Jerome Kaluta
Μια συνέντευξη για το Full-time.gr
Καλώς ορίσατε στο full-time.gr
Μετά από μια μεγάλη παύση αναζητήσαμε τους ανθρώπους που πάντα επικοινωνούσαμε και θέλουμε να μάθουμε που βρίσκονται όλη αυτήν την περίοδο.
Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το 2020 , με μια λέξη ή με πολλές …
-Ένα διάλειμμα από την κανονική ζωή μεγαλύτερο από αυτό που χρειαζόμαστε και θέλαμε.
Πως νιώθετε μετά από ένα περίπου χρόνο περιορισμού;
-Αισθάνομαι πως ζω τη μέρα της Μαρμότας αλλά ταυτόχρονα ανακαλύπτω πολλά για τον εαυτό μου και τον κόσμο. Έχω την αίσθηση ότι βλέπω ένα κακό όνειρο και ότι παίζω σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας αλλά έχω την ευκαιρία να επεξεργαστώ και ν΄ αξιολογήσω καλύτερα πράγματα και καταστάσεις. Κοινώς μια σύγχυση.
Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν έκλεισαν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές;
-Ένιωσα έκπληξη και ένα μούδιασμα γιατί δεν καταλάβαινα τι γινόταν και για πόσο θα διαρκούσε. Δεν έκλεισαν μόνο τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές αλλά μια ολόκληρη κοινωνία , όλος ο πλανήτης.
Ποια ήταν τα πρώτα δημιουργικά βήματα που έγιναν, μετά το εγκλεισμό; Με τι καταπιαστήκατε;
Στις 10 Απριλίου κυκλοφόρησε ο δίσκος μου “Afrogreco” , επισπεύσαμε τις όποιες διορθωτικές διαδικασίες και έδωσα τα τραγούδια στον κόσμο την εποχή που δοκιμαζόταν και που έβρισκε καταφύγιο στις τέχνες.
‘Εγραψα καινούργια τραγούδια και προσπάθησα να φανταστώ το μέλλον το οποίο θα είχε μουσική , σινεμά και θέατρο αλλά ίσως κι άλλα πράγματα!
Ήταν μια νέα αρχή ; ή μια λύση για να ξεφύγετε από τον πρωτόγνωρο αυτό γεγονός;
Πάντα κάνουμε μια νέα αρχή! Με την κυκλοφορία του δίσκου μου έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος και άνοιξε ένας άλλος ο οποίος θα έχει καινούργια τραγούδια και άλλα projects.΄Ενα από αυτά είναι το διαδικτυακό μας μαγαζί το shop.Afrogreco.com που δημιουργήθηκε και έκανε την εμφάνισή του λίγο πριν φύγει το 2020 . Η μουσική συναντά τη μόδα και το Afrogreco προτείνει μια καινούργια κουλτούρα , αυτή που είναι αποτέλεσμα ένωσης διαφορετικών στοιχείων και πολιτισμών .
Μέσα σε αυτήν την περίοδο πιστεύετε ότι έγινε ένα ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στον εσωτερικό σας κόσμο;
-Κάθε κρίση οδηγεί σε ξεκαθαρίσματα και η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο χρόνο άλλαξαν πολλά. Άλλαξε η ζωή μας ,ο τρόπος που την αντιμετωπίζουμε και το πώς βλέπουμε τους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως το φτέρνισμα και ο βήχας δεν θα είναι ποτέ πια αθώα ή σημάδια ελαφρού κρυολογήματος, θα σημαίνουν πλέον και κάτι άλλο αρνητικό.
Αναπόφευκτα έγινε ξεκαθάρισμα στο μέσα μας είτε θετικό είτε αρνητικό. Δεν μπορούμε να συναντηθούμε με κόσμο και αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τι και ποιος μας λείπει και τι είναι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε. Επαγγελματικά υπήρξε ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα και ένα μεγάλο άδειασμα προς τους εργαζόμενους της τέχνης αλλά πιστεύω πως η ανάγκη των ανθρώπων να κάνουν τη δουλειά τους και να είναι ενεργοί πάντα θα υπερισχύει.
Η πολιτεία, από ότι φαίνεται δεν ήταν επαρκής για να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η πολιτεία μόνο, ή σε συνδυασμό με τον καλλιτεχνικό χώρο φάνηκε μια γενικότερη ανεπάρκεια? Πως το αντιλαμβάνεστε μετά από 10 μήνες;
-Η υπόθεση είναι πρωτόγνωρη για όλο τον κόσμο, δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει κάποια χώρα που είχε προετοιμαστεί γι’ αυτό το ενδεχόμενο, όλοι αιφνιδιάστηκαν και όλοι είχαν απώλειες. Σίγουρα αυτοί που είχαν περισσότερους γιατρούς μπορούσαν να βρουν περισσότερες λύσεις , εδώ είναι γνωστό πως από τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν αποφάσεις σ’ επίπεδο πολιτείας να είναι πιο λίγοι οι γιατροί και αυτό αναπόφευκτα θα το βρίσκαμε μπροστά μας.
