Η Ευαγγελία Ανδρεαδάκη μας μιλάει για την ζωή της, την τελευταία της δουλειά, το θέατρο, τον κινηματογράφο που της χάρισε ένα βραβείο, αλλά και τα όνειρα της.
Με αφορμή τη παράσταση το έργο του Μάριους φον Μάγενμπουργκ, «Νάχτλαντ» (Nachtland), θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για το έργο
Χαίρομαι πολύ που συμμετέχω στο Nachtland, ένα πολιτικό έργο, μια πολιτική σάτιρα για την επιτακτική ανάγκη της ιστορικής μνήμης που ίσως μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι πολίτες σήμερα.
Γιατι δεν πρέπει ποτέ να λησμονηθε;i το ναζιστικο παρελθόν της Γερμανίας,αυτό καταθέτει ο συγγραφέας, την αγωνία του για το μέλλον της Ευρώπης, της ίδιας της Δημοκρατίας μας.
Πως νιώσατε από την ώρα που το διαβάσατε μέχρι τώρα που παίζεται , πως το βιώνετε;
Η πρώτη μου ανάγνωση μου άφησε την αίσθηση όπως όταν καθαρίζεις ένα κρεμμύδι.Κάθε διαδοχικο στρώμα αποκαλύπτει μια άλλη πτυχή της πρόσφατης ιστορίας του Β Παγκόσμιου Πολέμου και επηρεάζει με καταλυτικό τρόπο τις ζωές των θεατρικών προσώπων.
Τι σας δυσκόλεψε;
Δεν με δυσκολεψε ακριβώς κάτι, μου έδωσε το έργο αυτό την ευκαιρία να διαβάσω περισσότερο σχετικά με τον Μεσοπόλεμο την άνοδο του Ναζισμού, να δω πολλά ντοκιμαντέρ, μαρτυρίες απογόνων στελεχών του ναζιστικού καθεστώτος. Πολλοι με αυτή την επίγνωση κατέρρευσαν ψυχολογικά, Κάποιοι έχουν πάρει αποστάσεις από την δράση των γονιών ή των παπουδων τους (όπως η Εύα Μαρία ,ο ρόλος ο δικός μου) .
Είναι τόσο πρόσφατα όλα τα γεγονότα ,οι μνήμες, τα τραύματα.
Έχετε έρθει ποτέ αντιμέτωπη με παρόμοιο θέμα; Να δείτε ένα έργο τέχνης ενός ναζί;
Ναι, έχω δεί φωτογραφίες και ντοκιμαντέρ της Λενι Ριφενσταλ για τους Ολυμπιακούς αγώνες το 1936 στο Βερολίνο.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς σας;
Το πιο σημαντικό είναι να απομακρυνθώ όσο μπορώ από τον εαυτό μου, να καταλάβω τι στοιχεία μου δίνει ο συγγραφέας, να γεμίσω τα κενά με την φαντασία μου για να συναντήσω αυτό το άλλο “πρόσωπο “που θα συγκατοίκισω μαζί του για κάποιο διάστημα.
Μα ακόμα πιο σημαντικό είναι με όλα αυτά να μπορώ να αλληλεπιδρώ σε κάθε παράσταση πάνω στην σκηνή με τους αγαπημένους μου συναδέλφους για να πούμε όλοι μαζί μια ιστορία.
Ποιο είδος αγαπατε πιο πολύ , το θέατρο , το σινεμά; Ή τηλεόραση και γιατί;
Δεν έχω κάποιο πιο αγαπημένο, όλοι οι ρόλοι μου ήταν μια διαδικασία εξερεύνησης και εξέλιξης, όλοι είχαν κομμάτια δικά μου την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σε όλους έχω καταβάλει μεγάλη προσπάθεια, όλοι μου έχουν γρατζουνισει την ψυχή και από όλους έχω μάθει κάτι .
Ένας ρόλος που αγαπάτε πιο πολύ;
Μου αρέσει η δουλειά μου παντού, μου αρέσει να δουλεύω εκεί που υπάρχει έμπνευση και ταλέντο.
Πείτε μας για την εξέλιξη που έφερε η ΕΞΕΛΙΞΗ του Περικλή Χούρσογλου, και τι ζήσατε από αυτήν την τόσο ωραία ταινία…
Στην “Εξέλιξη “του Περικλή Χουρσογλου χαίρομαι πολύ που ως πρύτανις! μοιράζομαι την μικρή σκηνή της ορκωμοσίας “του “Νίκου”, με τον Αλέξανδρο Λογοθέτη ,τον Βασίλη Κολοβο, την Ιωάννα Παγιατακη, την Χριστίνα Κοροβιλα.
Ήθελα πολύ να είμαι στην ταινία που το σενάριο εξελισσόταν 10 χρόνια!
