Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το 2020 , με μια λέξη ή με πολλές …
Καταρχάς να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση που μου κάνατε.
Η αλήθεια είναι ότι έχουν γίνει τόσα πολλά, που είναι δύσκολο να απαντήσεις με μόνο μία λέξη για το 2020 και θα τολμήσω να πω σε ένα μεγάλο μέρος του και το 21 στο πως θα εξελιχθεί, αλλά θα προσπαθήσω. Θα έλεγα λοιπόν το 2020 ήταν “τρομοκρατικό”.
Πως νιώθετε μετά από ένα περίπου χρόνο περιορισμού;
Το θέμα είναι ότι δεν θα είναι απλά ένας χρόνος, γιατί συνεχίζουμε τον περιορισμό και τον συνεχίζουμε με παραλογισμό, ασάφειες και παραπληροφόρηση…μια μέρα έτσι μια μέρα αλλιώς. Αυτό που νιώθω είναι εγκλωβισμένος, γιατί μας έχουν δημιουργήσει ανασφάλειες σε πολλά επίπεδα της ζωής μας, οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, μπορώ να λέω ώρες για αυτά. Εκτός ότι δεν ξέρουμε ποσο θα τραβήξει όλο αυτό, νιώθουμε και ανήμποροι στο να κάνουμε το οτιδήποτε.
Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν έκλεισαν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές;
Το περιμέναμε…καταρχάς να σας πω ότι ζω πλέον στο εξωτερικό και θα σας απαντήσω σα να απαντώ ζώντας και στην Ελλάδα γιατί εκτός οτι επικρατούν οι ίδιες συνθήκες με την Γερμανία, συνομιλώ με πολλούς συναδέλφους από Ελλάδα, οπότε βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος.
Ήταν λοιπόν αναμενόμενο αλλά όσο και να το περιμένεις δεν πιστεύεις ότι μπορεί να φτάσει εκεί. Ποιος θα πίστευε τον οποιονδήποτε που θα μας έλεγε, ξέρετε το 2020 και 21 όλα θα κλείσουν, θα λέγαμε είσαι θεοτρελος …κι’ όμως έκλεισαν. Η πρώτη δική μου αντίδραση ήταν υπερβολικά στενάχωρη γιατί έκλεισαν δυο εβδομάδες πριν την θεατρική πρεμιέρα με την ερασιτεχνική μου ομάδα “Suspense” και το έργο “Λυσιστράτη” μετά από 1.5+ χρόνο προβών, οπότε καταλαβαίνετε ότι ήταν ένα σοκ για εμένα και την ομάδα μου.
Ποια ήταν τα πρώτα δημιουργικά βήματα που έγιναν, μετά το εγκλεισμό; Με τι καταπιαστήκατε;
Η αλήθεια είναι οτι άργησα λίγο να καταπιαστώ με το οτιδήποτε γιατί δεν περίμενα ότι θα τραβήξει τόσο, έλεγα ότι μπορα είναι θα περάσει γρήγορα. Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω τα μαθήματα διαδικτυακά οχι τόσο για το δημιουργικό κομμάτι, όσο για το ψυχολογικό αλλά δε μας βγήκε. Στην συνέχεια μετά το πρώτο μεγάλο λοκντάουν, μας επιτραπεί ένας μικρός αριθμός ατόμων για πρόβα με μάσκες, αλλά δεν το εφάρμοσα γιατί δεν μου άρεσε η ιδέα να βλέπω μάσκες κάνοντας θέατρο, ήταν “απρόσωπο”, οπότε αρκέστηκα στο να γράφω στίχους για τραγούδια και για μικρά σκετσάκια για χιουμοριστικά βίντεο, σατιρίζοντας όλα όσα γίνονται αυτή τη στιγμή και πιστέψτε με είναι πολλά.
Ήταν μια νέα αρχή ; ή μια λύση για να ξεφύγετε από τον πρωτόγνωρο αυτό γεγονός;
Ηταν ένα σύνολο… μια αρχή για να βγάλω στην επιφάνεια και να ξετυλίξω κι’ άλλες πτυχές των καλλιτεχνικών μου ανησυχιών, εκτός της ηθοποιίας και της σκηνοθεσίας και συνάμα μια κραυγή απόγνωσης και διαμαρτυρίας προς τα έξω για όσα περάσαμε και συνεχίζουμε να περνάμε.
