ένας τον άλλον.
Πριν κλείσουμε γράψτε την ατάκα που αγαπάτε πιο πολύ από την παράσταση «Λες και ήταν χθες»
«Αυτή η γειτονιά, είναι για όλους μας ένα κλουβί. Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα ήθελε να ζει. Γιατί το όνειρο, είναι μια στιγμή, κι όλες οι άλλες οι στιγμές, απελπισία.»
σας ευχαριστώ Κατερίνα Γρυλλάκη
