Νέοι άνθρωποι συναντιούνται δημιουργούν, και παράγουν έργο, η Παναγιώτα Κερασίνα Κωστάμη, είναι μια νέα ηθοποιός που μαζί με πέντε κορίτσια μας παρουσιάζουν το έργο “Επί Φυλακή” στο Θέατρο Άβατον
Παναγιώτα-Κερασίνα Κωστάμη
Σε καλώς ορίζουμε στην σελίδα μας Full-time.gr
Θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα και να μας μιλήσετε για εσάς, ξεκινάμε με μια φράση την οποία εσείς θα συνεχίζετε και σιγά σιγά θα ξετυλίγεται η δική σας ιστορία
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα φωνές, καθώς ζούσα σε ένα σπίτι με άλλα έξι άτομα. Έχω τέσσερα αδέρφια και είμαι η μικρότερη της οικογένειας. Ακόμα και σήμερα με φωνάζουν «το μικρό».
Οι άνθρωποι που με στιγμάτισαν ήταν κάποιοι δάσκαλοί μου στη δραματική σχολή, ιδιαίτερα η Κάτια Γέρου, την προσέγγιση της οποίας ακολουθώ πάντα όταν αναλύω ένα ρόλο. Τα βιβλία, οι μουσικές και οι ταινίες που μας πρότεινε με συντροφεύουν ακόμα.
Έγινα ηθοποιός, γιατί από μικρή μου άρεσε να διηγούμαι ιστορίες στις οποίες κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει πού τελειώνει η αλήθεια και αρχίζει η φαντασία.
Αυτό που με έλκει στο χώρο του θεάτρου και της υποκριτικής είναι οι διάφοροι κόσμοι που μπορείς να δημιουργήσεις παίζοντας.
Ποιες είναι οι δυσκολίες του ηθοποιού; Όσο μαγική είναι η στιγμή που ανάβουν τα φώτα και ο ηθοποιός ερμηνεύει ένα ρόλο, τόσο μακριά και επίπονη είναι η διαδρομή που τον οδηγεί εκεί. Και δε μιλάω για την προετοιμασία του ρόλου, γιατί αυτή είναι εξίσου δημιουργική και όμορφη, αλλά για τη δυσκολία να του δοθεί έστω και η ευκαιρία να δοκιμαστεί σε κάτι, πόσο μάλλον να καταφέρει να ζήσει από αυτό.
Μιλήστε μας για το έργο σας «Επί Φυλακή». Το έργο ξεκινά όταν πέντε γυναίκες ενημερώνονται πως πάσχουν από έναν μεταδοτικό ιό και απομονώνονται για λόγους ασφάλειας και θεραπείας. Στον αινιγματικό ρόλο της γιατρού έχουμε μια φωνή-σκιά που στήνει σιγά σιγά το σκηνικό στο οποίο αυτές πρέπει να ζήσουν. Ένα παιχνίδι λέξεων θα βοηθήσει να ξεδιπλώσουν σιγά σιγά το νήμα της ιστορίας. Ο κίνδυνος όμως να συνηθίσουν την όμορφη φυλακή τους γίνεται όλο και μεγαλύτερος.
Γιατί επιλέξατε αυτό το τίτλο; Λόγω της διττής σημασίας της φράσης. Από τη μία σηματοδοτεί τον εγκλεισμό τους και από την άλλη την επαγρύπνηση, την ετοιμότητα στην οποία οφείλουν να βρίσκονται. Αποτελεί και φράση που λέει η Νίκη (ο ρόλος που υποδύομαι) στο έργο.
Πώς προέκυψε ο Καμύ και όχι κάποιος άλλος συγγραφέας; Ο Καμύ, αν και έφυγε τόσο νέος, πρόλαβε να μιλήσει διεξοδικά για θέματα που νομίζω αποτελούν τα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου. Μίλησε για ελευθερία, δικαιοσύνη, ηθική, αλληλεγγύη. Ήταν επομένως η αφορμή για πολλές εποικοδομητικές συζητήσεις μέσα στην ομάδα αλλά και με φίλους. Από όλους αυτούς τους προβληματισμούς προέκυψε το έργο μας.
Μέσα από το ρόλο σας διαπιστώνει κανείς ότι μόνο με τις ωραίες εμπειρίες μπορεί να επιβιώσει κάποιος, ισχύει; Η Νίκη είναι ένας παθιασμένος άνθρωπος που ζει και ερωτεύεται δυνατά. Αγαπάει τη φύση, τον ήλιο του μεσημεριού, αγαπάει τον άνθρωπο. Για να τα διατηρήσει όλα αυτά, δεν παύει στιγμή να αγωνίζεται και θα το έκανε κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Δεν είναι λοιπόν μόνο οι ωραίες εμπειρίες που την κάνουν να επιβιώνει, είναι το νόημα που δίνει σε όλες τις εμπειρίες.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας έργο; Διαβάζω συνέχεια έργα, πιο πολύ λογοτεχνία. Προτιμώ να αναφέρω κάποιους αγαπημένους συγγραφείς. Έρμαν Έσσε, Μίλαν Κούντερα, Τζώρτζ Όργουελ.
Κλείστε με μια φράση από το έργο που σας έμεινε; «Σίγουρα δε μπορώ να εγγυηθώ για το αποτέλεσμα. Όμως αυτή την ανάγκη για δράση τη νιώθω τόσο έντονη που δε μπορώ να την ησυχάσω σκεπτόμενη ότι ίσως να μην πετύχει.»
Μια ευχή για το νέο έτος: Περισσότερο γέλιο, ηχηρό γέλιο.