Μέσα σε αυτήν την περίοδο πιστεύετε ότι έγινε ένα ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στον εσωτερικό σας κόσμο;
Οχι δεν πιστεύω εξ’ ολοκλήρου κάτι τέτοιο, μερικώς ναι.. εγώ θα έλεγα καλύτερα ότι έγινε μια αναδιάρθρωση, προσώπων, καταστάσεων, αποφάσεων και επιλογών.
Ή πολιτεία, από ότι φαίνεται δεν ήταν επαρκής για να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τι πιστεύετε ότι φταίει; Ή πολιτεία μόνο, ή σε συνδυασμό με τον καλλιτεχνικό χώρο φάνηκε μια γενικότερη ανεπάρκεια? Πως το αντιλαμβάνεστε μετά από 10 μήνες;
Η πολιτεία είχε και θα έχει τον πρώτο λόγο στην ανεπάρκεια γιατί ενεργεί κατά το δοκούν.
Δεν ρωτήθηκε ποτέ ο καλλιτεχνικός χώρος για τις αποφάσεις που πάρθηκαν, πάρθηκαν ελέω οποιονδήποτε αποτελεσμάτων εις βάρος οχι μονο του καλλιτεχνικού κλάδου αλλά όλης της χώρας και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ και ακόμα μετά από 10 μήνες βλέπουμε ότι δεν έχουν αντίκρισμα ό,τι έκαναν και δείχνουν ότι δεν ξέρουν που βαδίζουν.
Από εδώ και έπειτα τι θα θέλατε να διορθώσετε και τι να αλλάξει άρδην;
(επαγγελματικά)
Για να διορθώσω δύσκολο, δεν μπορεί να ανακτηθεί ότι χάθηκε ούτε μπορώ να κάνω μαθήματα ουσίας και θέατρο μόνο online ειδικά από τη στιγμή που όλα συνεχίζουν να είναι στον αέρα. Θα ήθελα να αλλάξει άρδην να ανοίξουν ξανά όλα ή να είναι πιο ευέλικτα, δεν μπορεί να λέμε τα θέατρα είναι κλειστά άλλα τα σουπερμάρκετ ανοιχτά και αυτο είναι το πιο απλό παράδειγμα της παράνοιας που υπάρχει στο τι είναι κλειστό και τι ανοιχτό... δεν μπορεί να απαγορεύεται στο ταξί να μπουν περισσότερα από ένα άτομο και να γίνεται ρεβεγιόν στα κανάλια στην αλλαγή του χρόνου με 30.. κάπου πρέπει να υπάρχει μια δίκαιη ισορροπία.
Για τις online παραστάσεις τι έχετε να πείτε;
Είναι μια προσπάθεια να δείξουμε τη δουλειά μας προς τα έξω και να κρατηθούμε λίγο οικονομικά, αλλά δεν μπορεί να γίνει εσαεί και κανόνας. Το θέατρο δεν είναι τηλεόραση..ειναι ζωή… είναι ανταλλαγή ματιών, ανάσας, θερμότητας, είναι ψυχοθεραπεία, είναι δημιουργία, είναι ότι δεν μπορεί να είναι μια οθόνη…δεν μπορω να σκεφτώ παράσταση χωρίς γέλια και κλάματα, χωρίς αντιδράσεις, χωρίς χειροκρότημα, στο τέλος θα καταλήξουμε να τα κάνουμε όλα home office..όλα μέσα από ένα δωμάτιο…χανόμαστε σαν άνθρωποι, δεν τολμώ να σκεφτώ οτι μπορεί να καταλήξουμε έτσι..
Πως φαντάζεστε τη νέα χρονιά
Με όνειρα…και φαντασία.. θα πλάσω τη δική μου πραγματικότητα αν δεν μας το επιτρέψουν
Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά).
Τα πετάω σχεδόν όλα και δεν θα κρατήσω σχεδόν τίποτα, ούτε στις ανθρώπινες σχέσεις, ούτε στα σχέδια, ούτε στα συναισθήματα γιατί όλα αυτά που ξανασκεφτήκαμε και δώσαμε βάση στο οτι έχουν σημασία θα έπρεπε και θα πρέπει να υπάρχουν στην καθημερινότητα μας και όχι με αφορμή μια πανδημία και ένα λοκντάουν.
Ποιος είναι ο τίτλος (έργου ή τραγουδιού) που θα θέλατε να αφιερώσετε σήμερα;
Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος.