Μετά από 10 μήνες και σε ότι αφορά τον καλλιτεχνικό χώρο καταλήγω σε δύο συμπεράσματα . Η τέχνη και όσοι εργάζονται γι’ αυτήν δεν ανήκουν στις προτεραιότητες και αυτό εντοπίζεται τόσο στα μηδαμινά αντανακλαστικά που υπήρξαν για να καλυφθούν οι εργαζόμενοι από την στιγμή που σταμάτησαν να δουλεύουν και επίσης στο γεγονός ότι δεν υπήρξε ένα πλάνο που ν’ αφορά το κομμάτι του πολιτισμού και να δίνει την εντύπωση ότι έχει δημιουργηθεί από κάποιον που ενδιαφέρεται. Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι έρχεται στην επιφάνεια η χρόνια παθογένεια που έχουν οι δουλειές της τέχνης γιατί στη συνείδηση των πολλών δεν αντιμετωπίζονται σαν εργασίες από τις οποίες ζουν οικογένειες αλλά σαν χόμπι και καπρίτσια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην πολλοί να μην ασφαλίζονται και να μην μπορούν να έχουν πρόσβαση σε βασικές παροχές που πρέπει να έχει ένας εργαζόμενος. Εχει φτάσει η ώρα να διορθωθεί αυτό και οι εργαζόμενοι σε θέατρα, μουσικές σκηνές ,μπαρ ,κλαμπ να αντιμετωπιστούν σαν εργαζόμενοι με τα αντίστοιχα δικαιώματα και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις.
Από εδώ και έπειτα τι θα θέλατε να διορθώσετε και τι να αλλάξει άρδην; (επαγγελματικά)
-Πιστεύω πως πρέπει να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και τα σωματεία να γίνουν πιο ισχυρά για να μπορούν να προστατεύουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η αλήθεια είναι πως δεν θ’ αλλάξουν πολλά αν δεν «μολυνθούμε» από τον ιό της αλληλεγγύης …Από τα παλιά τα χρόνια βλέπουμε πως την επανάσταση την ξεκινούσαν οι πεινασμένοι αλλά τον κόσμο τον άλλαζαν οι χορτάτοι. Επιμένω πως όλοι μαζί θα βελτιώσουμε την κατάσταση, μόνος κανείς δεν καταφέρνει τιποτα.
Για τις online παραστάσεις τι έχετε να πείτε;
-Είναι μια πραγματικότητα καινούργια , που μέχρι τώρα βλέπαμε παραστάσεις που ήταν σε αρχειακό υλικό , παραστάσεις που είχαν παιχτεί παλιότερα και δεν είχαμε προλάβει να τις δούμε. Τώρα η κατάσταση επέβαλε αυτό και στη δημιουργία παραστάσεων συνυπολογίστηκε και η online διάθεσή τους. Θετικό για όσους θέλουν και δεν μπορούν να δουν θέατρο επειδή κλεισμένοι στο σπίτι, το βλέπω σαν κάτι προσωρινό και εύχομαι να μην είναι μια νέα πραγματικότητα γιατί το θέατρο και οι συναυλίες είναι οι άνθρωποι …αυτοί που παίζουν και αυτοί που πήγαν να τους δουν.
Πως φαντάζεστε τη νέα χρονιά;
-Φαντάζομαι μια πολύχρωμη και δημιουργική χρονιά με καινούργια τραγούδια και σχέδια ,με πολλά μωρά και τους ανθρώπους ανακουφισμένους να μπορούν πλέον ν’ αγκαλιαστούν χωρίς φόβο. Περιμένω ένα μεγάλο boom όπου θα επιστρέψουν η τέχνη και η ανθρωπιά!
Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά)
-Πιστεύω πως το μεγαλύτερο μάθημα που έμαθα ήταν να είμαι παρών. Σκέφτομαι το αύριο, θυμάμαι το χτες σ’ επίπεδο λαθών ή πραγμάτων που δεν έκανα αλλά έμαθα να ζω στο τώρα και να δίνω στη στιγμή την πραγματική της αξία , γιατί απ’ όλα αυτά μόνο το παρόν υπάρχει , τα υπόλοιπα πέρασαν ή έπονται.
Ποιος είναι ο τίτλος (έργου ή τραγουδιού) που θα θέλατε να αφιερώσετε σήμερα;
- Rail on.
Θα το βρείτε στο album Afrogreco , είναι διασκευή του μεγάλου Papa Wemba και τραγουδάμε με την υπέροχη Κατερίνα Πολέμη. ‘Οτι και να συμβαίνει μην ξεχνάτε να κυλάτε διότι είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσετε.
