Καλώς ορίσατε στο full-time.gr, Καλή χρονιά!
Μετά από μια μεγάλη παύση αναζητήσαμε τους ανθρώπους που πάντα επικοινωνούσαμε και θέλουμε να μάθουμε που βρίσκονται όλη αυτήν την περίοδο.
Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το 2020 , με μια λέξη ή με πολλές …
Αντίο…
Πως νιώθετε μετά από ένα περίπου χρόνο περιορισμού;
Μία διαφορετική χρονιά… περιορισμός… δύσκολη λέξη και συνάμα αναπόφευκτη για την προστασία μας. Η αλήθεια είναι ότι την εκμεταλλεύτηκα όσο μπορούσα για εμένα, για το σπίτι μου… τακτοποιήσεις, ξεκαθαρίσματα, διάβασμα, μουσικές, αυτό-βελτίωση σε πολλά επίπεδα. Όμως η ανθρώπινη επαφή, οι αγκαλιές, οι συνάξεις με τους φίλους, μου έλειψαν και μου λείπουν πολύ. Εύχομαι γρήγορα να φύγει η οθόνη και τη θέση της να πάρει η ζωντανή ανθρώπινη μορφή. Το πως ένοιωσα είναι δύσκολο να το περιγράψω με μία λέξη. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο περιορισμός με έφερε αντιμέτωπο με πληθώρα συναισθημάτων… αγωνία, έγνοια για το συνάνθρωπο που κινδυνεύει, μοναξιά, συγκίνηση, λύπη που δε μπορώ να επιστρέψω στη δουλειά μου και να βρεθώ με την οικογένειά μου και τους φίλους μου, άγχος, χαρά ανακάλυψης, ευγνωμοσύνη για την περίοδο που είχα το χρόνο να «βουτήξω» στα βιβλία που με περίμεναν, ανυπομονησία για το μετά…
Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν έκλεισαν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές;
Αγωνία. Από τη μία η προστασία και από την άλλη η επιβίωση. Λεπτή γραμμή ανάμεσά τους. Πιστεύω όμως ότι αν ήθελαν εκείνοι που χαράζουν την πορεία, θα μπορούσαν να βρουν τους κατάλληλους τρόπους, μέσα από τους οποίους να μη χαθούν οι έντονοι παλμοί της καρδιάς μέσα από τη συμμετοχή σε ένα ζωντανό θέαμα… Δεν υπάρχει “δε μπορώ”, “δε θέλω” υπάρχει.
Ποια ήταν τα πρώτα δημιουργικά βήματα που έγιναν, μετά το εγκλεισμό; Με τι καταπιαστήκατε;
Ο εγκλεισμός συνεχίζεται… Όπως ανέφερα και πριν μου έδωσε το χώρο και το χρόνο για να διαβάσω. Λατρεύω το διάβασμα, όμως ο ελεύθερος χρόνος πριν τον εγκλεισμό, δεν ήταν τόσος όσος θα ήθελα για να πάρω ένα βιβλίο και να το απολαύσω. Επίσης πολύ περπάτημα και παρατήρηση. Με βοηθά να χαλαρώνω, παρόλο που η καρδιά πάλλεται, και να παρατηρώ τους ανθρώπους, με όμορφα ακούσματα στα αυτιά μου. Α! Και μυήθηκα στην τέχνη της μαγειρικής 😊
Ήταν μια νέα αρχή ; ή μια λύση για να ξεφύγετε από τον πρωτόγνωρο αυτό γεγονός;
Άνοιξαν κι άλλοι δρόμοι, που δεν τους έβλεπα πριν….
Μέσα σε αυτήν την περίοδο πιστεύετε ότι έγινε ένα ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στον εσωτερικό σας κόσμο;
Είχα πολλές ήρεμες και γαλήνιες στιγμές στο χώρο μου, που μου έδωσαν την ευκαιρία να βάλω σε τάξη ορισμένες σκέψεις.
