Καλώς ορίζουμε το Νίκο Δερτιλή. Ένα νέο ηθοποιό γεμάτο όνειρα και πίστη ότι το θέατρο μας κάνει καλύτερους.
Επίσης μας μιλάει για την παράσταση Μήδεια και το ρόλο του
(Η ΜΗΔΕΙΑ του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά, μετάφραση Γιώργου Χειμωνά στο Θέατρο ΜΠΑΓΚΕΙΟΝ, στην πλατεία Ομονοίας, επανέρχεται στον ίδιο χώρο από τις 23 Σεπτέμβρη.)
Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Που μεγαλώσατε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα, σε μια πολύτεκνη πολυμελή οικογένεια με άλλα 4 αδέρφια και που εγώ ήμουν ο μικρότερος. Μια οικογένεια πολλή δεμένη και αγαπημένη μέχρι και τώρα. Σήμερα ζω στην Αθήνα, έχω χάσει τους γονείς μου, έχω πολλά ανίψια, μια υπέροχη βαπτιστήρα και πολλούς καλούς φίλους σε όλη την Ελλάδα.
Πως ήταν τα παιδικά και μαθητικά σας χρόνια;
Μεγάλωσα σε μια φτωχική και όμορφη γειτονιά με πλακόστρωτα, αυλές, λουλούδια και χώματα. Κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές και όλοι ήξεραν τα «πάντα» για όλους. Σαν την αυλή των θαυμάτων του Καμπανέλλη. Από την εφηβεία και έπειτα τα πράγματα αγρίεψαν με μουσική rock και punk, συναυλίες, πορείες, και μια έντονη αντίδραση-επανάσταση προς κάθε κατεύθυνση. Οργισμένα νιάτα. Στο σχολείο έξυπνος αλλά αρκετά ζωηρός. Δύσκολα οι δάσκαλοι κέρδιζαν την προσοχή μου. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο το κατάφερναν πάντα οι καθηγητές των μαθηματικών της φυσικής και της χημείας. Αυτά ήταν και τα μαθήματα στα οποία ήμουν καλύτερος. Έπαιζα κιθάρα και μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω.
Πως ήρθε το θέατρο στη ζωή σας;
Στο σχολείο επειδή ήμουν ζωηρός δε μου έδιναν ρόλους κ το είχα Απωθημένο, Έτσι στην πρώτη γυμνασίου σε μια κατασκήνωση, μου πρότειναν να κάνω τη γυναίκα του Χαραλάμπη. Βάφτηκα, στολίστηκα, έβαλα το φόρεμα μου και μάγεψα τα πλήθη χαχα.
Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή ;
Σε μια παιδική παράσταση που λεγόταν « Τζέλα Λέλα κόρνας και ο Κλεομένης». Έκανα έναν αστυνόμο που έκανε μπουλινγκ σε μικρά παιδιά. Παίξαμε μία παράσταση για το σώμα της αστυνομίας.Ήρθαν λοιπόν οι μπαμπάδες αστυνομικοί με τα παιδιά τους και στη μέση της παράστασης, όλοι οι αστυνομικοί είχαν φύγει έξαλλοι από την αίθουσα, ενώ τα παιδιά τους, στις μπροστινές θέσεις πανηγύριζαν σαν τρέλα από χαρά με αυτό που έβλεπαν.
Ποια πρόσωπα σας επηρέασαν στη ζωή σας;
Παρά πολλά πρόσωπα. Τα σημαντικότερα είναι οι γονείς μου, ένας γέροντας στο άγιο Όρος όπου έκατσα πολύ καιρό και κάποιοι δάσκαλοι.
Μιλήστε μας για την παράσταση Μήδεια, και τον ρόλο σας.
Η Μήδεια είναι από τις παραστάσεις που θα μου μείνουν, τόσο για το έργο σαν έργο, αλλά τόσο και για τον τρόπο που το προσέγγισε ο σκηνοθέτης και φόλος μας Δημήτρης. Είναι εμπειρία ζωής να αναμετριέσαι με ένα τέτοιο έργο και πραγματικά παίξαμε αυτό το έργο, πριν από 3 χρόνια και ακόμα ανακαλύπτω πράγματα και έχω την ίδια όρεξη, που είχα στην αρχή. Ο ρόλος μου είναι τριπλός, Κρέων, Αιγέας και χορός. Ένας χορός, που είμαστε άντρες και συμβολικά μπαίνουμε στο ρόλο των γυναικών σε στιγμές, ένα πολύ ενδιαφέρον εύρημα του σκηνοθέτη. Επί σκηνής με κάποια ένδυση μεταμορφώνομαι σε Κρέοντας και έπειτα σε Αιγέας. Δύο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι αλλά με κοινό τους βασικό Χαρακτηριστικό την εξουσία. Είναι και οι δύο βασιλιάδες. Το ότι μεταμορφώνομαι συνέχεια πάνω στη σκηνή απαιτεί χειρουργική ακρίβεια αλλά είναι μεγάλη πρόκληση και κάτι μαγικόγια έναν ηθοποιό.