Η “Εξέλιξη ” τιμήθηκε επίσης στο Φεστιβάλ Ελληνικών ταινιών στην Νέα Υόρκη που διοργανώνει κάθε χρόνο η Hellenic Film Society U.S.A με το Βραβείο Κοινού .
Είστε από τις λίγες ηθοποιούς στην Ελλάδα, που βραβεύεται στην Αμερική, για την πορεία σας στον κινηματόγραφο!
Ναι, στην Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο,η Ηellenic Film Society U.S.A, με τίμησε με βραβείο lifetime achievement για την συνολική πορεία μου στον κινηματογράφο και είμαι τόσο ευγνώμων για αυτή την τιμή .
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Είναι η ταινία του Αλέξη Αλεξίου “Θάλασσα από Γυαλί” που τώρα ολοκληρώνει την τεχνική της επεξεργασία.
Πείτε μας δύο λόγια για να σας γνωρίσουμε; Που γεννηθήκατε;
Πως ήρθε η υποκριτική στη ζωή σας;
Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Θησείο στη οδό Ασωμάτων, δίπλα σχεδόν από το Θέατρο Αποθήκη που βρίσκομαι φέτος!
Αργότερα πήγαμε στο Πεδίο του Άρεως.
Πως ήρθε η υποκριτική στη ζωή σας;
Στο σχολείο μου, Σχολή Χατζιδάκη,(δεν υπάρχει πια) γράφτηκα στον θεατρικό όμιλο,έπαιξα στις θεατρικές μας παραστάσεις (Βικτωρ ή τα παιδιά στην εξουσία και Αυλή των Θαυμάτων).
Μάλιστα στην Αυλή είχαμε καλεσμένο τον Ιάκωβο Καμπανελλη, έπαιζα την Αννετω. Στο τέλος είπε στην μαμά μου” να την κάνετε ηθοποιο “! Νομίζω ότι όσο κι αν έβλεπα από μικρή και θέατρο και κινηματογράφο με τους γονείς μου, αν δεν είχα αυτή την υπέροχη σχολική εμπειρία της σκηνής και της προετοιμασίας των παραστάσεων μας, δεν θα αποτολμούσα ενω σπούδαζα Δασολογια στο Πανεπιστημίο στην Θεσσαλονίκη να δώσω εξετάσεις στο ΚΘΒΕ.
Παιδικές αναμνήσεις ;
Πρώτα ήταν τα παραμύθια με άγρια ζώα του μπαμπά μου, που γινόντουσαν με παραγγελία.
Δηλαδή να έχει μέσα πολικη αρκούδα, λιοντάρι, παιδί …τα έφτιαχνε μόνος του, παραμυθάς!
Δεν έχω αδέλφια, και από μικρή έμαθα να διαβάζω ,μυθιστορήματα, κομικ,αστεριξ λουκυ λουκ, μικυ μαους, μικρό σερίφη,απ’ολα ,που με έβαζαν σε άλλους κόσμους και με ευχαριστούσε πολύ η ανάγνωση.
Τηλεόραση πήραμε όταν ήμουν στην πέμπτη Γυμνασίου νομίζω…
Και οι βόλτες με το αγαπημένο μου ποδήλατο στις διακοπές του καλοκαιριού στο χωριό στην Κρήτη…
Αγαπημένο βιβλίο;
Τώρα διαβάζω την αυτοβιογραφια του Αλ Πατσίνο ,” Al Pacino Sonny Boy,” απο που ξεκίνησε, πως το θέατρο έγινε ο χώρος της έκφρασης του .Είχα την τύχη να τον δω πριν πολλά χρόνια στο Λονδίνο να παίζει στο American Buffalo,απίθανος!
Δεν μπορώ να πω ότι έχω αγαπημένο βιβλίο γιατί θα αδικήσω όλα τα υπόλοιπα.Ολα μου έχουν δώσει συγκινήσεις, γνώσεις, απόλαυση.
Τι ονειρεύεστε επαγγελματικά , αλλά και προσωπικά;
Αυτό που ονειρεύομαι είναι να συνεχίσω να ενθουσιαζομαι, να θέλω να μαθαίνω και να είμαι ένας χρήσιμος άνθρωπος.
Ονειρεύομαι οι γυοι μου να ακολουθήσουν τα όνειρα τους!
Κλείνοντας γράψτε μια ατάκα από το έργο που σας άρεσε πολύ
Ναι είναι μια ατάκα που την λέω εγώ ως Εύα Μαρία Γκυντερ.
“Ο Χίτλερ είναι πια χαραγμένος στο DNA της Γερμανίας ”
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια που με τόσο θάρρος ο συγγραφέας αναγνωρίζει για την πατρίδα του.
Σας ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις σας!