Η πολιτεία, από ότι φαίνεται δεν ήταν επαρκής για να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η πολιτεία μόνο, ή σε συνδυασμό με τον καλλιτεχνικό χώρο φάνηκε μια γενικότερη ανεπάρκεια? Πως το αντιλαμβάνεστε μετά από 10 μήνες;
Γιατί σε μία πτήση διάρκειας 1,5 ώρας ένα αεροπλάνο μπορεί να πετάξει με πλήρη πληρότητα θέσεων και μία παράσταση διάρκειας 1,5 ώρας σε ένα θέατρο δε μπορεί να παρουσιαστεί; Και στις δύο περιπτώσεις πάντα με την αντίστοιχη τήρηση μέτρων προφύλαξης και πρόληψης από τον ιό. Γιατί….?
Όπως σας ανέφερα και παραπάνω δεν υπάρχει “δε μπορώ”, “δε θέλω” υπάρχει. Και είναι πραγματικά κρίμα για όλους. Πάντα ο πολιτισμός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, στη χώρα που γεννήθηκε… στη χώρα που γεννήθηκε… Τον υμνούμε όποτε μας συμφέρει και τον ξεχνάμε όποτε δε μας συμφέρει.
Από εδώ και έπειτα τι θα θέλατε να διορθώσετε και τι να αλλάξει άρδην; (επαγγελματικά)
Πιστεύω ότι κάθε δυσκολία, πρέπει να τη βλέπουμε ως πρόκληση. Πρόκληση για εμάς, πρόκληση για την κοινωνία, πρόκληση για το καλύτερο. Οι δυσκολίες, μας κάνουν καλύτερους. Θέλω να έρθει σύντομα ο καιρός που θα βγαίνουμε χωρίς περιορισμούς, χωρίς sms, χωρίς πρόστιμα για το ότι είμαστε ακόμη έξω, χωρίς αποστάσεις. Να «ανοίξουν τα σύνορα» ανάμεσά μας, που τώρα είναι κλειστά.
Δε θα άλλαζα και δε θα διόρθωνα κάτι… πιστεύω στην ελεύθερη έκφραση μέσα από τις τέχνες, στον πλουραλισμό. Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι οι διορθώσεις και οι αλλαγές έρχονται την κατάλληλη χρονική στιγμή… ξέρουν αυτές!
Για τις online παραστάσεις τι έχετε να πείτε;
Ήταν μια ανάγκη για να μη λείψει το θέατρο ή καλύτερα να μη λείψει η παρουσίαση της θεατρικής παράστασης. Όμως δεν είναι θέατρο. Το θέατρο είναι ζωντανό και όχι τηλεοπτικό, όχι κινηματογραφικό. Είναι ανάσες μεταξύ ηθοποιών και θεατών. Αυτές τις ανάσες περιμένουμε πως και πως…
Πως φαντάζεστε τη νέα χρονιά;
Μεταβατική…. Από την απόσταση στην αγκαλιά και από την οθόνη στη συνάντηση των βλεμμάτων. Τη βλέπω με μεγάλη αισιοδοξία και πιστεύω ότι μέσα σε αυτή, κάποια στιγμή, θα ζήσουμε ένα όμορφο πανηγύρι…
Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά)
Κρατώ το ότι οφείλουμε να βρίσκουμε χρόνο για τον εαυτό μας και να μη μας παρασύρουν οι τρελοί μας ρυθμοί. Είναι μεγαλειώδες να αράζεις στον καναπέ με ένα βιβλίο ή ακούγοντας μία μουσική, να περπατάς μέσα σε ένα πάρκο και να ανασαίνεις, να κοιτάς τη θάλασσα και να την ακούς. Και τίποτε να μην κάνεις κι αυτό έχει την αξία του. Φτάνει να το θες. Αξίζει λοιπόν να τον βρίσκουμε αυτό το χρόνο.
Πετάω τη ρουτίνα. Πετάω το «δε μπορώ».
Ποιος είναι ο τίτλος (έργου ή τραγουδιού) που θα θέλατε να αφιερώσετε σήμερα;
“Ξέρω που πάω” Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης, Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