Υπήρξαν και τιμητικές διακρίσεις, πως έγινε αυτό; Και τι εισπράξατε εσείς;
Όλα έγιναν από στόμα σε στόμα. Η παράσταση δημιουργήθηκε μέσα από πολλές δυσκολίες και το μόνο μας όπλο, ήταν το μεράκι και η πίστη ότι υπηρετούμε ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό όραμα, αυτό που είχε οραματιστεί ο Δημήτρης Γεωργαλάς, σκηνοθέτης μας και που το αγαπήσαμε όλοι οι συντελεστές. Εισπράξαμε μεγάλη αποδοχή από το κοινό και από πολλούς συναδέλφους. Κόσμος ερχόταν να το δει ξανά. Υπήρχαν άνθρωποι που μας έλεγαν πως… είναι ότι πιο όμορφο έχουμε δει ποτέ. Αυτό που σκεφτόμουν είναι πως υπερβάλουν, αλλά για να στο λένε αυτό, και ας υπερβάλουν, σίγουρα όμως κάπως τους άγγιξε πολύ.
Πιστεύετε ότι υπάρχουν «Μήδειες» στην εποχή μας;
Αν Μήδεια θεωρούμε σήμερα όποια μάνα σκοτώσει τα παιδιά της, ασφαλώς και έχουμε ακούσει τέτοια κατά καιρούς ανά τον κόσμο, σπάνια αλλά έχουν υπάρξει. Η Μήδεια όμως είναι μυθικό πρόσωπο, άρα σύμβολο. Αν τρέξουμε να δούμε και να μελετήσουμε τι συμβολίζει η Μηδεια και τι ήθελε να πει ο Ευριπιδης με αυτήν τη γυναίκα στο έργο του, τότε θα δούμε πως υπάρχουν ακόμα περισσότερες.
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;
Θέατρο σημαίνει να δημιουργούμε κόσμους για να αφυπνίζεται το κοινό και να γίνεται ο κόσμος καλύτερος. Θέατρο σημαίνει μια ομάδα καλλιτεχνών που δένεται και κοινωνά με στόχο να δώσει ένα όραμα. Αυτό τον καιρό είμαι χαρούμενος που έχουμε φτιάξει μία ομάδα καλλιτεχνών «άλφα μικρό μια συντροφιά ονειροπόλων», έχοντας επανδρώσει μέρος του Θεάτρου Άλφα, του Στέφανου Ληναίου και της Μαρίας Φωτίου, με εμπνευστή τον φίλο και συνοδοιπόρο Κώστα Γάκη, δημιουργώντας Καλλιτεχνικές και κοσμοαλλαχτικές δράσεις εντελώς αυτοσυντήρητοι. Αυτό μας επιτρέπει να ασχολούμαστε καλλιτεχνικά με αυτά που καίνε και που πιστεύουμε πως αφορούν άμεσα τον κόσμο.
Περνάμε την περίοδο μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας, με την πανδημία, τι εισπράξατε από αυτό το γεγονός;
Απομόνωση και φόβο κυρίως και μια συνειδητοποίηση του ποσό τρωτός είναι στα αλήθεια ο άνθρωπος.
Τι κρατάτε από όλη αυτήν την εμπειρία; Και τι πετάτε; (γενικά όχι μόνο για τα επαγγελματικά)
Κρατάω ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούμε να χάσουμε τα πάντα, ακόμα και εκείνα που θεωρούσαμε ως πιο αυτονόητα και δεδομένα. Θέλω να πετάξω το φόβο και την απομόνωση που υπήρξε μέσα σ’ αυτό.
Κλείνοντας θα θέλαμε να κλείσετε με μια ατάκα από την παράσταση σας, ποια σας έχει μείνει;
Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι θεοί υφαίνουν τη ζωή μας. Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Και αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν.
Μετάφραση Γιώργος Χειμωνάς.
